Αγαπητέ φίλε,
Ίσως φταίει η βιαστική blogο-κουλτούρα. Αν μελετούσες την καταληκτική μαντινάδα για τα ανθρώπινα λάθη θα έπιανες το νόημα. Θα γνωρίζεις ότι δεν αποφάσισα εγώ ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, όπως έχω αναπτύξει πολλές φορές στα ΜΜΕ, προσπάθησα επίμονα να αναζητήσω για την ηγεσία νέα πρόσωπα, εντός του κόμματος και εκτός στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη, με νέα αφήγηση και νέα πρακτική. Τα πρόσωπα αυτά είτε φοβήθηκαν λόγω της τραγικής κατάστασης είτε κρύφτηκαν πίσω από τα καθιερωμένα ηγετικά στελέχη είτε εμφανίστηκαν ανέτοιμα είτε δεν αναδύθηκαν ακόμα από τις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες. Μιλώ με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Η παρθενογένεση βλέπεις δεν είναι εύκολη. Άλλωστε όλες οι σημερινές ηγεσίες και όλα τα κόμματα είναι προϊόντα ανακύκλωσης παλαιών σχημάτων. Όλα! Έτσι από τα καθιερωμένα πρόσωπα απέκτησε ένα φυσικό προβάδισμα ο Βαγγέλης Βενιζέλος και βρέθηκε καλύτερα τοποθετημένος να αναδειχθεί πρόεδρος με ευρύτερη συναίνεση άνευ αντιπάλου. Ούτε έναν καφέ δεν έχω πιει ποτέ μαζί του ούτε καμιά πρόταση υποψηφιότητας συνυπέγραψα, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να περιγράψω το πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο που πρέπει να λειτουργήσει ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ για να υπερβούν θετικά τον εαυτό τους προς μια νέα Συνιδρυτική Πράξη και μια νέα ηγεσία στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής αριστεράς. Οριοθετώ τον “Βαγγέλη” όπως θα ήθελα να λειτουργήσει. Είναι, ας το πω με λίγο χιούμορ, ο “Βαγγέλης” στο “Κατά Μίμη Ανάγνωσμα”. Όπως ήταν το Ε, Πρόεδρε! για το τι θα έπρεπε να ήταν εν μέσω καταιγίδας ο “Πρόεδρος”. Τις αναλύσεις μου για το ζήτημα των ηγετών εν μέσω μεγάλης κρίσης μπορείτε να τις βρείτε κυρίως στο Ζητούνται Αλχημιστές (2005) και Ε! Πρόεδρε! (2009). Έχει συμβεί στην ιστορία καθιερωμένα πρόσωπα που έχουν τις ουλές και τα τραύματα της διαδρομής τους να ανατρέπουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να κάνουν τη διαφορά. Κορυφαίο παράδειγμα οι Τσώρτσιλ και Γεώργιος Παπανδρέου (ο “Γέρος” της Δημοκρατίας) που το ξεκίνημά τους σημαδεύτηκε από μια εκκωφαντική αποτυχία. Η ήττα και η έρημος μπορεί να σε κάνουν σοφότερο. Μπορεί. Είναι ένα ανοιχτό στοίχημα. Στο κείμενο για τον “Βαγγέλη” κυρίως θέλω να επαναφέρω το “τι να κάνουμε;” μετά το PSI, το πώς θα τρέξουμε ταχύρρυθμα το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Κοινωνικής Συνοχής που θα δώσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες βιώσιμες θέσεις εργασίας. Αν προσέχατε και σεις, όχι μόνο οι ηγεσίες, τις προειδοποιήσεις ας πούμε του Βαμπίρ και Κανίβαλοι (2004) ή του Ε, Πρόεδρε! ίσως να μη φτάναμε στο σημερινό δραματικό σημείο. Όταν ζεις μια κατάσταση ισοδύναμη πολέμου δεν κινείσαι με βάση τις προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειές σου για τον “στρατηγό”. Διαφορετικά η μάχη είναι χαμένη εκ των προτέρων. Στον “πόλεμο” είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να έχεις συντεταγμένες γραμμές μάχης ανεξάρτητα από τις δικές σου ιδιαίτερες προτιμήσεις. Οι “αξιωματικοί” δεν πρέπει να αυτομολούν στα δύσκολα σαν τον καπετάνιο του Concordia.
Πάντως, αγαπητέ αναγνώστη, για να μιλήσουμε και λίγο χαλαρά η ιδιότητα των φραστικών υπερβολών μάλλον προδίδει το φόβο “φίλων” και αντιπάλων για τις ικανότητες και το ταπεραμέντο του Βαγγέλη Βενιζέλου που πρέπει να είσαι σίγουρος ότι διαφέρει αρκετά από το δικό μου.
Με την αγάπη μου,
Μίμης