Στην πολιτική δεν πρέπει να σνομπάρεις την αλφαβήτα. Ίσα – ίσα σε κρίσιμες ώρες όπως σήμερα πρέπει να επιστρέφεις στα βασικά. Τι είναι και τι θέλει το ΠΑΣΟΚ στον μεταβαλλόμενο κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού; Τι εκπροσωπεί ιδεολογικά και πολιτικά έπειτα από τη μακρά παραμονή του στην εξουσία; Ποιο «ΠΑΣΟΚ» μπορεί να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει καλύτερα, ποιο δεν μπορεί, ποιο δεν πρέπει, κι εννοώ κυρίως την πολιτική, τη νοοτροπία και την πρακτική.
Το ΠΑΣΟΚ ως έκφραση μιας νομενκλατούρας σε αναμονή ή το ΠΑΣΟΚ που ανανεώνει την ικανότητά του να εκπροσωπεί τον κόσμο της εργασίας και της γνώσης όλων των δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας; Το ΠΑΣΟΚ σαν ένα κόμμα – καρτέλ αξιωματούχων ή το ΠΑΣΟΚ σαν ένα ανοιχτό ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλειοψηφικό ρεύμα στο οποίο συρρέουν διαφορετικά ρυάκια της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της προόδου; Το ΠΑΣΟΚ – μονοπωλιακός μηχανισμός εξουσίας ή το ΠΑΣΟΚ σ΄ έναν ανοιχτό αστερισμό των δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς και κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ που αναπτύσσει γύρω του ένα φιλικό και συνάμα ανταγωνιστικό ζωτικό κοινωνικοπολιτικό χώρο, το ΠΑΣΟΚ των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με βαθύτερη δέσμευση στην αυτονομία και ισοτιμία των άλλων δυνάμεων;
Μ΄ αυτές τις ιδέες πριν 16 χρόνια, οι οποίες στη συνέχεια αποτυπώθηκαν ολοκληρωμένα στο ΜΕΤΑ, διακόπηκε η σχέση μου με τον οργανωμένο χώρο της ιστορικής αριστεράς, σ’ αυτές εμμένω και νομίζω ότι οι δημοτικές εκλογές παρουσίασαν αρκετά υβρίδια πετυχημένων συνεργασιών. Ωστόσο μ’ έχει εντυπωσιάσει αρνητικά η τάση του επίσημου λόγου του κόμματός μας να περιχαρακώνεται αποκλειστικά στα ορόσημα της αρχικής ιδρυτικής του φάσης και να υποβαθμίζει τη συμβολή και τα σημεία αναφοράς των άλλων ρευμάτων της αριστεράς που συνέβαλλαν κατά κύματα στις τρεις αυτές δεκαετίες στο πολυσυλλεκτικό πλειοψηφικό του ρεύμα . Αναφέρομαι σε μαζικά κοινωνικά ρεύματα κι όχι μόνο στη συμμετοχή επώνυμων από το χώρο της Αριστεράς.
Το ΠΑΣΟΚ ως έκφραση μιας νομενκλατούρας σε αναμονή ή το ΠΑΣΟΚ που ανανεώνει την ικανότητά του να εκπροσωπεί τον κόσμο της εργασίας και της γνώσης όλων των δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας; Το ΠΑΣΟΚ σαν ένα κόμμα – καρτέλ αξιωματούχων ή το ΠΑΣΟΚ σαν ένα ανοιχτό ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλειοψηφικό ρεύμα στο οποίο συρρέουν διαφορετικά ρυάκια της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της προόδου; Το ΠΑΣΟΚ – μονοπωλιακός μηχανισμός εξουσίας ή το ΠΑΣΟΚ σ΄ έναν ανοιχτό αστερισμό των δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς και κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ που αναπτύσσει γύρω του ένα φιλικό και συνάμα ανταγωνιστικό ζωτικό κοινωνικοπολιτικό χώρο, το ΠΑΣΟΚ των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με βαθύτερη δέσμευση στην αυτονομία και ισοτιμία των άλλων δυνάμεων;
Μ΄ αυτές τις ιδέες πριν 16 χρόνια, οι οποίες στη συνέχεια αποτυπώθηκαν ολοκληρωμένα στο ΜΕΤΑ, διακόπηκε η σχέση μου με τον οργανωμένο χώρο της ιστορικής αριστεράς, σ’ αυτές εμμένω και νομίζω ότι οι δημοτικές εκλογές παρουσίασαν αρκετά υβρίδια πετυχημένων συνεργασιών. Ωστόσο μ’ έχει εντυπωσιάσει αρνητικά η τάση του επίσημου λόγου του κόμματός μας να περιχαρακώνεται αποκλειστικά στα ορόσημα της αρχικής ιδρυτικής του φάσης και να υποβαθμίζει τη συμβολή και τα σημεία αναφοράς των άλλων ρευμάτων της αριστεράς που συνέβαλλαν κατά κύματα στις τρεις αυτές δεκαετίες στο πολυσυλλεκτικό πλειοψηφικό του ρεύμα . Αναφέρομαι σε μαζικά κοινωνικά ρεύματα κι όχι μόνο στη συμμετοχή επώνυμων από το χώρο της Αριστεράς.
