Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ο ασφαλής δρόμος για τη θετική υπέρβαση του Μνημονίου


Αγαπητέ φίλε,


Καλό είναι να μην κολλάμε σε σχήματα και να μη καθηλώνουμε τη σκέψη μας σε ατελείς, διάτρητους, ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς. Μάλιστα για να χαλαρώσω λίγο την ένταση σου υπογραμμίζω πως σαν συγγραφέας του Μν προτιμώ, όπως έλεγε ο μακαρίτης φίλος και συμπατριώτης μου Μανώλης Ρασούλης, άλλες λέξεις με μ-ν: Μίνωας, Μανού, μάνα, μόνος, αμάν, αμίν, μνήμη, Μάνη, μανία κ.α όχι το μνημόνιο. Έκανα μάλιστα επί δέκα χρόνια ό,τι μπορούσα για να μην έρθει η μοιραία στιγμή που σε πετούν έξω οι αγορές και προσφεύγεις αναγκαστικά σε διεθνή δανειστή έσχατης ανάγκης υπό αυστηρούς όρους. Για να μην πιει το πικρό ποτήρι της χρεωκοπίας η Ελλάδα όπως συνέβη με τον Χ. Τρικούπη και τον Ελ. Βενιζέλο. Ζούσα επί δέκα χρόνια υπό το άγχος για την καταραμένη στιγμή που όλες οι διαθέσιμες επιλογές οδηγούν σε κάποιο μνημόνιο, δίχως μάλιστα τότε να υπήρχε αντίστοιχος μηχανισμός της Eυρωζώνης. Έγραφα κάθε χρόνο ένα βιβλίο, έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο, συνεντεύξεις, ομιλίες, διαλέξεις ακόμα και μαθήματα risk και crisis management με το ίδιο μοτίβο: την αποφυγή της επερχόμενης πιθανής χρεωκοπίας, το απίθανο πιθανό, το αδιανόητο δυνατό. Θυμάμαι πολλούς φίλους που σήμερα επιδίδονται σε “αντιμνημονιακή” ρητορεία να σνομπάρουν ή ακόμα και να χλευάζουν όλες τις προειδοποιήσεις κινδύνου. Ποιοι είναι λοιπόν αντιμνημονιακοί; Αυτοί ή οι άνθρωποι σαν και μένα που ακόμα και τις παραμονές των προηγούμενων εκλογών φώναζαν, με κόστος, sos καθώς οι προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων ήταν ειδυλλιακές ζωγραφιές πάνω σε φούσκα έτοιμη να σκάσει από στιγμή σε στιγμή; Οι πολύχρωμες δυνάμεις της αμεριμνησίας, της μέθης και της ευφορίας με το εύκολο χρήμα, της πίστης σε μια ευημερία με δανεικά, της αντιμεταρρύθμισης είναι αντικειμενικά “μνημονιακές” ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν για τον εαυτό τους. “Όταν αποκαεί το σπίτι όλοι φέρνουν νερό” αλλά τότε είναι μάταιο. Εκ των υστέρων λες εκ του ασφαλούς ό,τι θες. Η πρόληψη μετρά στην πολιτική. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
  • Το αναπτυξιακό πρότυπο της Ελλάδας, ο ελληνικός καπιταλισμός, ήταν επί δεκαετίες στη δομή και στη λογική του “μνημονιακός” αφού πάνω σε μια στενή και μη ανταγωνιστική παραγωγική βάση στηριζόταν μια μη βιώσιμη αντεστραμμένη πυραμίδα με υπερδανεισμό, υπερεισαγωγές, υπερκατανάλωση, παρασιτισμό. Η παγκόσμια κρίση χρέους απλώς επιτάχυνε τη χιονόμπαλα της χρεωκοπίας από την άνοιξη του 2010. Στις “καλές” μέρες συσσωρεύτηκε η σεισμική ενέργεια που αποδεσμεύτηκε στις “κακές”.
  • Η Νέα Δημοκρατία προσποιούνταν την έξαλλη αντιμνημονιακή ενώ είχε οδηγήσει το δημόσιο χρέος σε έξι χρόνια από 183 δισ. στα 330 δισ., δηλαδή σε θεμελιώδη δεδομένα πτώχευσης. Άλλαξε ρότα καθώς δεν μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη μιας χαοτικής χρεωκοπίας και της καταστροφικής εξόδου από το ευρώ.
  • Το ΠΑΣΟΚ υποτίμησε πριν τις εκλογές, παρά τις προειδοποιήσεις, τον κίνδυνο ενός καταραμένου συγχρονισμού όλων των δαιμόνων της ελληνικής οικονομίας με τις γενετικές ατέλειες της Ευρωζώνης που μπορούσαν να δώσουν χρεωκοπία. Ωστόσο μπορεί βάσιμα να επικαλεστεί ότι υπάρχει εδώ που φτάσαμε κάτι χειρότερο κι από το μνημόνιο: το κανένα μνημόνιο, η καταστροφική άμεση χρεωκοπία με ολέθριες γεωπολιτικές συνέπειες για την ασφάλεια της χώρας και της Κύπρου.
  • Μπορεί να θεωρεί “αντιμνημονιακό” τον εαυτό της μια αριστερά που ψήφισε το Μάαστριχτ (3% έλλειμμα - 60% χρέος), η οποία θέλει και ευρώ και ευρωομόλογο και δανεικά από την Ευρώπη αλλά όλα αυτά σαν “δωρεάν γεύμα”; Μια αριστερά που αποκαλούσε “παραμύθι για δράκους” τον κίνδυνο χρεωκοπίας, συνιστούσε τον ανέφικτο δανεισμό από την Κίνα και τη Ρωσία, ζητούσε εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς δηλαδή ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέος; Μια αριστερά που υπερθεματίζει μόνο στα δικαιώματα και αγνοεί τις υποχρεώσεις, που φαντασιώνεται μια αναδιανομή αποσυνδεδεμένη επ’ αόριστο από την παραγωγή και την παραγωγικότητα και αντιστρατεύεται κάθε μεταρρύθμιση που θα αυξήσει την απόδοση του δημόσιου τομέα ώστε κάθε ευρώ του φορολογούμενου να δίνει μεγαλύτερη προστιθέμενη κοινωνική αξία;
  • Η ΔΗΜΑΡ αντιμνημονιακή; Φιλοευρωπαϊκή στο λόγο αλλά δεν είχε το κουράγιο, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να αναλάβει ευθύνη για τη διάσωση της χώρας εντός του ευρώ. Το όχι θα οδηγούσε στις 20 του Μάρτη σε χρεωκοπία και σε δυναμική εξόδου απο το ευρώ. Στην πολιτική δυστυχώς μετρά ο νόμος των ακούσιων συνεπειών. Η αντιμνημονιακή “αθωότητά” της σκιάστηκε αφού συγκροτήθηκε σε κοινοβουλευτική ομάδα με βουλευτές που στήριξαν με πάθος την προεκλογική και μετεκλογική πολιτική της Κυβέρνησης Παπανδρέου, ψήφισαν το Μνημόνιο Ι, τους εφαρμοστικούς του νόμους, το Μεσοπρόθεσμο και τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης Παπαδήμου δηλαδή τη θεμελιώδη ουσία του Μνημονίου 2. Αντικειμενικά καταψήφισαν το “κούρεμα” του χρέους.
  • Το ΚΚΕ είναι το μόνο που στο επίπεδο της γενικής ζύμωσης μπορεί να ισχυριστεί ότι ειναι αντιμνημονιακό αν και στο επίπεδο της άμεσης πολιτικής δράσης έχει πραγματισμό και ξεπερνά το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” στο όνομα μιας μελλοντικής “λαϊκής εξουσίας” και του “σοσιαλισμού”. Τουλάχιστον τα κίνητρά του δεν είναι ο δημοσκοπικός καιροσκοπισμός που προκαλεί πυρετό γρήγορης πολιτικής αρπακτής σ’ άλλα πρόσωπα, σ’ άλλα κόμματα.
  • Το ΛΑΟΣ αντιμνημονιακό; Θεέ και Κύριε!
  • Οι βουλευτές της ΝΔ που πήγαν στο “οι ανεξάρτητοι Έλληνες” του Καμμένου θέλουν διάσωση εντός της Eυρωζώνης απλώς αιφνιδιάστηκαν από τον Σαμαρά και επιθυμούσαν να υπογράψει το λογαριασμό μόνο το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή ήθελαν αυτοί να είναι και “free riders”, “τζαμπατζήδες” στην ευρωπαϊκή διάσωση. Ωστόσο έχουν και ένα δίκιο αφού επί δύο χρόνια η ηγεσία της ΝΔ τους δέσμευε σ’ έναν ακραίο αντιμνημονιακό λόγο.
  • Η Κοινωνική Συμφωνία αντιμνημονιακή; Ηγετικά της πρόσωπα είναι από τους πρωταγωνιστές της αμεριμνησίας που συνέβαλε κι αυτή σαν καταληκτική αιτία στην έξοδο από τις αγορές προς το Μνημόνιο. Άσε που ψήφισαν στη σειρά τα μνημόνια.

Αγαπητέ φίλε,
όλοι οι Έλληνες είμαστε “αντιμνημονιακοί” ως προς τις δεσμεύσεις αλλά “μνημονιακοί” στα δανεικά, στα λεφτά. Η συζήτηση “μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί” έχει πια ξεπεραστεί αφού μετά το PSI έχουμε “κάψει τα πλοία της επιστροφής” - είναι ώρα για φυγή προς τα μπρος - και δίνουμε τη μάχη πάνω σε μια νέα πραγματικότητα για να ξανακερδηθεί ο χαμένος χρόνος, οι χαμένες θέσεις εργασίας, τα χαμένα εισοδήματα και για να χτίσουμε ένα νέο βιώσιμο αναπτυξιακό πρότυπο. Έχει διαμορφωθεί μια νέα πραγματικότητα όχι όμως αμετάλλακτη και σιδερένια. Είναι υπό συνεχή διαπραγμάτευση στην Ευρώπη, κινητικότητα με πιθανές συμμαχίες και μεταβολές στο συσχετισμό των δυνάμεων. Αν θέλουμε πράγματι στην πράξη να είμαστε “αντιμνημονιακοί”, να υπερβούμε δηλαδή θετικά το Μνημόνιο δίχως καταστροφικές εξελίξεις πρέπει: Πρώτο, να βάλουμε μπροστά ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, απασχόλησης, κοινωνικής συνοχής που θα δώσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Δεύτερο, να αποκαταστήσουμε τις απώλειες των μη προνομιούχων καθώς η χώρα θα μπαίνει στη νέα ανάπτυξη. Τρίτο, να πετύχουμε ένα ρήγμα στον άξονα της Δεξιάς Μέρκελ - Σαρκοζί, να ανατρέψουμε τη γενικευμένη πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη, να πραγματώσουμε ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό Βορρά - Νότου, να εκδώσουμε ένα αναπτυξιακό ευρωομόλογο για ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης και Συνοχής (νέο Μάρσαλ). Τέταρτο, να απαιτήσουμε στον κατάλληλο χρόνο σημαντική διαγραφή και του “επίσημου” χρέους (κράτη και Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα).

Αυτός είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την ασφαλή και γρήγορη υπέρβαση των Μνημονίων, ειδικά της υφεσιακής λογικής τους. Ο δρόμος της Αυτοδύναμης Ελλάδας. Ο δρόμος ανάκτησης των εισοδημάτων. Όλα τα άλλα είναι προεκλογικός αέρας κοπανιστός καθώς μερικοί πήγαν να κάνουν εκλογικό “ταμείο” παίζοντας ζάρια με τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Το σχήμα “μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί” ήταν ψευδεπίγραφο και τώρα χάνει τη σημασία του, είναι παντελώς ανεπίκαιρο.
  • στην Ευρώπη άξονας της σοσιαλιστικής αριστεράς Ολάντ - Γκάμπριελ
  • στην Ελλάδα Προγραμματική Κυβέρνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης, Κοινωνικής Συνοχής με πολιτικό κέντρο βάρους στη νέα κεντροαριστερά - ευρωπαϊκή αριστερά

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Flash 96 | 24/3/12 | H γενιά της κρίσης - η γενιά της δημιουργίας.

Η συζήτηση στο Flash 96 με το συγγραφέα Θανάση Χειμωνά για τη μεγάλη αντιστροφή: η γενιά της κρίσης - η γενιά της δημιουργίας. Συντονίζει η Κατερίνα Παναγοπούλου.


Flash 96 | 24/3/12 | mp3

Το ελληνικό ζήτημα: ένας για πέντε και μισό

{Συνέντευξη του Μίμη Ανδρουλάκη στο Βασίλη Σκουρή για τη Real News}


Αν γράφατε ένα “Ε, Πρόεδρε” για τον Ε. Βενιζέλο τι κυρίως θα του λέγατε;


Σίγουρα στο εξώφυλλο δεν θα έβαζα ένα Πρόεδρο - σχοινοβάτη πάνω από την άβυσσο όπως είχα κάνει για τον Παπανδρέου με το “Ε, Πρόεδρε!” πριν από τις προηγούμενες εκλογές. Στον Βενιζέλο ταιριάζει ένα παλιότερο βιβλίο μου που το είχε υμνήσει ο ίδιος, το “Ζητούνται Αλχημιστές” (2005) μια και πρέπει να μεταστοιχειώσει το κάρβουνο σε πολύτιμο μέταλλο. Να λειτουργήσει σαν τον ηγέτη προπονητή που η ομάδα του χάνει 3-1 στο ημίχρονο και αυτός λέει στους παίκτες “παιδιά μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι” κι αυτή του η πίστη να είναι μεταδοτική και να πραγματώνεται.


Αλήθεια, τι σας φοβίζει στον Ε. Βενιζέλο;


Φοβίζουν “φίλους” και αντιπάλους οι ικανότητες και το σαρωτικό του ταπεραμέντο. Ο ίδιος, είχα πει παλιότερα, δεν έχει να φοβηθεί παρά μόνο τον εαυτό του. Ήταν ένας προικισμένος άνθρωπος αλλά του έλειπε η ουλή που σε κάνει σοφότερο, οικείο, συναισθηματικά πλουσιότερο. Φαίνεται πως την απέκτησε. Διέβη και αυτός μια μικρή έρημο. Μπήκε στην πολιτική ως συνταγματολόγος - δικηγόρος υπερασπιζόμενος τις “πολιτείες” άλλων. Τώρα πρέπει ο ίδιος να ιδρύσει μια “δική του πολιτεία” και συνεπώς να ανατρέψει τον καθιερωμένο εαυτό του ώστε να γίνει ο ιδρυτής μιας νέας κατάστασης στον προοδευτικό χώρο. Αντικειμενικά το μπορεί αλλά σαν διευθυντής ορχήστρας.


Ανανέωση ή συνέχεια; Και τι είδους ανανέωση;


Θετική υπέρβαση του ΠΑΣΟΚ που έχει και τη συνέχεια, το φιλτράρισμα των καλύτερων παραδόσεων, και την ασυνέχεια μιας νέας Συνιδρυτικής Πράξης μιας νέας Κεντροαριστερής, μιας Ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής αριστεράς του 2020. Πρόκειται για μια βαθύτερη κοινωνική διαδικασία που ξεπερνά τις ανακυκλώσεις του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Αυτή η ανανέωση απαιτεί τη συνάντηση με τις διάχυτες κινήσεις ενός νέου κοινωνικού μεταρρυθμισμού - ριζοσπαστισμού, διακριτού από τα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής αριστεράς, παραδοσιακής και πασοκικής. Η νέα Κεντροαριστερά μπορεί να στηρίξει τον συνταξιούχο ή να κάνει υπερήφανο το δημόσιο υπάλληλο για το λειτούργημα και την αμοιβή του μόνο αν δώσει προβάδισμα στην Ελλάδα των παραγωγών, αν οικοδομήσει μια νέα κοινωνική συμμαχία του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού με τις δυνάμεις του παραγωγικού, καινοτόμου, εξωστρεφούς επιχειρείν.




Έχετε πει ότι αυτή είναι η ουσία του ελληνικού ζητήματος ακόμα και αν μας χαρίσουν 100% τα χρέη.


Ακριβώς! Στην Ελλάδα ένας εργαζόμενος που παράγει άμεσα ή έμμεσα κοινωνικό πλούτο στηρίζει 5,5 άλλους ανθρώπους - μη παραγωγικά εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους, αέργους και παιδιά. Η αναλογία πρέπει να μικρύνει και αυτός ο ένας, ο ήρωας να αποκτήσει υψηλότερη παραγωγικότητα, να παράγει μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και να πληρώνεται καλύτερα. Δηλαδή ή θα διευρύνουμε την παραγωγική εξαγωγική βάση της χώρας ή θα φτωχύνουμε απελπιστικά όποιες πολιτικές επιλογές κι αν κάνουμε. Τρίτη λύση δεν υπάρχει. Η φούσκα δεν είναι βιώσιμη.


Από το 2009 προεκλογικά μιλήσατε για κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης. Τέτοια κυβέρνηση και μετά τις εκλογές;


Τότε για να ταρακουνήσω από την αμεριμνησία όλων των κομμάτων ενώπιον της χρεωκοπίας είπα μια υπερβολή: ή βάζετε γρήγορα ζώνη ασφαλείας, κηρύσσετε εθνικό συναγερμό διαφορετικά η επόμενη κυβέρνηση δε θα είναι “ελληνική” ακόμα κι αν στα έδρανά της θα βρίσκονται οι πλέον πατριώτες από τους πατριώτες. Οι δραματικές προειδοποιήσεις μου μιας δεκαετίας πήγαν στον βρόντο και τώρα που με χίλια βάσανα έχει μπει μια “ζώνη ασφαλείας” στη χώρα -σφιχτή, άβολη, αρκετά “γερμανική”- χρειαζόμαστε μια προγραμματική Κυβέρνηση “πολεμικού τύπου” Εθνικής Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης, Κοινωνικής Συνοχής που είναι ρεαλιστικό να δημιουργήσει 500.000 νέες θέσεις εργασίας στην επόμενη δεκαετία σε καθιερωμένους και σε νέους καινοτόμους εξωστρεφείς τομείς, να αυξήσει κατά 20-30% την παραγωγικότητα της εργασίας και να φέρει την ανταγωνιστικότητα στο μέσο επίπεδο της Ευρωζώνης. Κυβέρνηση θετικής υπέρβασης των μνημονίων.


Θα προκύψει από αναστήλωση του δικομματισμού ή διπολισμού; Ή από μια συγκυβέρνηση; Πού κατά τη γνώμη σας πρέπει να προσανατολιστεί ο Ε. Βενιζέλος;


Δεν πρόκειται απλώς για μια ανάκαμψη στα παλιά αναπτυξιακά πρότυπα της φούσκας που ονομάστηκε “Σύγκλιση” αλλά για ένα ιστορικό σχέδιο ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού που περιορίζει τον παρασιτικό, κρατικοδίαιτο χαρακτήρα του, επεκτείνει τους διεθνούς εμπορεύσιμους τομείς του, μετατοπίζει επαγγέλματα, μισθωτή εργασία και κεφάλαια από φθίνοντες τομείς σε ανερχόμενους δυναμικούς και καθιερώνει ένα νέο δικαιότερο κοινωνικό συμβόλαιο. Μια κυβέρνηση ευρύτερης βάσης με κέντρο βάρους στην κεντροαριστερή - αριστερή περιοχή του πολιτικού φάσματος, ανοιχτή στην εθνική συνεννόηση, μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα αυτό το ιστορικό σχέδιο.


Με ποιον πρωθυπουργό;


Αν το ΠΑΣΟΚ είναι πρώτο κόμμα ο Βενιζέλος θα παρουσιάσει στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης μια προγραμματική κυβέρνηση ευρύτερης βάσης υπό τον ίδιο ή με μια άλλη κατάλληλη προσωπικότητα. Αν όχι, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα αποφασίσει.


Πώς σχολιάζετε τη δημιουργία νέων κομμάτων;


Θα ήταν θετική αν είναι τέκνα μιας βαθύτερης ανάγκης και κοινωνικής ανακατάταξης κι όχι της ψευδαίσθησης μιας γρήγορης πολιτικής αρπαχτής μέσα στον πυρετό μιας εύλογης αλλά εφήμερης αντιμνημονιακής φούσκας ανάλογης εκείνης του χρηματιστηρίου. Γίνεται απόπειρα να συγκροτηθούν κοινοβουλευτικές ομάδες αντιμνημονιακών(!) κομμάτων με πρόσωπα που εισηγήθηκαν ή στήριξαν με πάθος την προεκλογική και μετεκλογική στρατηγική της κυβέρνησης Παπανδρέου, ψήφισαν Μνημόνιο Ι, Μεσοπρόθεσμο και τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου δηλαδή τη θεμελιώδη ουσία του Μνημονίου 2! Τι να πω...


Και η αριστερά;


Ένα ριζικά ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ, μια νέα κεντροαριστερά με μια θετική πρόσκληση - πρόκληση θα συμβάλει στην ιστορική αποπαγίδευση της άλλης αριστεράς από την κουλτούρα και τη βολική συνήθεια της μη ανάληψης ευθυνών θα την επαναφέρει στο “τι να κάνουμε;”, στους πιθανούς δρόμους, στις δυνητικές εναλλακτικές λύσεις και θα την αποσπάσει από την πολιτική θεολογία μιας μεταφυσικής απροσδιόριστης “άλλης” πολιτικής, μιας υποθετικής “άλλης” Ευρώπης, σ’ έναν “άλλο” φανταστικό κόσμο.


Και με τους πρωτοκλασάτους; Ανέκαθεν ήταν μια από τις παθογένειες του ΠΑΣΟΚ...


Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να εκφυλιστεί σ’ ένα κόμμα βαρόνων όπως το μεταβενιζελικό κέντρο. Χρειάζονται νέα πρόσωπα, νέα αφήγηση, νέα πρακτική. Μερικοί άξιοι κατά τα άλλα πρωτοκλασάτοι πρέπει να συμφιλιωθούν με τον πολύτιμο ρόλο των “γερουσιαστών” και να αφήσουν ζωτικό χώρο σε ικανά νέα πρόσωπα εντός του ή ευρύτερα από το διάχυτο κοινωνικό προοδευτικό χώρο.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Η γενιά της κρίσης - η γενιά της δημιουργίας

O Mίμης Ανδρουλάκης του "Βαμπίρ και Κανίβαλοι" συζητά με το συγγραφέα Θανάση Χειμωνά για τη μεγάλη αντιστροφή: η γενιά της κρίσης - η γενιά της δημιουργίας.


Συντονίζει η Κατερίνα Παναγοπούλου το Σάββατο 24 Μαρτίου στο Flash 96

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Flash 96 | 17/3/12

Η συζήτηση με το Σταύρο Τζουλάκη, δήμαρχο της Ν. Σμύρνης και το Νίκο Ζενέτο, δήμαρχο του Ιλίου στον Flash 96. Δήμοι που κάνουν στη δημόσια συζήτηση το απίθανο πιθανό. Να έχεις όχι μόνο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό αλλά και πλεονάσματα.


Flash 96 | 17/3/12 | mp3

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Το απίθανο, πιθανό

Το Σάββατο (17/3) το πρωί, 10 με 11 στο Flash 96, συζητώ  τα ανθρώπινα προβλήματα της κρίσης σε τοπικό επίπεδο με δύο δημάρχους πλεονασματικών(!) δήμων το Σταύρο Τζουλάκη της Ν. Σμύρνης και το Νίκο Ζενέτο του ΙλίουΔήμοι που κάνουν στη δημόσια συζήτηση το απίθανο πιθανό. Να έχεις όχι μόνο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό αλλά και πλεονάσματα.

Πέρα από προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες

Αγαπητέ φίλε,

Ίσως φταίει η βιαστική blogο-κουλτούρα. Αν μελετούσες την καταληκτική μαντινάδα για τα ανθρώπινα λάθη θα έπιανες το νόημα. Θα γνωρίζεις ότι δεν αποφάσισα εγώ ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, όπως έχω αναπτύξει πολλές φορές στα ΜΜΕ, προσπάθησα επίμονα να αναζητήσω για την ηγεσία νέα πρόσωπα, εντός του κόμματος και εκτός στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη, με νέα αφήγηση και νέα πρακτική. Τα πρόσωπα αυτά είτε φοβήθηκαν λόγω της τραγικής κατάστασης είτε κρύφτηκαν πίσω από τα καθιερωμένα ηγετικά στελέχη είτε εμφανίστηκαν ανέτοιμα είτε δεν αναδύθηκαν ακόμα από τις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες. Μιλώ με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Η παρθενογένεση βλέπεις δεν είναι εύκολη. Άλλωστε όλες οι σημερινές ηγεσίες και όλα τα κόμματα είναι προϊόντα ανακύκλωσης παλαιών σχημάτων. Όλα! Έτσι από τα καθιερωμένα πρόσωπα απέκτησε ένα φυσικό προβάδισμα ο Βαγγέλης Βενιζέλος και βρέθηκε καλύτερα τοποθετημένος να αναδειχθεί πρόεδρος με ευρύτερη συναίνεση άνευ αντιπάλου. Ούτε έναν καφέ δεν έχω πιει ποτέ μαζί του ούτε καμιά πρόταση υποψηφιότητας συνυπέγραψα, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να περιγράψω το πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο που πρέπει να λειτουργήσει ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ για να υπερβούν θετικά τον εαυτό τους προς μια νέα Συνιδρυτική Πράξη και μια νέα ηγεσία στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής αριστεράς. Οριοθετώ τον “Βαγγέλη” όπως θα ήθελα να λειτουργήσει. Είναι, ας το πω με λίγο χιούμορ, ο “Βαγγέλης” στο “Κατά Μίμη Ανάγνωσμα”. Όπως ήταν το Ε, Πρόεδρε! για το τι θα έπρεπε να ήταν εν μέσω καταιγίδας ο “Πρόεδρος”. Τις αναλύσεις μου για το ζήτημα των ηγετών εν μέσω μεγάλης κρίσης μπορείτε να τις βρείτε κυρίως στο Ζητούνται Αλχημιστές (2005) και Ε! Πρόεδρε! (2009). Έχει συμβεί στην ιστορία καθιερωμένα πρόσωπα που έχουν τις ουλές και τα τραύματα της διαδρομής τους να ανατρέπουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να κάνουν τη διαφορά. Κορυφαίο παράδειγμα οι Τσώρτσιλ και Γεώργιος Παπανδρέου (ο “Γέρος” της Δημοκρατίας) που το ξεκίνημά τους σημαδεύτηκε από μια εκκωφαντική αποτυχία. Η ήττα και η έρημος μπορεί να σε κάνουν σοφότερο. Μπορεί. Είναι ένα ανοιχτό στοίχημα. Στο κείμενο για τον “Βαγγέλη” κυρίως θέλω να επαναφέρω το “τι να κάνουμε;” μετά το PSI, το πώς θα τρέξουμε ταχύρρυθμα το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Κοινωνικής Συνοχής που θα δώσει εκατοντάδες χιλιάδες νέες βιώσιμες θέσεις εργασίας. Αν προσέχατε και σεις, όχι μόνο οι ηγεσίες, τις προειδοποιήσεις ας πούμε του Βαμπίρ και Κανίβαλοι (2004) ή του Ε, Πρόεδρε! ίσως να μη φτάναμε στο σημερινό δραματικό σημείο. Όταν ζεις μια κατάσταση ισοδύναμη πολέμου δεν κινείσαι με βάση τις προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειές σου για τον “στρατηγό”. Διαφορετικά η μάχη είναι χαμένη εκ των προτέρων. Στον “πόλεμο” είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να έχεις συντεταγμένες γραμμές μάχης ανεξάρτητα από τις δικές σου ιδιαίτερες προτιμήσεις. Οι “αξιωματικοί” δεν πρέπει να αυτομολούν στα δύσκολα σαν τον καπετάνιο του Concordia.
Πάντως, αγαπητέ αναγνώστη, για να μιλήσουμε και λίγο χαλαρά η ιδιότητα των φραστικών υπερβολών μάλλον προδίδει το φόβο “φίλων” και αντιπάλων για τις ικανότητες και το ταπεραμέντο του Βαγγέλη Βενιζέλου που πρέπει να είσαι σίγουρος ότι διαφέρει αρκετά από το δικό μου.

Με την αγάπη μου,
Μίμης

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Την Κυριακή...


Εγώ ‘μαι κείνο το πουλί
που στη φωτιά σιμώνει
καίγεται, στάχτη γίνεται
μα πάλι ξανανιώνει
Ερωτόκριτος


Η προοδευτική παράταξη θα αναγεννηθεί.

Η Ελλάδα θα ανασυγκροτηθεί!

Την Κυριακή συμμετέχουμε ολόψυχα στην επικύρωση της εκλογής του νέου προέδρου.

Βήμα FM | 15/3/12

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Βαγγέλης Βενιζέλος: Το εσωτερικό κάλεσμα και το κάλεσμα της ελληνικής ιστορίας




  • Ο Βαγγέλης Βενιζέλος αποδείχθηκε καλύτερα τοποθετημένος για να βρεθεί πρώτος πάνω στη “μπάλα” στη δεύτερή της αναπήδηση. The Second Bounce of the ball, λέγεται στη γλώσσα της στρατηγικής και των παιγνίων όπως το προαναγγείλαμε μετά τις εσωκομματικές εκλογές του 2007. Διαχειρίστηκε με φρόνηση το τραύμα εκείνης της ήττας και πρέπει να έγινε σοφότερος, συναισθηματικά πλουσιότερος. Μια ουλή κάνει πάντα πιο συμπαθή και οικεία τα προικισμένα άτομα ενώ η διάβαση της ερήμου είναι προϋπόθεση για ένα πετυχημένο comeback. Διαθέτει την αναγκαία διανοητική, ιδεολογική και προγραμματική πυκνότητα για να συγχρονίσει το εσωτερικό του κάλεσμα με το κάλεσμα της ελληνικής ιστορίας στην πιο τραγική της στιγμή μετά τον πόλεμο. Η ισχυρή του αυτοπεποίθηση αντικειμενικά πρέπει να τον κάνει ανοιχτό στα πραγματικά ταλέντα, στα άξια πρόσωπα, ειδικά της νέας γενιάς, δεν έχει ανάγκη να περιχαρακώνεται σε νέα “περιβάλλοντα”, αλλά η επάρκεια και η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του δεν είναι λόγος αποτρεπτικός της συλλογικής επιτελικής δουλειάς που χρειάζεται ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Στο “κατανοώ” είναι ασυναγώνιστος αλλά μπορεί και πρέπει να περνά από το “κατανοώ” στο “αισθάνομαι” για να γειώνει, να μεταστοιχειώνει το Ανορθωτικό Πρόγραμμα Διάσωσης - Ανασυγκρότησης της χώρας στο συναισθηματικό, βιωματικό, φαντασιακό επίπεδο της λαϊκής ψυχής σε αντίθεση με τον κρύο, από καθέδρας, ελιτίστικο “εκσυγχρονισμό”. Την ώρα που οι ευεργετηθέντες από την προηγούμενη ηγεσία, οι πρωταίτιοι της αμεριμνησίας που άφησε απροετοίμαστη την προοδευτική παράταξη και την χώρα, οι εισηγητές, παρά τις προειδοποιήσεις, των αποτυχημένων επιλογών, οι ανανήψαντες Υπερυπουργοί των Μνημονίων αυτομολούσαν -“φτώχυνε το μοναστήρι σκόρπισαν οι καλογήροι”- ο Βαγγέλης εγκατέλειψε την ασφάλεια της πολύτιμης εφεδρείας, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Παπανδρέου, δέχτηκε να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου στην πιο δύσκολη και περίπλοκη  αποστολή.

  • Ο Βαγγέλης γυρίζει σελίδα, ξεπερνά τον εαυτό του σαν καθιερωμένο κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής ζωής και μαζί του το ΠΑΣΟΚ:

  • υπερβαίνει θετικά με τον αυτομετασχηματισμό του τις εσωτερικές του αντινομίες που έχουν εκραγεί εν μέσω οικονομικής κρίσης
  • συναντιέται με τις διάχυτες και οργανωμένες δυνάμεις και κινήσεις ενός νέου ριζοσπαστισμού της Ελλάδας των παραγωγών, διακριτού από τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής παραδοσιακής και πασοκικής αριστεράς, ενός νέου παραγωγικού πατριωτισμού του made in Greece, ενός νέου μεταρρυθμισμού της ευρωπαϊκής αριστεράς
  • φέρνει στην πρώτη γραμμή της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας μια νέα κοινωνική διάταξη, μια νέα κοινωνική συμμαχία του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού με τις δυνάμεις του καινοτόμου, εξωστρεφούς επιχειρείν στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών
  • δίνει ένα δημιουργικό νόημα στην επερχόμενη επανάσταση των εικοσάρηδων, τριαντάρηδων για ένα νέο διαγενεακό συμβόλαιο κόντρα στο γκρίζο στάτους κβο
  • αφήνει πίσω του κάθε είδους πελατειακή λογική, καθιερώνει τη μηδενική ανοχή σε φαινόμενα διασπάθησης του δημόσιου χρήματος και διαφθοράς και δίνει προγραμματικό συμμαχικό περιεχόμενο στη νέα πολυσυλλεκτικότητά του
  • προχωρεί σ’ ένα νέο πλειοψηφικό προοδευτικό πολιτικό αστερισμό, στη νέα Συνιδρυτική Πράξη της Νέας Κεντροαριστεράς του 2020 στον ευρύ χώρο μεταξύ κουκουέδικης αριστεράς και δεξιάς
  • αποτελεί το ριζοσπαστικό κέντρο ανασύνθεσης της πολιτικής ζωής και θεσμικής - συνταγματικής επανίδρυσης της Ελληνικής Πολιτείας.

  • Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα της δημοσκοπικής σύγχυσης, του χάους και του πανικού. Με την ψήφο του λαού σαν αρχηγός του πρώτου κόμματος αναλαμβάνει να σχηματίσει προγραμματική κυβέρνηση Εθνικής Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης, Κοινωνικής Συνοχής. Κυβέρνηση ευρείας βάσης με κέντρο βάρους προς την κεντροαριστερή - αριστερή περιοχή του ευρωπαϊκού τόξου των κοινωνικών, πνευματικών και πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας. Κυβέρνηση εγγύηση πολιτικής σταθερότητας απέναντι στις δυνάμεις του κατακερματισμού, του χάους, της ακυβερνησίας και της ανευθυνότητας. Κυβέρνηση “πολεμικού” τύπου με επιχειρησιακή δεινότητα για τις επείγουσες προτεραιότητες του νέου αναπτυξιακού προτύπου, συγκεντρωμένη στα τελικά αποτελέσματα. Κυβέρνηση θετικής υπέρβασης των περιορισμών του μνημονίου μέσω του νέου αναπτυξιακού πακέτου και της αποκατάστασης των απωλειών πρώτα των μη προνομιούχων. Κυβέρνηση για την ανατροπή με πανευρωπαϊκές συμμαχίες της υφεσιακής πολιτικής και της γενικευμένης λιτότητας του άξονα Μέρκέλ - Σαρκοζί. Ο ψευδεπίγραφος Γαλλο-γερμανικός άξονας είναι ο άξονας της ευρωπαϊκής Δεξιάς και συντήρησης που μπορεί και πρέπει να ηττηθεί
    .
  • Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, κύριος πρωταγωνιστής στα πλαίσια της κυβέρνησης Παπαδήμου στη μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην παγκόσμια ιστορία η οποία αφαίρεσε επιτέλους τη θεμελιώδη αβεβαιότητα “χαοτική χρεωκοπία - έξοδο από το ευρώ” κι έβαλε “ζώνη ασφαλείας” στη χώρα, είναι καλύτερα τοποθετημένος απ’ όλα τα ηγετικά πρόσωπα του τόπου για να ηγηθεί στο πιο κρίσιμο μέτωπο του “πολέμου”: στη νέα αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Στο κείμενό μας “Κάψτε τα πλοία! Φυγή προς τα μπρος!” έχουμε περιγράψει τις προϋποθέσεις και τις προτεραιότητες ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου που μπορεί σε μια δεκαετία:

  • να προσφέρει 500.000 βιώσιμες καλά αμειβόμενες νέες θέσεις εργασίας σε εξωστρεφείς καθιερωμένους και νέους ανερχόμενους τομείς
  • να μετατοπίσει πόρους, ανθρώπους, επαγγέλματα σε βιώσιμους δυναμικούς τομείς υψηλότερης προστιθέμενης αξίας
  • να ξανακερδίσει τη “χαμένη δεκαετία”, τα χαμένα εισοδήματα, τις χαμένες θέσεις εργασίας και να αποκαταστήσει τις απώλειες στη φάση της ανάπτυξης
  • να αυξήσει την παραγωγικότητα 20-30%
  • να ανεβάσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας από την τελευταία θέση τουλάχιστον στο μέσο επίπεδο της Ευρωζώνης
  • να παράγει νέο κοινωνικό πλούτο ικανό να στηρίξει τις συντάξεις των απόμαχων της εργασίας και να επενδύσει στη νέα γενιά

Πρόκειται για μια ιστορική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού που περιορίζει τον παρασιτισμό, αναπτύσσει τους παραγωγικούς εμπορεύσιμους εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας, δίνει το προβάδισμα σε μια νέα υγιή επιχειρηματική τάξη και μια νέα μισθωτή εργασία. Ιστορική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού που μπορεί και πρέπει να γίνει με όρους ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου υπό την ηγεμονία ενός νέου ιστορικού και κοινωνικού μπλοκ της νέας κεντροαριστεράς.

  • Ο Βαγγέλης Βενιζέλος μετά την επιτυχία του PSI έχει ενισχύσει το ευρωπαϊκό ηγετικό προφίλ του και είναι καλύτερα τοποθετημένος να συμμετέχει στο “μεταπολεμικό τραπέζι” επαναχάραξης του ευρωπαϊκού χάρτη ώστε να επανατοποθετήσει το ελληνικό ζήτημα στη συνεχή διαπραγμάτευση που αποτελεί την ουσία της ευρωπαϊκής μεθόδου. Να συνδεθεί με όλες τις κινήσεις αμφισβήτησης και ανατροπής του Άξονα της Δεξιάς Μέρκελ - Σαρκοζί. Μ’ όλες τις πρωτοβουλίες κόντρα στη γερμανική λύση για ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης - Συνοχής, για έναν ιστορικό συμβιβασμό Βορρά - Νότου που θεραπεύει τις γενετικές ατέλειες του ευρώ, ανακυκλώνει με παραγωγικές επενδύσεις στο Νότο τα πλεονάσματα του Βορρά, προχωρεί ντε φάκτο στο αναπτυξιακό ευρωομόλογο για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ και στη ντε φάκτο μετατροπή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε δανειστή έσχατης ανάγκης, ανοίγει νέες ειδικές γραμμές ρευστότητας για την Ελλάδα και προχωρεί σε δραστικό κούρεμα και του “επίσημου” χρέους της Ελλάδας (OSI).

  • Ο Βαγγέλης Βενιζέλος διατυπώνει μια φιλική αλλά αυστηρή κριτική πρόσκληση - πρόκληση προς τις πέραν του ΠΑΣΟΚ δυνάμεις της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Ειδικά προς εκείνες που στήριξαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, με αυστηρούς και τότε όρους (κατάργηση δασμών, ελευθερία διακίνησης κεφαλαίου - εμπορευμάτων - ανθρώπων), υπερψήφισαν τη συμφωνία του Μάαστριχτ για το κοινό νόμισμα η οποία περιείχε δυσβάσταχτες δεσμεύσεις, πολλαπλάσιες των σημερινών δανειακών συμβάσεων όπως το “3% έλλειμμα - 60% χρέος - ασφυκτική εποπτεία των Βρυξελλών”. Και τώρα ρητορεύουν υπέρ του ευρωομολόγου και μιας άνευ προϋποθέσεων δανειακής βοήθειας, φαντασιώνονται σ΄ ένα αμόκ ψευδαισθήσεων μια Ευρώπη κι έναν κόσμο “δωρεάν γεύματος”. Αντικειμενικά εξαπατούν τον εαυτό τους και την κοινωνία ενώ σ΄ ορισμένες περιπτώσεις επενδύουν στο “όσο χειρότερα τόσο καλύτερα”, ελληνοποιούν και “αριστεροποιούν” ακαδημαϊκά καταστροφολογικά σενάρια γνωστών αναλυτών του αγγλοσαξονικού τύπου που στοιχηματίζουν υπέρ των κερδοσκόπων στη χρεοκοπία της Ελλάδας και στην έξοδό της  από το ευρώ. Είναι καιρός οι αριστερές δυνάμεις ειδικά του ευρωπαϊκού τόξου να επανατοποθετηθούν στο “τι να κάνουμε;” που αποτελεί την ουσία της πολιτικής, στις δυνητικές, πιθανές εναλλακτικές λύσεις, στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, στις δυνατές προγραμματικές συγκλίσεις για ένα Εθνικό  Σχέδιο Ανάπτυξης και Συνοχής, που αποτελεί τον μόνο ρεαλιστικό δρόμο για τη θετική υπέρβαση των σημερινών περιορισμών. Τα άλλα περί μιας “άλλης” μεταφυσικής Ευρώπης αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση πολιτική θεολογία που αναπαράγει την υπεκφυγή και την αμφισημία που λέει στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει και διακινεί την αυταπάτη ότι η φούσκα μπορεί να διαιωνιστεί. Μιλά για δικαιώματα αλλά αγνοεί τις υποχρεώσεις. Υπερασπίζεται μη βιώσιμες, κλειστές προνομιακές καταστάσεις που πλήττουν πρώτα τους πιο παραγωγικά εργαζόμενους και γενικότερα μια διανομή αποσυνδεμένη από την παραγωγή και την παραγωγικότητα της εργασίας. Δηλαδή δίνουν μια μάχη οπισθοφυλάκων για τη συντήρηση μιας σειράς παθογενειών που σημαδεύουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, εξουσίας και μη. Αγνόησαν κι οι δυνάμεις της άλλης αριστεράς τις έγκαιρες προειδοποιήσεις κινδύνου, αποκαλούσαν με ελαφρότητα “παραμύθια με δράκους” την επερχόμενη κρίση και ζητούσαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους διορισμούς και στη συνέχεια διακινούσαν την ψευδεπίγραφη ελπίδα για προνομιακό δανεισμό εκτός Ευρωζώνης από τους Κινέζους και τους Ρώσους.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος με ειλικρινείς προτάσεις προγραμματικής συνεργασίας μετεκλογικά μπορεί να συμβάλει στην ιστορική αποπαγίδευση της άλλης αριστεράς από την κουλτούρα, την αδράνεια και τη βολική συνήθεια της μη ανάληψης ευθυνών στη διακυβέρνηση της χώρας αν και έσπασε και αυτό το ταμπού με την ενιαία συμμετοχή της στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα.

  • Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ανάγκη να προχωρήσει πέρα από το ρεπερτόριο του Υπουργού Οικονομικών αυτής της συγκυρίας, να μιλήσει πειστικά για το “μετά τι;”, να περιγράψει με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τα βήματα προς τη Νέα Ανάπτυξη και Κοινωνική Συνοχή, να βάλει τέρμα στην εθνική κατάθλιψη, να αφυπνίσει την πίστη και τον ενθουσιασμό της Ελλάδας των παραγωγών, των δημιουργών, των καινοτόμων και να εμπνεύσει μια νέα εμπιστοσύνη. Σοκ δε σημαίνει Στοπ! Φυγή προς τα μπρος!


Δυσκολίες και λάθη είναι αναπόφευκτα σ’ αυτή τη δραματική καμπή του ελληνικού ζητήματος αλλά ο Βαγγέλης, όπως και κάθε δημόσιο πρόσωπο, καθένας μας χωριστά και πρώτος εγώ επαναλαμβάνω μέσα μου σαν “φυλακτό” την Κρητική υπόμνηση:

έχω τα μάτια μου ανοιχτά
τα λάθη μου θωρώ τα,
μα κάνω πάλι δεύτερα
γιατί ξεχνώ τα πρώτα

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Mega | 4/3/12


Mega | 4/3/12 (video)

Ο νέος πατριωτισμός του Made in Greece και η Νέα Ιδρυτική Πράξη

{Συνέντευξη στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής - 4/3/12}


Κύριε Ανδρουλάκη, μετά την αποτροπή του κινδύνου -άμεσα τουλάχιστον της χρεωκοπίας της χώρας- ζητάτε μετ’ επιτάσεως την κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη και προτείνετε ένα μοντέλο εφαρμογής του με ευρεία συναίνεση που ουσιαστικά παραπέμπει σε δομική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Πιστεύετε πραγματικά ότι είναι εφικτό να συναινέσουν οι πολιτικές δυνάμεις προ των πυλών εθνικών εκλογών;
Η πολιτική συναίνεση είναι εφικτή, είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη. Χρειάζεται ο νέος κοινωνικός ριζοσπαστισμός της Ελλάδας των παραγωγών, των καινοτόμων, των δημιουργών, της Ελλάδας των νέων “Αργοναυτών”, της παραγωγικής γνώσης. Ο νέος πατριωτισμός του Made in Greece, ο παραγωγικός πατριωτισμός ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου που μπορεί να δημιουργήσει 500.000 νέες θέσεις εργασίας, να αυξήσει 25-30% την παραγωγικότητα της εργασίας, να φέρει την Ελλάδα στην 30η θέση ανταγωνιστικότητας σε δέκα χρόνια.

Είναι ρεαλιστικό αυτό το άλμα;
Ναι, αν σταματήσουμε τον επιτάφιο θρήνο, αν το πάρουμε οριστικά απόφαση ότι το κατακτημένο προ κρίσης επίπεδο της ζωής μας, η δημόσια και η ιδιωτική κατανάλωση, οι συσσωρευμένες (ακάλυπτες) υποχρεώσεις της κοινωνίας προς τους συνταξιούχους και τη νέα γενιά δεν μπορούν να υποστηριχτούν από την υπάρχουσα παραγωγική βάση και το δημογραφικό προφίλ μιας χώρας που γερνά. Η φούσκα δεν είναι βιώσιμη.

Οπότε;
‘Η θα φτωχύνουμε ακόμη 25-30% με το ευρώ μέσω “εσωτερικής υποτίμησης”, 60-70% με μια διαρκώς υποτιμούμενη δραχμή, για να μην αγοράζουμε ξένα προϊόντα και να ισοσκελίσουμε το ισοζύγιο πληρωμών μας, κάτι επικίνδυνο και καταστροφικό ή σταδιακά θα διευρύνουμε την παραγωγική εξαγωγική μας βάση. Τρίτη λύση δεν υπάρχει, έστω κι αν μας χαρίσουν στο 100% τα χρέη μας.

Κατά τη γνώμη σας το δεύτερο μνημόνιο ήταν ένα αναγκαίο κακό ή υπήρχαν κι άλλα  περιθώρια διαπραγματεύσεων;
Είχα προειδοποιήσει προεκλογικά (Ε, Πρόεδρε!) ότι θα χρειαστεί δυστυχώς να “σωθούμε” με Λάθος Χάρτη της Ευρωζώνης. Πρώτη φορά όμως υπάρχει κάτι χειροπιαστό, δραστικό: η σημαντική διαγραφή και αναδιάρθρωση του χρέους. Αν η Βουλή των Ελλήνων έλεγε όχι, αν επέλεγε τη λυτρωτική αυτοκτονία, η Ελλάδα θα έπεφτε στη δίνη μιας χαοτικής χρεωκοπίας. Ωστόσο πρέπει άμεσα να κτίσουμε κατάλληλες συμμαχίες ώστε στο σωστό χρόνο να αντιστρέψουμε τον “εκβιασμό”, να εξασφαλίσουμε αυτό που απουσιάζει. Ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης - Ανασυγκρότησης - Κοινωνικής Συνοχής. Το λεγόμενο -κακώς- Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ. Μια θετική υπέρβαση της λογικής του Μνημονίου. Έναν νέο ιστορικό συμβιβασμό Βορρά - Νότου που θα θεραπεύσει τις γενετικές ατέλειες του Ευρώ το οποίο μας έκανε επτά χρόνια Γερμανούς, τρία χρόνια Αργεντινούς.

Σε ποια βάση θα συμφωνήσουν οι Γερμανοί;
Εμείς οι Νότιοι θα μειώσουμε τα ελλείμματά μας -το οφείλουμε στα παιδιά μας- θα προωθήσουμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις κι εσείς οι Βόρειοι θα περιορίσετε τα πλεονάσματά σας επεκτείνοντας τη ζήτηση υπέρ των εργαζομένων σας, θα αυξήσετε τις εισαγωγές σας από το Νότο και θα ανακυκλώσετε εδώ με παραγωγικές επενδύσεις τα πλεονάσματά σας. Κερδίζετε - κερδίζουμε. Αντί μετά δυο χρόνια να χρηματοδοτήσετε ένα Τρίτο Πρόγραμμα Διάσωσης της Ελλάδας τουλάχιστον 50 δις ευρώ, αναπόφευκτο αν συνεχιστεί το σπιράλ ύφεσης - χρέους, καλύτερα εδώ και τώρα να στηρίξετε ένα επενδυτικό μπουμ.

Η ιδέα του ευρωομολόγου της οποίας ήσασταν υπέρμαχος από πολύ νωρίς, θα μπορούσε να ήταν μια λύση;
Μα το κολοσσιαίο μέγεθος της εμπλοκής των εταίρων στην ελληνική διάσωση -480 δις!- δημιουργεί ένα ισχυρό πλέγμα αλληλεξάρτησης ισοδύναμο εγγύησης του χρέους δηλαδή ενός ντε φάκτο ατελούς, ασύμμετρου ευρωομολόγου. Γιατί λοιπόν να μη βγάλουμε ένα κανονικό; Βέβαια ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Δεν θα πρόκειται για ένα ειδυλλιακό δωρεάν γεύμα όπως φαντάζονται οι μονίμως αδιάβαστοι. Θα έχει αυστηρές δημοσιονομικές προϋποθέσεις. Ας βγάλουμε, έστω άμεσα, ένα αναπτυξιακό ευρωομόλογο για να στηριχτεί το επενδυτικό μπουμ ενός νέου Μάρσαλ.

Πώς κρίνετε τη στάση των κομμάτων της Αριστεράς; Θα μπορούσαν να επιδείξουν μεγαλύτερη ευελιξία υπό τις παρούσες συνθήκες;
Χαρακτήρισαν “παραμύθι για δράκους” την επερχόμενη κρίση. Και τώρα δίνουν αντικειμενικά μια μάχη οπισθοφυλακών υπέρ μιας μη βιώσιμης διάταξης, ενός status quo σε μια περιοχή της φούσκας της προηγούμενης δεκαετίας. Άλλοι υιοθετούν αντικειμενικά το “όσο χειρότερα τόσο καλύτερα” και κάνουν γενική ζύμωση για έξοδο από την Ευρώπη χωρίς να το πολυπιστεύουν. Άλλοι δηλώνουν υπέρ του Ευρώ αλλά σε μια “άλλη” φανταστική Ευρώπη, σ’ έναν “άλλο” υποθετικό κόσμο μακριά από τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις και τα σκληρά διλήμματα της πραγματικής Ευρώπης.

Σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ, έχετε μιλήσει για ανασύνταξη αλλά και για νέα ιδρυτική πράξη. Τι από  τα δύο είναι αναγκαίο;
Και τα δύο. Το ΠΑΣΟΚ σαν ιστορικό ρεύμα πρέπει να υπερβεί τις εσωτερικές του αντινομίες οι οποίες έχουν εκραγεί εν μέσω οικονομικής κατάρρευσης, να υπερβεί θετικά τον εαυτό του, να συναντηθεί με τις δυνάμεις ενός νέου κοινωνικού μεταρρυθμισμού και παραγωγικού ριζοσπαστισμού στην πορεία για μια νέα συνιδρυτική πράξη στην “περιοχή” που ορίζεται συμβατικά μεταξύ Δεξιάς και Κουκουέδικης Αριστεράς. Κυοφορούνται στην κοινωνία οι δυνάμεις ενός νέου κοινωνικού ριζοσπαστισμού διακριτού από τα γνωστά χαρακτηριστικά της πασοκικής και παραδοσιακής αριστεράς της μεταπολίτευσης.

Επιμένετε στην άποψη ότι το ΠΑΣΟΚ θα συναντηθεί με τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη;
Και όχι μόνο. Και με τον χώρο του Συνασπισμού. Και πολύ πέρα απ’ όλα αυτά τα σχήματα. Θα ήμουν ευτυχής αν η ΔΗΜ.ΑΡ. διαμόρφωνε μια κρίσιμη μάζα ιδεών - ανθρώπων σαν μεταρρυθμιστική αριστερά των υπαρκτών εναλλακτικών λύσεων. Και θα ήμουν ο πιο δυστυχής αν παγιδεύονταν σ’ έναν αμφίσημο λόγο που λέει στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, αν παρασυρθεί από τους ανθρώπους του συρμού σε μια παράγωγη δημοσκοπική φούσκα, σε μια εφήμερη σημαία ευκαιρίας.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012