Ένα πρότυπο για να μελετήσουμε την παγκοσμιοποίηση, τις νέες ευκαιρίες και δυνατότητες αλλά και τις αντιθέσεις και ανισότητες.
Βλέπουμε ότι με την παγκοσμιοποίηση το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί μονοπώλιο δύο ηπείρων αλλά αναδύονται νέες δυνάμεις στην Αφρική, Ωκεανία, Ασία ακόμη και στην Αμερική. Διαμορφώνεται μία παγκόσμια αγορά «εργασίας» των παικτών. Η ‘φυγή των ποδιών’ είναι αντίστοιχο φαινόμενο με τη φυγή των εγκεφάλων στη γνώση και την έρευνα και υπάρχει ένα κρίσιμο στοίχημα για τις συνέπειες που έχει στις χώρες προέλευσης, θετικές και αρνητικές. Η Γκάνα και το Ελεφαντοστούν ή το Εκουαδόρ αναδύονται ταχύτατα ως νέες ποδοσφαιρικές δυνάμεις με σχετικά ισχυρές ποδοσφαιρικές εθνικές ομάδες, γίνονται αποδέκτες σημαντικών χρηματικών ποσών, αποκτούν γνώσεις και εντάσσονται σε μία παγκόσμια αγορά. Έτσι εμφανίζεται το φαινόμενο από τη μία να έχουμε ισχυρές εθνικές ομάδες αφού οι παίχτες τους πρωταγωνιστούν στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης ενώ έχουμε αδύνατα εθνικά πρωταθλήματα στις χώρες αυτές. Το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό αυτό το στράγγισμα των ταλέντων αναπληρώνεται από μία μεγαλύτερη ταχύτητα γέννησης και ανάδειξής τους στο εθνικό έδαφος;
Η παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου με χωνευτήρι τα ισχυρά εθνικά κλαμπ της Ευρώπης μπορεί να οδηγήσει σε μία ομογενοποίηση του στυλ, σε μία ισοπεδωτική ομοιομορφία που εξαφανίζει τον εθνικό και τοπικό ποδοσφαιρικό πλούτο; Μαζί με την όσμωση ανάμεσα στο λατινοαμερικάνικο και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που οδηγεί σε υψηλότερα στάνταρντ απόδοσης μπορεί να αναπτυχθεί σε βάθος ή εθνική ιδιαιτερότητα; Δηλαδή το ποδόσφαιρο θα είναι glo(bal) – (glo)cal;
Τα αισθήματα των Ελλήνων φιλάθλων κατά κανόνα υπέρ των Βραζιλιάνων και των Αργεντίνων αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε ένας ευρωπαϊκός «πατριωτισμός», μία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, δεν υπάρχει δηλαδή ένα ευρωπαϊκό, φαντασιακό, βιωματικό, συναισθηματικό υπόβαθρο της λαϊκής ψυχής που θα έδινε ορμή στο αίτημα για μία ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Το κρίσιμο ερώτημα και στο ποδόσφαιρο είναι: πόσο νιώθουμε Έλληνες (ή Γάλλοι, ή Ιταλοί), μέλη μίας εθνικής κοινότητας, πόσο ευρωπαίοι και πόσο πολίτες του κόσμου.
Υ.Γ.: συνεχίζουμε κανονικά και τη συζήτηση για την παιδεία...
