Σημαντικά κέρδη του ΠΑΣΟΚ, απώλειες της Νέας Δημοκρατίας, αλλά το πραγματικό ερώτημα που θέτουν όλοι είναι γιατί η ραγδαία αποδόμηση της εικόνας της ΝΔ τον τελευταίο μήνα δεν εκφράστηκε άμεσα με μία καθοριστική ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων.
Αντίθετα σοκάρει το ποσοστό της αποχής σαν μία μορφή διαμαρτυρίας ή έκφραση αδιαφορίας προς το πολιτικό σκηνικό. Ο καταιγισμός αποκαλύψεων, καταγγελιών και συμβάντων σε βάρος της κυβέρνησης δεν προλαβαίνει να αφομοιωθεί μέσα σε ένα μήνα και να αποδεσμεύσει δυνάμεις. Η εκλογική και πολιτική συνείδηση μπορεί βέβαια σε συνθήκες έκτακτης και μεγάλης κρίσης να μεταβληθεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα αλλά σε κανονικούς καιρούς όπως τους σημερινούς θέλει χρόνο και κυρίως πειστικούς εναλλακτικούς πόλους.
Η μονότονη, δίχως πολλές φορές πρακτικές λύσεις και ιδέες, καταγγελία μίας κυβέρνησης μπορεί σε μία πρώτη φάση να μετασχηματίσει τη ραγδαία φθορά της κυβέρνησης σε φθορά του πολιτικού συστήματος και σε κυνικές λογικές του τύπου «όλοι το ίδιο είναι». Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ο νόμος των ακούσιων συνεπειών μίας πολιτικής. Το διαρκές δικομματικό πινγκ πονγκ σε χαμηλό επίπεδο δημιουργεί μία παραπλανητική αίσθηση εξομοίωσης των κινήσεων των αντιπάλων. Καθώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα βυθίζεται στην αναξιοπιστία θα επιχειρήσει να τραβήξει μαζί της στον πάτο και τους αντίπαλους της.
Σε μία δεύτερη φάση, ενδεχομένως η φθορά αυτή της κυβέρνησης να προκαλέσει σοβαρή εκλογική και πολιτική μετατόπιση στη λογική του «μη χείρον, βέλτιστον». Δηλαδή να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ επειδή είναι καλύτερο από τη ΝΔ. Αυτό όμως δεν υποδηλώνει αυτόματα βαθύτερη πολιτική εμπιστοσύνη και αυθεντική πολιτική εκπροσώπηση και συνεπώς είναι ευάλωτο το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγει.
Μία τρίτη φάση υψηλότερης πολιτικής αξίας είναι η δημιουργία μίας σχέσης εμπιστοσύνης η οποία καταχτιέται με την ειλικρινή αναγνώριση των πραγματικών προβλημάτων και των πρακτικών λύσεων, τον προγραμματικό, διανοητικό και ηθικό μετασχηματισμό ενός κόμματος και τις πολιτικές καινοτομίες που πατούν γερά στην πραγματικότητα και αγγίζουν στο βιωματικό και φαντασιακό υπόστρωμα της λαϊκής ψυχής, την ικανότητα να «ανανεώνει» τα παλιά στελέχη και αναδεικνύει νέα με ταλέντο που φέρνουν ιδέες και φρεσκάδα και όχι celebrities ή απλώς κακέκτυπα των μηχανισμών. Το πρόβλημα πάντα είναι το σωστό «μείγμα» πολιτικής και προσώπων που την υποστηρίζουν.
Σ’ αυτή την πρόκληση πρέπει να απαντήσει ο δικός μας χώρος τους επόμενους μήνες. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Άσε που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της εμφάνισης ενός νεοεισερχόμενου απρόβλεπτου παίκτη στο πολιτικό σκηνικό ο οποίος θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί το αίσθημα γενικευμένης δυσαρέσκειας.
Αντίθετα σοκάρει το ποσοστό της αποχής σαν μία μορφή διαμαρτυρίας ή έκφραση αδιαφορίας προς το πολιτικό σκηνικό. Ο καταιγισμός αποκαλύψεων, καταγγελιών και συμβάντων σε βάρος της κυβέρνησης δεν προλαβαίνει να αφομοιωθεί μέσα σε ένα μήνα και να αποδεσμεύσει δυνάμεις. Η εκλογική και πολιτική συνείδηση μπορεί βέβαια σε συνθήκες έκτακτης και μεγάλης κρίσης να μεταβληθεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα αλλά σε κανονικούς καιρούς όπως τους σημερινούς θέλει χρόνο και κυρίως πειστικούς εναλλακτικούς πόλους.
Η μονότονη, δίχως πολλές φορές πρακτικές λύσεις και ιδέες, καταγγελία μίας κυβέρνησης μπορεί σε μία πρώτη φάση να μετασχηματίσει τη ραγδαία φθορά της κυβέρνησης σε φθορά του πολιτικού συστήματος και σε κυνικές λογικές του τύπου «όλοι το ίδιο είναι». Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ο νόμος των ακούσιων συνεπειών μίας πολιτικής. Το διαρκές δικομματικό πινγκ πονγκ σε χαμηλό επίπεδο δημιουργεί μία παραπλανητική αίσθηση εξομοίωσης των κινήσεων των αντιπάλων. Καθώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα βυθίζεται στην αναξιοπιστία θα επιχειρήσει να τραβήξει μαζί της στον πάτο και τους αντίπαλους της.
Σε μία δεύτερη φάση, ενδεχομένως η φθορά αυτή της κυβέρνησης να προκαλέσει σοβαρή εκλογική και πολιτική μετατόπιση στη λογική του «μη χείρον, βέλτιστον». Δηλαδή να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ επειδή είναι καλύτερο από τη ΝΔ. Αυτό όμως δεν υποδηλώνει αυτόματα βαθύτερη πολιτική εμπιστοσύνη και αυθεντική πολιτική εκπροσώπηση και συνεπώς είναι ευάλωτο το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγει.
Μία τρίτη φάση υψηλότερης πολιτικής αξίας είναι η δημιουργία μίας σχέσης εμπιστοσύνης η οποία καταχτιέται με την ειλικρινή αναγνώριση των πραγματικών προβλημάτων και των πρακτικών λύσεων, τον προγραμματικό, διανοητικό και ηθικό μετασχηματισμό ενός κόμματος και τις πολιτικές καινοτομίες που πατούν γερά στην πραγματικότητα και αγγίζουν στο βιωματικό και φαντασιακό υπόστρωμα της λαϊκής ψυχής, την ικανότητα να «ανανεώνει» τα παλιά στελέχη και αναδεικνύει νέα με ταλέντο που φέρνουν ιδέες και φρεσκάδα και όχι celebrities ή απλώς κακέκτυπα των μηχανισμών. Το πρόβλημα πάντα είναι το σωστό «μείγμα» πολιτικής και προσώπων που την υποστηρίζουν.
Σ’ αυτή την πρόκληση πρέπει να απαντήσει ο δικός μας χώρος τους επόμενους μήνες. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Άσε που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της εμφάνισης ενός νεοεισερχόμενου απρόβλεπτου παίκτη στο πολιτικό σκηνικό ο οποίος θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί το αίσθημα γενικευμένης δυσαρέσκειας.
