Η παγκόσμια πλημμυρίδα φθηνού χρήματος που στήριξε την ανεξέλεγκτη πιστωτική επέκταση τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, πριν από την κρίση είχε στη βάση της παγκόσμιες ανακατατάξεις μεγάλης κλίμακας, ασύλληπτες για τα εγχειρίδια και τα μοντελάκια τόσο των νεοκλασικών όσο και των νεοκεϊνσιανών ακαδημαϊκών.
Οι «θεολόγοι» και οι φονταμενταλιστές αυτών των δύο σχολών σκέψης αιφνιδιάζονται όταν οι μεταβαλλόμενες ανάγκες του καπιταλισμού εν μέσω της κρίσης τον υποχρεώνουν να «εγκαταλείψει» το ένα κυρίαρχο δόγμα για να υιοθετήσει το αντίθετό του. Ο πολιτικός και ιδεολογικός κύκλος ξεπερνά τις εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία και παρακολουθεί τους μεγάλους κύκλους του καπιταλισμού. Τουλάχιστον στην Αμερική κάθε είκοσι πέντε τριάντα χρόνια έχουμε αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στη νεοκλασική και νεοσυντηρητική σχολή σκέψης και στην κεϊνσιανή, προοδευτική ή δεξιά.
H αγορά των ιδεών παράγει τις δικές της εναλλασσόμενες φούσκες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπαστικό στη διάρκεια της κρίσης να βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι νομίζουν πως λένε κάτι περισπούδαστο με το δίλημμα: «Kέινς ή Φρίντμαν;» παθιασμένους να εκθρονίσουν τον έναν ή τον άλλον. O μακαρίτης ο Kέινς υποστήριζε ότι είναι πιο εύκολο να βρεις φρέσκιες ιδέες από το να ξεκολλήσεις απ' τις παλιές. Kαι είναι πρώτος ο Mίλτον Φρίντμαν που αναφώνησε: «Eίμαστε όλοι κεϊνσιανοί!» το οποίο επανέλαβε στη συνέχεια ο Nίξον.
(Το παραπάνω κειμενάκι είναι και κομμάτι του "ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ - blue tree - ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ" σ.197-98. Εικόνα από Reuters μέσω Economist).
