Το "Ε, Πρόεδρε!" είναι τελικά μια προειδοποίηση κινδύνου. Εντοπίζει τις νάρκες και τις μεθόδους απενεργοποίησής τους. Αποκαλύπτει τα μυστικά των Εκατό Ημερών και εισάγει τη σεναριακή, στρατηγική σκέψη στη διακυβέρνηση.
Γράφοντάς το επέλεξα τον ρόλο του "υψοφοβικού" που συμβουλεύει τον ριψοκίνδυνο "ακροβάτη". Πρόεδρος στην περίπτωσή του βιβλίου μου είναι μια υπερ-προσωπική σύνθεση που θα μας μυήσει στο "λίγο πριν-λίγο μετά" την κατάκτηση της εξουσίας την ώρα που η πλημμυρίδα σηκώνει εμάς και η άμπωτη απομακρύνει τη Δεξιά. Παλίρροια τα ανθρώπινα και τα πολιτικά πράγματα. Τη στιγμή αυτή λοιπόν πρέπει να είσαι ή πολύ γενναίος και ριψοκίνδυνος ή πολιτικά ηλίθιος με άγνοια κινδύνου για να μη συνειδητοποιείς τη δυσκολία διακυβέρνησης εν μέσω της καταιγίδας.
Υπάρχει ταυτόχρονα ο φόβος μήπως αναπαραχθούν «έμβρυα μελλοντικών καλαμοκαβαλάρηδων. Αλλά φοβάμαι κάτι πιο σημαντικό ακόμα. Την ενδεχόμενη αδυναμία μας να δημιουργήσουμε την αίσθηση του επείγοντος, της Εκτακτης Εθνικής Ανάγκης για ένα σχέδιο διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία και ριζικής μεταβολής του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Την ανάγκη, όπως λέω μεταφορικά, για ένα νέο "1909".
Εμείς, ως χώρα υψηλού κινδύνου λόγω μεγάλου δημοσίου χρέους, φανερού και κρυφού, κινδυνεύουμε από τα απόνερα της μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Περίοδος προσαρμογής δεν θα υπάρξει. Πέρα από τα μακροπρόθεσμα σχέδια με ορίζοντα τετραετίας και δεκαετίας για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης απαιτείται μια ευέλικτη στρατηγική διάσωσης - άμεσα.
