... και παρακάτω βρίσκεται το πρώτο μέρος των απαντήσεων. Οι υπόλοιπες, που δεν μπήκαν στην εφημερίδα λόγω περιορισμένου χώρου, θα δημοσιευθούν εδώ αργότερα το απόγευμα.
-------
Χρήστος Φουντούκης
Κύριε βουλευτή, μετά το άσχημο αποτέλεσμα για τους σοσιαλδημοκράτες στην Ιταλία ήρθε η πανωλεθρία Μπράουν στη Βρετανία. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα για το ΠΑΣΟΚ σε αυτά τα αποτελέσματα;
Δεν είναι εύκολο να κυβερνάς σήμερα όταν έχεις σεισμικές μετατοπίσεις αλλά ακόμα χειρότερο είναι να αποχαιρετάς τις ευθύνες και τις ικανότητες ενός νέου τρόπου διακυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εισάγει αλλά και να εξάγει εμπειρίες και μηνύματα. Ο Μπράουν, ο αρχιτέκτονας των Νέων Εργατικών, ο πιο πετυχημένος Ευρωπαίος Υπουργός Οικονομικών, ο πιο μακρόβιος Πρωθυπουργός σε αναμονή θα μπορούσε να είχε μάθει από το ΠΑΣΟΚ μετά την πύρρεια νίκη του το 2000 ότι υπάρχει η παγίδα της συνεχούς επιτυχίας, ότι ο χρόνος εμπεριέχει την απώλεια ενέργειας και έρχεται ο καιρός για ριζικές αλλαγές και ένα νέο χάρτη πορείας, διαφορετικά περνάς εκείνο το κρίσιμο κατώφλι όπου οι επιτυχίες ξεχνιούνται, οι αποτυχίες μεγεθύνονται, τα λάθη ακόμα και τα μικρότερα διογκώνονται, η απώλεια χαρίσματος υπερτονίζεται, οι “μπαταρίες” αδειάζουν, οι αντίπαλοι κλέβουν τις ιδέες σου, οι “δικοί” σου σου δίνουν συμβουλές αυτοκαταστροφικές, οι ανταγωνιστές – σύντροφοι βιάζονται να σε ξεφορτωθούν χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες, χρυσάφι πιάνεις κάρβουνο γίνεται και τελικά αφήνεσαι στο έλεος του νόμου της βαρύτητας. Το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα έχει να μάθει αρκετά από τον Μπράουν στην αντιπολίτευση του '94 -97 ο οποίος κατάλαβε ότι δεν κερδίζεις την εξουσία με πολιτικό συνδικαλισμό και σχεδίασε την επανίδρυση, αντεπίθεση και νίκη των Νέων Εργατικών. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπενθυμίσει στην Ιταλική Αριστερά ότι για να κυβερνήσεις χρειάζεται πλειοψηφικός σχηματισμός με προγραμματική συνοχή, ισχυρή ηγεσία που πιάνει γερά το τιμόνι κι όχι άθροισμα από κόμματα, κομματίδια και ηγετίσκους σε συνεχές παζάρι.
Χρύσα Χωματίδου
Κύριε Ανδρουλάκη, μέρα με τη μέρα η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση βαθαίνει παρασύροντας στη δίνη της όλο και περισσότερες χώρες. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε στο κράτος τη δυνατότητα να επέμβει αποφασιστικά και να ρυθμίσει τις αγορές;
Ναι, φτάνει το φάρμακο να μην είναι χειρότερο από την αρρώστια και επιταχύνει την καταστροφή, όπως συμβαίνει με πανικόβλητες, άκαμπτες, τυφλές υπερρυθμίσεις. Καμμιά ρύθμιση και καμμιά κρατική παρέμβαση, ακόμα και η πιο έξυπνη, δεν μπορεί να αποκλείσει τις περιοδικές κρίσεις που είναι εγγενείς στη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και πολύ περισσότερο τα απροσδόκητα κρισιακά συμβάντα. Μπορεί όμως να μαλακώσει τους κραδασμούς, να περιορίσει τις συνέπειες στην “πραγματική οικονομία” και στα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα, να αποτρέψει την “επιδημία” σ' όλες τις χώρες, να κάνει πιο αξιόπιστο risk management, να υποχρεώσει τις τράπεζες να διατηρούν περισσότερα κεφάλαια ανάλογα με το σύνολο των κινδύνων που αναλαμβάνουν κ.α. Συχνά πίσω από τον αιφνίδιο κρατισμό κρύβεται η προσπάθεια να φορτώσουν στον φορολογούμενο τις απώλειες των τραπεζών όταν αυτές ζορίζονται, δηλαδή να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιούν τα υπερκέρδη από τις άπληστες στρατηγικές υψηλού ρίσκου. Οι μεγάλοι κύκλοι μετασχηματισμού του παγκόσμιου καπιταλισμού μεταβάλουν τις πολιτικές μόδες σε αριστερά και δεξιά και τις ισορροπίες ρύθμισης – απορρύθμισης. Πριν 34 χρόνια ο Νίξον είπε ότι τώρα “είμαστε όλοι Κεϋνσιανοί” και τώρα η Fed και ο Μπους κάνουν μια πολύ πιο δραματική κρατική παρέμβαση σε σχέση με την Ευρώπη.
Δημήτρης Πυργιώτης
Η ΝΔ δεν πιστεύει ότι υπάρχει "ακρίβεια" εφόσον λειτουργεί η "ελεύθερη αγορά". Με ποιο μοντέλο σκέψης και με ποια μέτρα θα καταπολεμήσουν οι σοσιαλιστές το φαινόμενο της "ακρίβειας";
Στέλλα Παπακώστα
Ποια είναι η άποψη της Αριστεράς για την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης ; Μήπως απλώς επαναλαμβάνει γενικότητες για κερδοσκοπία κλπ.;
Η βλακεία μπορεί να είναι δεξιά μπορεί και “αριστερή” και να υμνεί ή να δαιμονοποιεί μια “ελεύθερη αγορά” που δεν υπάρχει πουθενά. Πάρτε το πετρέλαιο που είναι καρτελοποιημένο από τους Εμίρηδες μέχρι τον Τσάβες. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει υψηλό βαθμό καρτελοποίησης και τις πιο κλειστές και άκαμπτες αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και επαγγελμάτων στην ΕU με αντίστοιχες προσοδοθηρικές και κερδοσκοπικές καταστάσεις που διαχέονται στην κοινωνία. Το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης βασίζεται κυρίως στην εγχώρια ζήτηση και έχει ισχυρή πληθωριστική ροπή, ενώ το γερμανικό στην υψηλή παραγωγικότητα και τις εξαγωγές και έχει χαμηλότερο πληθωρισμό. Εδώ οι προσδοκίες όλων των συντελεστών της παραγωγής και της αγοράς είναι πληθωριστικές, ο καθένας προβλέπει ότι ο άλλος θα αυξήσει τις τιμές περισσότερο και δημιουργείται ένα αυτοτροφοδοτούμενο σπιράλ ακρίβειας.
Η ακρίβεια,πέρα από το διεθνές τσουνάμι, είναι σαν τον πυρετό φέρνει στην επιφάνεια βαθύτερες παθολογίες και διαρθρωτικές αδυναμίες. Το επείγον βέβαια είναι να πάρεις “αντιπυρετικά”, “αναλγητικά” όπως: Πρώτο, ενισχύεις άμεσα τους οικονομικά αδύνατους αφού ο “πληθωρισμός των φτωχών” είναι πολύ υψηλότερος από τον “πληθωρισμό των πλούσιων”. Δεύτερο, αποκτάς ελεγκτικούς μηχανισμούς με ισχυρή πολιτική στήριξη, με ανάλογη στελέχωση, διεθνή συνεργασία και υψηλή τεχνογνωσία για να αποκαλύπτεις τις περίτεχνες στρατηγικές των καρτέλ, να περνάς με επιτυχία τα δικαστήρια για να επιβάλλεις τα πρόστιμα και να χώσεις στη φυλακή τα στελέχη που συνεργούν σ' αυτές τις εγκληματικές πρακτικές. Εμείς δε διαθέτουμε ούτε το 20% των αντι-τραστ δυνατοτήτων που έχει για παράδειγμα το O.F.T. της Βρετανίας. Αλλά αυτά είναι οι “ασπιρίνες”. Μην ξεχνάς ότι παράγουμε λίγα και ακριβά, η παραγωγική μας βάση συρρικνώνεται και είναι παραδοσιακή, οι αγορές μας στα μη διεθνώς εμπορεύσιμα εμπορεύματα δεν είναι ανταγωνιστικές, ενώ κυκλοφορεί πολύ χρήμα από τον υπερδανεισμό των νοικοκυριών και του κράτους, την EU, την “σκιώδη” οικονομία, τον τουρισμό, τη ναυτιλία και βέβαια το κράτος προσθέτει στην ακρίβεια με το υψηλό κόστος γραφειοκρατίας, τη χαμηλή απόδοση και χαμηλή παραγωγικότητά του, την ανοιχτή και κρυφή υπέρ τρίτων φορολογία στην κατανάλωση. Θέλεις κι άλλα; Έχεις χαμηλό ποσοστό απασχολούμενων, νέους που αργούν να μπουν στην παραγωγή, κακό δημογραφικό και έντονη αστυφιλία. Το “μείγμα” είναι εκρηκτικό και έντονα πληθωριστικό και δεν ξεπερνιέται μόνο με κραυγές αλλά με μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες πολεμούν οι βολεμένοι “αριστερο” -δεξιοί υποκριτές που χτυπούν κάθε βράδυ στην TV τα στήθια τους για την ακρίβεια.
Δαβίδ Εφραίμογλου
Σας άκουσα πρόσφατα να χαρακτηρίζετε "θυματοποίηση" μία συγκεκριμένη προσέγγιση της "γενιάς των 700 ευρώ". Ποιος συντελεί σ' αυτή τη θυματοποίηση; Τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε από το πρωί ως το βράδυ για μισθούς πείνας;
“Παιδιά την έχετε βάψει, είστε οι νέοι losers, αποδεχθείτε τη μοίρα σας”, έτσι οι θύτες αποποιούνται τις ευθύνες τους και τις κοινωνικές υποχρεώσεις, κολακεύουν ή θυματοποιούν τη νέα γενιά, αμβλύνουν στον νέο το “ένστικτο” του αγωνιστή στη ζωή που αναλαμβάνει τις ευθύνες του στις σπουδές, την εργασία, τη δια βίου μάθηση, την επιστήμη, την αυτοδημιούργητη επιχειρηματικότητα, την κοινωνική συμμετοχή. Το δεξιό κλύσμα στη νεολαία το ξέρουμε, αλλά υπάρχει και το ψευδοαριστερό μελό που θρηνολογεί με κενολογίες για τη γενιά των 700 ευρώ αλλά συντηρεί την ακινησία και το ηλικιακό και κοινωνικό στάτους κβο σε βάρος των νέων γενεών. Να μεταρρυθμίσουμε το σχολείο και το δημόσιο Πανεπιστήμιο για να μην έχουμε πληθωρισμό πτυχίων δίχως ιδιαίτερη αξία και προοπτική στην αγορά εργασίας; Όχι, φωνάζει και πριμοδοτεί τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες των παιδιών των εύπορων που μπορούν να σπουδάσουν στα καλά ιδιωτικά σχολεία και έξω σε καλύτερα Πανεπιστήμια. Να χρηματοδοτήσει το κράτος τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων για να μπουν πιο γρήγορα στην εργασία; Όχι! Να ενισχύσουμε τα κίνητρα για εργασία συμπληρώνοντας το μισθό του νέου μέχρι ένα εγγυημένο επίπεδο ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών του; Όχι! Να δημιουργήσουμε έναν επενδυτικό “κουμπαρά” για να μειώσουμε τα δυσβάσταχτα ασφαλιστικά βάρη των νέων γενεών στο άμεσο μέλλον λόγω και της δημογραφικής γήρανσης; Όχι! Να φορολογήσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στη μετα – Κιότο περίοδο για να στηρίξουμε τον “κουμπαρά” των νέων; Όχι! Να δημιουργήσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης και των υπηρεσιών που δίνει καλές δουλειές στους νέους; Όχι! Να μειώσουμε τους φραγμούς εισόδου των νεοεισερχόμενων στα επαγγέλματα και στην επιχειρηματικότητα; Όχι! Τι μένει; Το υπονοούμενο ότι όλοι θα διοριστούν στο δημόσιο και το κράτος νάνι – νάνι θα τους αναλάβει από την κούνια μέχρι τον τάφο. Ο Homo Sovieticus αλλά στον ελληνικό κερδοσκοπικό καπιταλισμό. Ιερόσυλα επιστρατεύονται οι μνήμες, το φωτοστέφανο του Μάη ή του Πολυτεχνείου για να καπελωθεί πιο αποτελεσματικά η νέα γενιά, να της επιβληθεί το βιωματικό, ψυχολογικό και πολιτικό εποικοδόμημα άλλων γενεών με ριζικά διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικά μοντέλα περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Θυμηθείτε το “Βαμπίρ και Κανίβαλοι”.
Ν. Χ. Κωστόπουλος
Πιστεύετε ότι θα ψηφιστεί το ΠΑΣΟΚ με τα ηγετικά στελέχη που συνεχίζετε να προβάλλετε και τα οποία επί 18 συναπτά έτη απέτυχαν ; μήπως πρέπει να αλλάξετε σελίδα;
Ο λαός κατελήφθη από ηλιθιότητα για 18 χρόνια; Σίγουρα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα αλλά να μην ξεχνούμε ότι η πολιτική είναι μια επιστήμη και τέχνη που δεν πέφτει έτοιμη από τον ουρανό αλλά απαιτεί ταλέντο, συμπυκνωμένη γνώση και εμπειρία, ικανότητα να μαθαίνεις από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, ικανότητα να αποφασίζεις και να ενεργείς υπό πίεση σε συνθήκες αβεβαιότητας. Διαφορετικά θα έχουμε ανανέωση τύπου “Καλομοίρας”.
-------
Χρήστος Φουντούκης
Κύριε βουλευτή, μετά το άσχημο αποτέλεσμα για τους σοσιαλδημοκράτες στην Ιταλία ήρθε η πανωλεθρία Μπράουν στη Βρετανία. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα για το ΠΑΣΟΚ σε αυτά τα αποτελέσματα;
Δεν είναι εύκολο να κυβερνάς σήμερα όταν έχεις σεισμικές μετατοπίσεις αλλά ακόμα χειρότερο είναι να αποχαιρετάς τις ευθύνες και τις ικανότητες ενός νέου τρόπου διακυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εισάγει αλλά και να εξάγει εμπειρίες και μηνύματα. Ο Μπράουν, ο αρχιτέκτονας των Νέων Εργατικών, ο πιο πετυχημένος Ευρωπαίος Υπουργός Οικονομικών, ο πιο μακρόβιος Πρωθυπουργός σε αναμονή θα μπορούσε να είχε μάθει από το ΠΑΣΟΚ μετά την πύρρεια νίκη του το 2000 ότι υπάρχει η παγίδα της συνεχούς επιτυχίας, ότι ο χρόνος εμπεριέχει την απώλεια ενέργειας και έρχεται ο καιρός για ριζικές αλλαγές και ένα νέο χάρτη πορείας, διαφορετικά περνάς εκείνο το κρίσιμο κατώφλι όπου οι επιτυχίες ξεχνιούνται, οι αποτυχίες μεγεθύνονται, τα λάθη ακόμα και τα μικρότερα διογκώνονται, η απώλεια χαρίσματος υπερτονίζεται, οι “μπαταρίες” αδειάζουν, οι αντίπαλοι κλέβουν τις ιδέες σου, οι “δικοί” σου σου δίνουν συμβουλές αυτοκαταστροφικές, οι ανταγωνιστές – σύντροφοι βιάζονται να σε ξεφορτωθούν χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες, χρυσάφι πιάνεις κάρβουνο γίνεται και τελικά αφήνεσαι στο έλεος του νόμου της βαρύτητας. Το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα έχει να μάθει αρκετά από τον Μπράουν στην αντιπολίτευση του '94 -97 ο οποίος κατάλαβε ότι δεν κερδίζεις την εξουσία με πολιτικό συνδικαλισμό και σχεδίασε την επανίδρυση, αντεπίθεση και νίκη των Νέων Εργατικών. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπενθυμίσει στην Ιταλική Αριστερά ότι για να κυβερνήσεις χρειάζεται πλειοψηφικός σχηματισμός με προγραμματική συνοχή, ισχυρή ηγεσία που πιάνει γερά το τιμόνι κι όχι άθροισμα από κόμματα, κομματίδια και ηγετίσκους σε συνεχές παζάρι.
Χρύσα Χωματίδου
Κύριε Ανδρουλάκη, μέρα με τη μέρα η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση βαθαίνει παρασύροντας στη δίνη της όλο και περισσότερες χώρες. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε στο κράτος τη δυνατότητα να επέμβει αποφασιστικά και να ρυθμίσει τις αγορές;
Ναι, φτάνει το φάρμακο να μην είναι χειρότερο από την αρρώστια και επιταχύνει την καταστροφή, όπως συμβαίνει με πανικόβλητες, άκαμπτες, τυφλές υπερρυθμίσεις. Καμμιά ρύθμιση και καμμιά κρατική παρέμβαση, ακόμα και η πιο έξυπνη, δεν μπορεί να αποκλείσει τις περιοδικές κρίσεις που είναι εγγενείς στη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και πολύ περισσότερο τα απροσδόκητα κρισιακά συμβάντα. Μπορεί όμως να μαλακώσει τους κραδασμούς, να περιορίσει τις συνέπειες στην “πραγματική οικονομία” και στα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα, να αποτρέψει την “επιδημία” σ' όλες τις χώρες, να κάνει πιο αξιόπιστο risk management, να υποχρεώσει τις τράπεζες να διατηρούν περισσότερα κεφάλαια ανάλογα με το σύνολο των κινδύνων που αναλαμβάνουν κ.α. Συχνά πίσω από τον αιφνίδιο κρατισμό κρύβεται η προσπάθεια να φορτώσουν στον φορολογούμενο τις απώλειες των τραπεζών όταν αυτές ζορίζονται, δηλαδή να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιούν τα υπερκέρδη από τις άπληστες στρατηγικές υψηλού ρίσκου. Οι μεγάλοι κύκλοι μετασχηματισμού του παγκόσμιου καπιταλισμού μεταβάλουν τις πολιτικές μόδες σε αριστερά και δεξιά και τις ισορροπίες ρύθμισης – απορρύθμισης. Πριν 34 χρόνια ο Νίξον είπε ότι τώρα “είμαστε όλοι Κεϋνσιανοί” και τώρα η Fed και ο Μπους κάνουν μια πολύ πιο δραματική κρατική παρέμβαση σε σχέση με την Ευρώπη.
Δημήτρης Πυργιώτης
Η ΝΔ δεν πιστεύει ότι υπάρχει "ακρίβεια" εφόσον λειτουργεί η "ελεύθερη αγορά". Με ποιο μοντέλο σκέψης και με ποια μέτρα θα καταπολεμήσουν οι σοσιαλιστές το φαινόμενο της "ακρίβειας";
Στέλλα Παπακώστα
Ποια είναι η άποψη της Αριστεράς για την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης ; Μήπως απλώς επαναλαμβάνει γενικότητες για κερδοσκοπία κλπ.;
Η βλακεία μπορεί να είναι δεξιά μπορεί και “αριστερή” και να υμνεί ή να δαιμονοποιεί μια “ελεύθερη αγορά” που δεν υπάρχει πουθενά. Πάρτε το πετρέλαιο που είναι καρτελοποιημένο από τους Εμίρηδες μέχρι τον Τσάβες. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει υψηλό βαθμό καρτελοποίησης και τις πιο κλειστές και άκαμπτες αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και επαγγελμάτων στην ΕU με αντίστοιχες προσοδοθηρικές και κερδοσκοπικές καταστάσεις που διαχέονται στην κοινωνία. Το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης βασίζεται κυρίως στην εγχώρια ζήτηση και έχει ισχυρή πληθωριστική ροπή, ενώ το γερμανικό στην υψηλή παραγωγικότητα και τις εξαγωγές και έχει χαμηλότερο πληθωρισμό. Εδώ οι προσδοκίες όλων των συντελεστών της παραγωγής και της αγοράς είναι πληθωριστικές, ο καθένας προβλέπει ότι ο άλλος θα αυξήσει τις τιμές περισσότερο και δημιουργείται ένα αυτοτροφοδοτούμενο σπιράλ ακρίβειας.
Η ακρίβεια,πέρα από το διεθνές τσουνάμι, είναι σαν τον πυρετό φέρνει στην επιφάνεια βαθύτερες παθολογίες και διαρθρωτικές αδυναμίες. Το επείγον βέβαια είναι να πάρεις “αντιπυρετικά”, “αναλγητικά” όπως: Πρώτο, ενισχύεις άμεσα τους οικονομικά αδύνατους αφού ο “πληθωρισμός των φτωχών” είναι πολύ υψηλότερος από τον “πληθωρισμό των πλούσιων”. Δεύτερο, αποκτάς ελεγκτικούς μηχανισμούς με ισχυρή πολιτική στήριξη, με ανάλογη στελέχωση, διεθνή συνεργασία και υψηλή τεχνογνωσία για να αποκαλύπτεις τις περίτεχνες στρατηγικές των καρτέλ, να περνάς με επιτυχία τα δικαστήρια για να επιβάλλεις τα πρόστιμα και να χώσεις στη φυλακή τα στελέχη που συνεργούν σ' αυτές τις εγκληματικές πρακτικές. Εμείς δε διαθέτουμε ούτε το 20% των αντι-τραστ δυνατοτήτων που έχει για παράδειγμα το O.F.T. της Βρετανίας. Αλλά αυτά είναι οι “ασπιρίνες”. Μην ξεχνάς ότι παράγουμε λίγα και ακριβά, η παραγωγική μας βάση συρρικνώνεται και είναι παραδοσιακή, οι αγορές μας στα μη διεθνώς εμπορεύσιμα εμπορεύματα δεν είναι ανταγωνιστικές, ενώ κυκλοφορεί πολύ χρήμα από τον υπερδανεισμό των νοικοκυριών και του κράτους, την EU, την “σκιώδη” οικονομία, τον τουρισμό, τη ναυτιλία και βέβαια το κράτος προσθέτει στην ακρίβεια με το υψηλό κόστος γραφειοκρατίας, τη χαμηλή απόδοση και χαμηλή παραγωγικότητά του, την ανοιχτή και κρυφή υπέρ τρίτων φορολογία στην κατανάλωση. Θέλεις κι άλλα; Έχεις χαμηλό ποσοστό απασχολούμενων, νέους που αργούν να μπουν στην παραγωγή, κακό δημογραφικό και έντονη αστυφιλία. Το “μείγμα” είναι εκρηκτικό και έντονα πληθωριστικό και δεν ξεπερνιέται μόνο με κραυγές αλλά με μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες πολεμούν οι βολεμένοι “αριστερο” -δεξιοί υποκριτές που χτυπούν κάθε βράδυ στην TV τα στήθια τους για την ακρίβεια.
Δαβίδ Εφραίμογλου
Σας άκουσα πρόσφατα να χαρακτηρίζετε "θυματοποίηση" μία συγκεκριμένη προσέγγιση της "γενιάς των 700 ευρώ". Ποιος συντελεί σ' αυτή τη θυματοποίηση; Τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε από το πρωί ως το βράδυ για μισθούς πείνας;
“Παιδιά την έχετε βάψει, είστε οι νέοι losers, αποδεχθείτε τη μοίρα σας”, έτσι οι θύτες αποποιούνται τις ευθύνες τους και τις κοινωνικές υποχρεώσεις, κολακεύουν ή θυματοποιούν τη νέα γενιά, αμβλύνουν στον νέο το “ένστικτο” του αγωνιστή στη ζωή που αναλαμβάνει τις ευθύνες του στις σπουδές, την εργασία, τη δια βίου μάθηση, την επιστήμη, την αυτοδημιούργητη επιχειρηματικότητα, την κοινωνική συμμετοχή. Το δεξιό κλύσμα στη νεολαία το ξέρουμε, αλλά υπάρχει και το ψευδοαριστερό μελό που θρηνολογεί με κενολογίες για τη γενιά των 700 ευρώ αλλά συντηρεί την ακινησία και το ηλικιακό και κοινωνικό στάτους κβο σε βάρος των νέων γενεών. Να μεταρρυθμίσουμε το σχολείο και το δημόσιο Πανεπιστήμιο για να μην έχουμε πληθωρισμό πτυχίων δίχως ιδιαίτερη αξία και προοπτική στην αγορά εργασίας; Όχι, φωνάζει και πριμοδοτεί τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες των παιδιών των εύπορων που μπορούν να σπουδάσουν στα καλά ιδιωτικά σχολεία και έξω σε καλύτερα Πανεπιστήμια. Να χρηματοδοτήσει το κράτος τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων για να μπουν πιο γρήγορα στην εργασία; Όχι! Να ενισχύσουμε τα κίνητρα για εργασία συμπληρώνοντας το μισθό του νέου μέχρι ένα εγγυημένο επίπεδο ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών του; Όχι! Να δημιουργήσουμε έναν επενδυτικό “κουμπαρά” για να μειώσουμε τα δυσβάσταχτα ασφαλιστικά βάρη των νέων γενεών στο άμεσο μέλλον λόγω και της δημογραφικής γήρανσης; Όχι! Να φορολογήσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στη μετα – Κιότο περίοδο για να στηρίξουμε τον “κουμπαρά” των νέων; Όχι! Να δημιουργήσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης και των υπηρεσιών που δίνει καλές δουλειές στους νέους; Όχι! Να μειώσουμε τους φραγμούς εισόδου των νεοεισερχόμενων στα επαγγέλματα και στην επιχειρηματικότητα; Όχι! Τι μένει; Το υπονοούμενο ότι όλοι θα διοριστούν στο δημόσιο και το κράτος νάνι – νάνι θα τους αναλάβει από την κούνια μέχρι τον τάφο. Ο Homo Sovieticus αλλά στον ελληνικό κερδοσκοπικό καπιταλισμό. Ιερόσυλα επιστρατεύονται οι μνήμες, το φωτοστέφανο του Μάη ή του Πολυτεχνείου για να καπελωθεί πιο αποτελεσματικά η νέα γενιά, να της επιβληθεί το βιωματικό, ψυχολογικό και πολιτικό εποικοδόμημα άλλων γενεών με ριζικά διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικά μοντέλα περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Θυμηθείτε το “Βαμπίρ και Κανίβαλοι”.
Ν. Χ. Κωστόπουλος
Πιστεύετε ότι θα ψηφιστεί το ΠΑΣΟΚ με τα ηγετικά στελέχη που συνεχίζετε να προβάλλετε και τα οποία επί 18 συναπτά έτη απέτυχαν ; μήπως πρέπει να αλλάξετε σελίδα;
Ο λαός κατελήφθη από ηλιθιότητα για 18 χρόνια; Σίγουρα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα αλλά να μην ξεχνούμε ότι η πολιτική είναι μια επιστήμη και τέχνη που δεν πέφτει έτοιμη από τον ουρανό αλλά απαιτεί ταλέντο, συμπυκνωμένη γνώση και εμπειρία, ικανότητα να μαθαίνεις από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, ικανότητα να αποφασίζεις και να ενεργείς υπό πίεση σε συνθήκες αβεβαιότητας. Διαφορετικά θα έχουμε ανανέωση τύπου “Καλομοίρας”.
