Περίμενα τη νίκη της Σεγκολέν Ρουαγιάλ και τη χαιρετίζω. Εύχομαι να συμβολίσει το ‘θηλυκό άγγιγμα’ στη πολιτική και οικονομική σκέψη όπως το αναλύω στο ‘Θηλυκό Πόκερ’ που θα κυκλοφορήσει στο τέλος της βδομάδας.
Η Σεγκολέν είναι η αντίδραση του κόσμου στα κουρασμένα κορεσμένα γεροντοπαλίκαρα και τις μεγαλοκοπέλες των ηγετικών στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος που νοσταλγούσαν απλώς τις ωραίες ημέρες της εξουσίας με ψευδοαριστερή λογοκοπία. Αντιπροσωπεύει επίσης μια βαθιά δυσαρέσκεια στο καθιερωμένο πολιτικό σύστημα. Ανάλογα αισθήματα και πιο έντονα ακόμα υπάρχουν και στην ελληνική πολιτική ζωή κι όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν. Οι άλλοι ενώ έχουν πέσει σε βαθύ λάκο συνεχίζουν να σκάβουν και να σκάβουν. Ένας συνδυασμός ενός καθιερωμένου πολιτικού λόγου, προσώπων, ύφους και νοοτροπίας δημιουργεί κούραση, εκνευρισμό ή αδιαφορία στον κόσμο. Ένα υστερικό και σ’ ένα βαθμό κούφιο ιδεολογικά και προγραμματικά δικομματικό πινγκ πονγκ με παρατηρητές σε προβλέψιμους, ‘συντηρητικούς’ ρόλους ρουτίνας τα δύο μικρά κόμματα της αριστεράς διαμορφώνει ένα πολιτικό status quo ανίκανο να δώσει λύσεις στα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Στο ‘Ζητούνται Αλχημιστές’ έγραφα ότι «Υπάρχει μια μοιραία φάση, πέρα από το σημείο μηδέν, που και χρυσάφι να πιάσεις κάρβουνο γίνεται, οι διανοητικές, προγραμματικές και ψυχολογικές ‘μπαταρίες’ σου αδειάζουν και οι πιο έξυπνες ιδέες σου πέφτουν στην ανυποληψία, καίγονται. Ξεγελιέσαι με μικρές μάχες και νίκες απέναντι σ’ έναν ανίκανο αντίπαλο, αλλά χάνεις στο μεγάλο μέτωπο των οραμάτων και των κεντρικών ιδεών». Αυτό ήταν τότε ένα σχόλιο για τους Γάλλους Σοσιαλιστές και τόνιζα ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν σχετικά μακριά από αυτό το οριακό σημείο μηδέν. Και συμπλήρωνα για τον Γιώργο Παπανδρέου «Κάθε ηγέτης αντιπολίτευσης πρέπει να πείσει ότι το κόμμα του όταν επιστρέψει στην εξουσία θα είναι καλύτερο από εκείνο που καταψήφισε ο λαός και να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ποιο ‘κόμμα’ κερδίζει τις εκλογές, ποιο δεν κερδίζει και ποιο ‘κόμμα’ δεν πρέπει με τίποτα να κερδίσει… Κάθε ηγέτης αντιπολίτευσης πρέπει να επιλέξει εκείνο το ‘θέμα’, εκείνον τον βασικό κρίκο από τον οποίο πρέπει να αρπαχτεί δυνατά για να στρίψει το τιμόνι, να κάνει μια νέα αρχή, να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να σπάσει το καθιερωμένο παιχνίδι…»
Οι Γάλλοι τώρα κάνουν βασικό κρίκο την Σεγκολέν. Το ΠΑΣΟΚ τι; Ίσως το ‘προγραμματικό συνέδριο’. Αυτό μπορεί να είναι τα ‘πάντα’ και ‘τίποτα’. Ας δουλέψουμε και ας στοιχηματίσουμε στο ‘πάντα’, με πλήρη επίγνωση ότι και το πιο έξυπνο και ελκυστικό ‘πρόγραμμα’ μπορεί να καταντήσει ένα χαρτί, ένα ‘τίποτα’ αν δεν υποστηρίζεται από αντίστοιχο καθημερινό πολιτικό βίωμα. Η συνέχεια στο ‘Θηλυκό Πόκερ’.
Η Σεγκολέν είναι η αντίδραση του κόσμου στα κουρασμένα κορεσμένα γεροντοπαλίκαρα και τις μεγαλοκοπέλες των ηγετικών στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος που νοσταλγούσαν απλώς τις ωραίες ημέρες της εξουσίας με ψευδοαριστερή λογοκοπία. Αντιπροσωπεύει επίσης μια βαθιά δυσαρέσκεια στο καθιερωμένο πολιτικό σύστημα. Ανάλογα αισθήματα και πιο έντονα ακόμα υπάρχουν και στην ελληνική πολιτική ζωή κι όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν. Οι άλλοι ενώ έχουν πέσει σε βαθύ λάκο συνεχίζουν να σκάβουν και να σκάβουν. Ένας συνδυασμός ενός καθιερωμένου πολιτικού λόγου, προσώπων, ύφους και νοοτροπίας δημιουργεί κούραση, εκνευρισμό ή αδιαφορία στον κόσμο. Ένα υστερικό και σ’ ένα βαθμό κούφιο ιδεολογικά και προγραμματικά δικομματικό πινγκ πονγκ με παρατηρητές σε προβλέψιμους, ‘συντηρητικούς’ ρόλους ρουτίνας τα δύο μικρά κόμματα της αριστεράς διαμορφώνει ένα πολιτικό status quo ανίκανο να δώσει λύσεις στα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Στο ‘Ζητούνται Αλχημιστές’ έγραφα ότι «Υπάρχει μια μοιραία φάση, πέρα από το σημείο μηδέν, που και χρυσάφι να πιάσεις κάρβουνο γίνεται, οι διανοητικές, προγραμματικές και ψυχολογικές ‘μπαταρίες’ σου αδειάζουν και οι πιο έξυπνες ιδέες σου πέφτουν στην ανυποληψία, καίγονται. Ξεγελιέσαι με μικρές μάχες και νίκες απέναντι σ’ έναν ανίκανο αντίπαλο, αλλά χάνεις στο μεγάλο μέτωπο των οραμάτων και των κεντρικών ιδεών». Αυτό ήταν τότε ένα σχόλιο για τους Γάλλους Σοσιαλιστές και τόνιζα ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν σχετικά μακριά από αυτό το οριακό σημείο μηδέν. Και συμπλήρωνα για τον Γιώργο Παπανδρέου «Κάθε ηγέτης αντιπολίτευσης πρέπει να πείσει ότι το κόμμα του όταν επιστρέψει στην εξουσία θα είναι καλύτερο από εκείνο που καταψήφισε ο λαός και να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ποιο ‘κόμμα’ κερδίζει τις εκλογές, ποιο δεν κερδίζει και ποιο ‘κόμμα’ δεν πρέπει με τίποτα να κερδίσει… Κάθε ηγέτης αντιπολίτευσης πρέπει να επιλέξει εκείνο το ‘θέμα’, εκείνον τον βασικό κρίκο από τον οποίο πρέπει να αρπαχτεί δυνατά για να στρίψει το τιμόνι, να κάνει μια νέα αρχή, να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να σπάσει το καθιερωμένο παιχνίδι…»
Οι Γάλλοι τώρα κάνουν βασικό κρίκο την Σεγκολέν. Το ΠΑΣΟΚ τι; Ίσως το ‘προγραμματικό συνέδριο’. Αυτό μπορεί να είναι τα ‘πάντα’ και ‘τίποτα’. Ας δουλέψουμε και ας στοιχηματίσουμε στο ‘πάντα’, με πλήρη επίγνωση ότι και το πιο έξυπνο και ελκυστικό ‘πρόγραμμα’ μπορεί να καταντήσει ένα χαρτί, ένα ‘τίποτα’ αν δεν υποστηρίζεται από αντίστοιχο καθημερινό πολιτικό βίωμα. Η συνέχεια στο ‘Θηλυκό Πόκερ’.
