Η μέθοδος της δημιουργικής αμφιβολίας και του Ελληνικού σκεπτικισμού απέναντι στην εφήμερη «μαγεία» των πολιτικών προσώπων.
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Είτε έχετε αποφασίσει κριτικά ή άκριτα υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου είτε υπέρ του Βαγγέλη Βενιζέλου ή του Κώστα Σκανδαλίδη ή δεν είστε ικανοποιημένοι με κανέναν χαλαρώστε για λίγο από τις επιθετικές στοιχήσεις και τις βεβαιότητες, αφεθείτε διανοητικά στη μέθοδο της δημιουργικής αμφιβολίας και της διαχείρισης της αβεβαιότητας, στο φιλοσοφικό ρεύμα του αρχαίου ελληνικού σκεπτικισμού του Πύρρωνα, του Καρνεάδη, του Αινησίδημου. Ο Καρνεάδης το 155 π.Χ. πήγε σαν απεσταλμένος της Αθήνας στη Ρώμη και έκανε δύο διαλέξεις, τη μια μέρα Υπέρ Δικαιοσύνης, την άλλη Κατά Δικαιοσύνης. Κι όμως αυτό το διανοητικό παιχνίδι ήταν ένα έξοχο μάθημα συγκριτικής ανάλυσης και πολιτικής διαλεκτικής που ενίσχυε την πνευματική ανεξαρτησία και ελεύθερη κρίση των ακροατών του Καρνεάδη. Φανταστείτε λοιπόν να έκανα δύο διαλέξεις Υπέρ Παπανδρέου, Κατά Παπανδρέου ή Υπέρ – Κατά Βενιζέλου. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά είναι τόση η δίψα για απλοποιήσεις του τύπου άσπρο – μαύρο, ειδικά στα δελτία των οκτώ, που οι διαλέξεις του Καρνεάδη θα γελιοποιούνταν και θα παρουσιάζονταν σαν μνημεία καιροσκοπισμού.
Σ’ αυτήν τη διαλεκτική των αντιφάσεων και της δημιουργικής αμφιβολίας στη λήψη των αποφάσεων προσπαθώ να μυήσω πρώτα τον εαυτό μου και γι’ αυτό αναφέρθηκα προφανώς μεταφορικά στον «κανόνα του 70%». Δηλαδή ένα σχετικά υψηλό ποσοστό πληροφόρησης και βεβαιότητας ότι ένας εκ των υποψηφίων θα υλοποιήσει αποτελεσματικά το ανανεωτικό και νικηφόρο σενάριο για το ΠΑΣΟΚ που περιγράφω με τα «έξι σημεία».
Εδώ φίλοι μου η «εξίσωση» δεν είναι γραμμική, έχει «γνωστούς αγνώστους» και «αγνώστους αγνώστους» και υψηλό βαθμό απροσδιοριστίας. Κάθε ηγετικό πρόσωπο εδώ δεν παρουσιάζεται γυμνό όπως το ίδιο είναι αλλά σαν ένα μωσαϊκό άλλων προσώπων, ομάδων, καταστάσεων, εξαρτήσεων, συμπύκνωσης συσχετισμών. Πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένων καταστάσεων. Όχι απλώς ποιος μας αρέσει αυθόρμητα. Μπορείτε με βεβαιότητα να υπολογίσετε πού θα είναι το ΠΑΣΟΚ δύο χρόνια μετά αν εκλεγεί ο ένας ή ο άλλος; Δεν είναι εύκολο. Μπορείτε να αγνοήσετε ανεξάρτητα από τη δική σας επιθυμία ποιος συσπειρώνει και γιατί τον κεντρικό κορμό του ιστορικού ρεύματος του ΠΑΣΟΚ; Η «μαγεία» του ενός ή του άλλου δε φαντάζεστε πόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί και τι αντιστροφή καταστάσεων, νοημάτων και προσώπων μπορεί να γνωρίσουμε. Το «καλό» μπορεί να γίνει «κακό» και το «κακό», «καλό». Αυτός είναι και ο φαουστικός χαρακτήρας του δαίμονα της πολιτικής.
Δέστε πόσο εύκολα διαλύθηκε η αρχική «μαγεία» της Σεγκολέν και πρόσφατα και αιφνίδια του Σαρκό και του Γκόρντον Μπράουν. Ειδικά για τους δυο τελευταίους δεν είχα υπολογίσει την ταχύτητα της απο- μάγευσής τους. Θυμηθείτε τι μαγεία άσκησε το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου που προβλήθηκε σαν μεσσίας με τον πολύ πιο εκκωφαντικό τρόπο που ορισμένοι σήμερα προβάλλουν σαν σωτήρα τον σύντροφο Βαγγέλη. Αφήνω τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο και φέρνω παράδειγμα τον εαυτό μου. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έβγαινα στις δημοσκοπήσεις με ασύλληπτα ποσοστά δημοφιλίας (το «τρομερό παιδί της αριστεράς») κι όμως διαγράφηκα, εξοστρακίστηκα και βρέθηκα εκτός πολιτικής σκηνής πάνω από δεκατρία χρόνια. Και τώρα είμαι εντός – εκτός. Βέβαια βρέθηκα στη δίνη μιας ιστορικής και παγκόσμιας κρίσης της κομμουνιστικής αριστεράς. Θυμηθείτε ακόμα και τη λάμψη της Μαρίας στην αριστερά.
Είναι αστείο και μόνο να φαντάζεστε ότι θα μπορούσα μετά τα 50 και μάλιστα με την ιστορία μου να μαγευτώ ξαφνικά και να στοιχηθώ φανατικά με τον Γιώργο ή τον Βαγγέλη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στις 12 του Νοέμβρη με την ίδια αυτόνομη, κριτική και ενωτική στάση θα στηρίξω χωρίς ταλάντευση τον Νέο Πρόεδρο, όποιος κι αν είναι, στην πορεία για την επανίδρυση και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή σας ακούω, σας μελετώ, μαθαίνω από σας και δεν έχω την αυταπάτη ότι τα ξέρω όλα. Αφού διατυπώσω την τελική μου πρόκληση προς τον Γιώργο Παπανδρέου θα σας πω την τελική επιλογή μου συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα κι όχι τις δημοσκοπήσεις όπως μας απαξιώνουν τα ΜΜΕ των ισχυρών συμφερόντων. Είναι πολύ αργά για να τρελαίνομαι με τα κομματικά αξιώματα, δεν περιμένω τίποτα προσωπικό, δεν ενθουσιάζομαι με κανέναν, δεν είναι κανείς μιντιοκράτης σε θέση να με πιέσει για να εκβιάσει τη στάση μου, αγωνίζομαι να επιβάλουμε την ανανέωση των κομματικών οργάνων με ανθρώπους νεότερων γενεών και αγωνιώ για την αναγέννηση και νικηφόρα προοπτική της σοσιαλιστικής Αριστεράς. Απέδειξα ότι μπορώ να είμαι δημιουργικός και εκτός της τρέχουσας πολιτικής και δεν θα διστάσω να το ξανακάνω αν χρειαστεί να δώσω ένα ηχηρό μήνυμα στην λαγνεία για τα κούφια αξιώματα.
Ο σκεπτικιστής συμπατριώτης μου ο Αινησίδημος ο Κνώσιος πριν 2100 χρόνια έγραφε: «Τίποτα δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε απόλυτα ούτε την άγνοιά μας. Ας διατηρήσουμε λοιπόν την αταραξία μας»
Φαίνεται λίγο δύσκολο αλλά ας το προσπαθήσουμε.
Είτε έχετε αποφασίσει κριτικά ή άκριτα υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου είτε υπέρ του Βαγγέλη Βενιζέλου ή του Κώστα Σκανδαλίδη ή δεν είστε ικανοποιημένοι με κανέναν χαλαρώστε για λίγο από τις επιθετικές στοιχήσεις και τις βεβαιότητες, αφεθείτε διανοητικά στη μέθοδο της δημιουργικής αμφιβολίας και της διαχείρισης της αβεβαιότητας, στο φιλοσοφικό ρεύμα του αρχαίου ελληνικού σκεπτικισμού του Πύρρωνα, του Καρνεάδη, του Αινησίδημου. Ο Καρνεάδης το 155 π.Χ. πήγε σαν απεσταλμένος της Αθήνας στη Ρώμη και έκανε δύο διαλέξεις, τη μια μέρα Υπέρ Δικαιοσύνης, την άλλη Κατά Δικαιοσύνης. Κι όμως αυτό το διανοητικό παιχνίδι ήταν ένα έξοχο μάθημα συγκριτικής ανάλυσης και πολιτικής διαλεκτικής που ενίσχυε την πνευματική ανεξαρτησία και ελεύθερη κρίση των ακροατών του Καρνεάδη. Φανταστείτε λοιπόν να έκανα δύο διαλέξεις Υπέρ Παπανδρέου, Κατά Παπανδρέου ή Υπέρ – Κατά Βενιζέλου. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά είναι τόση η δίψα για απλοποιήσεις του τύπου άσπρο – μαύρο, ειδικά στα δελτία των οκτώ, που οι διαλέξεις του Καρνεάδη θα γελιοποιούνταν και θα παρουσιάζονταν σαν μνημεία καιροσκοπισμού.
Σ’ αυτήν τη διαλεκτική των αντιφάσεων και της δημιουργικής αμφιβολίας στη λήψη των αποφάσεων προσπαθώ να μυήσω πρώτα τον εαυτό μου και γι’ αυτό αναφέρθηκα προφανώς μεταφορικά στον «κανόνα του 70%». Δηλαδή ένα σχετικά υψηλό ποσοστό πληροφόρησης και βεβαιότητας ότι ένας εκ των υποψηφίων θα υλοποιήσει αποτελεσματικά το ανανεωτικό και νικηφόρο σενάριο για το ΠΑΣΟΚ που περιγράφω με τα «έξι σημεία».
Εδώ φίλοι μου η «εξίσωση» δεν είναι γραμμική, έχει «γνωστούς αγνώστους» και «αγνώστους αγνώστους» και υψηλό βαθμό απροσδιοριστίας. Κάθε ηγετικό πρόσωπο εδώ δεν παρουσιάζεται γυμνό όπως το ίδιο είναι αλλά σαν ένα μωσαϊκό άλλων προσώπων, ομάδων, καταστάσεων, εξαρτήσεων, συμπύκνωσης συσχετισμών. Πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένων καταστάσεων. Όχι απλώς ποιος μας αρέσει αυθόρμητα. Μπορείτε με βεβαιότητα να υπολογίσετε πού θα είναι το ΠΑΣΟΚ δύο χρόνια μετά αν εκλεγεί ο ένας ή ο άλλος; Δεν είναι εύκολο. Μπορείτε να αγνοήσετε ανεξάρτητα από τη δική σας επιθυμία ποιος συσπειρώνει και γιατί τον κεντρικό κορμό του ιστορικού ρεύματος του ΠΑΣΟΚ; Η «μαγεία» του ενός ή του άλλου δε φαντάζεστε πόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί και τι αντιστροφή καταστάσεων, νοημάτων και προσώπων μπορεί να γνωρίσουμε. Το «καλό» μπορεί να γίνει «κακό» και το «κακό», «καλό». Αυτός είναι και ο φαουστικός χαρακτήρας του δαίμονα της πολιτικής.
Δέστε πόσο εύκολα διαλύθηκε η αρχική «μαγεία» της Σεγκολέν και πρόσφατα και αιφνίδια του Σαρκό και του Γκόρντον Μπράουν. Ειδικά για τους δυο τελευταίους δεν είχα υπολογίσει την ταχύτητα της απο- μάγευσής τους. Θυμηθείτε τι μαγεία άσκησε το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου που προβλήθηκε σαν μεσσίας με τον πολύ πιο εκκωφαντικό τρόπο που ορισμένοι σήμερα προβάλλουν σαν σωτήρα τον σύντροφο Βαγγέλη. Αφήνω τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο και φέρνω παράδειγμα τον εαυτό μου. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έβγαινα στις δημοσκοπήσεις με ασύλληπτα ποσοστά δημοφιλίας (το «τρομερό παιδί της αριστεράς») κι όμως διαγράφηκα, εξοστρακίστηκα και βρέθηκα εκτός πολιτικής σκηνής πάνω από δεκατρία χρόνια. Και τώρα είμαι εντός – εκτός. Βέβαια βρέθηκα στη δίνη μιας ιστορικής και παγκόσμιας κρίσης της κομμουνιστικής αριστεράς. Θυμηθείτε ακόμα και τη λάμψη της Μαρίας στην αριστερά.
Είναι αστείο και μόνο να φαντάζεστε ότι θα μπορούσα μετά τα 50 και μάλιστα με την ιστορία μου να μαγευτώ ξαφνικά και να στοιχηθώ φανατικά με τον Γιώργο ή τον Βαγγέλη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στις 12 του Νοέμβρη με την ίδια αυτόνομη, κριτική και ενωτική στάση θα στηρίξω χωρίς ταλάντευση τον Νέο Πρόεδρο, όποιος κι αν είναι, στην πορεία για την επανίδρυση και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή σας ακούω, σας μελετώ, μαθαίνω από σας και δεν έχω την αυταπάτη ότι τα ξέρω όλα. Αφού διατυπώσω την τελική μου πρόκληση προς τον Γιώργο Παπανδρέου θα σας πω την τελική επιλογή μου συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα κι όχι τις δημοσκοπήσεις όπως μας απαξιώνουν τα ΜΜΕ των ισχυρών συμφερόντων. Είναι πολύ αργά για να τρελαίνομαι με τα κομματικά αξιώματα, δεν περιμένω τίποτα προσωπικό, δεν ενθουσιάζομαι με κανέναν, δεν είναι κανείς μιντιοκράτης σε θέση να με πιέσει για να εκβιάσει τη στάση μου, αγωνίζομαι να επιβάλουμε την ανανέωση των κομματικών οργάνων με ανθρώπους νεότερων γενεών και αγωνιώ για την αναγέννηση και νικηφόρα προοπτική της σοσιαλιστικής Αριστεράς. Απέδειξα ότι μπορώ να είμαι δημιουργικός και εκτός της τρέχουσας πολιτικής και δεν θα διστάσω να το ξανακάνω αν χρειαστεί να δώσω ένα ηχηρό μήνυμα στην λαγνεία για τα κούφια αξιώματα.
Ο σκεπτικιστής συμπατριώτης μου ο Αινησίδημος ο Κνώσιος πριν 2100 χρόνια έγραφε: «Τίποτα δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε απόλυτα ούτε την άγνοιά μας. Ας διατηρήσουμε λοιπόν την αταραξία μας»
Φαίνεται λίγο δύσκολο αλλά ας το προσπαθήσουμε.
