Ο χρόνος είναι το παν στην πολιτική. Θυμηθείτε το κλασσικό «στις 24 είναι νωρίς, στις 26 είναι αργά». Οι χαμένες στιγμές δεν επιστρέφουν ποτέ οι ίδιες. Και το ΠΑΣΟΚ μετρά πολλές εδώ και χρόνια. Η τελευταία ήταν η 11η Νοεμβρίου. Αν το 8ο Συνέδριο δεν ανοίξει το δρόμο χειροπιαστά σε μια εκ νέου ίδρυση του τότε θα περάσουμε εκείνο το κρίσιμο όριο που γνώρισαν στο παρελθόν Βρετανοί Εργατικοί και τώρα οι Γάλλοι σοσιαλιστές όπου και χρυσάφι να πιάσεις κάρβουνο γίνεται, οι διανοητικές και ψυχολογικές σου μπαταρίες αδειάζουν, τα πρόσωπα χλομιάζουν, ότι και να πεις, ακόμα και το πιο τολμηρό και καινοτόμο, κανείς δε σε προσέχει, αρκεί να φύγει ένας «πόντος» για να ξηλωθεί όλη η αξιοπιστία σου και ο κοινωνικός ιστός σου και τότε σίγουρα χάνεις την πρωτοβουλία στην ανασύνθεση μιας πολυφωνικής προοδευτικής αριστεράς και στον ανασχηματισμό του πολιτικού σκηνικού. Ότι δεν κάνεις εσύ θα το κάνει η κρίση εναντίον σου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε ότι έχει υψηλά αντανακλαστικά μόνο όταν είναι κολλημένος στον τοίχο όπως συνέβη μέχρι τις 11 Νοεμβρίου. Μετά κυριάρχησαν οι δυνάμεις της αδράνειας σ’ όλους τους «αντίπαλους»- συμπαίκτες. Τώρα; Θα υπάρξει ένα πράσινο comeback;
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα μας βρίσκεται και στον «οδηγό», δηλαδή στο ηγετικό προσωπικό και στο «αμάξι» και στο «δρόμο». Σουμάχερ δεν υπάρχει έτοιμος στο ΠΑΣΟΚ αλλά και να υπήρχε το «αμάξι» είναι βαρύ ενώ ο «δρόμος» έχει μετακινηθεί, οι τεκτονικές πλάκες έχουν μετατοπιστεί και στο υπέδαφος ενεργοποιούνται επάλληλα ρήγματα σε διαφορετικά βάθη και πλάτη. Ξεσπούν πάνω στο ΠΑΣΟΚ συγχρονισμένες προκλήσεις μεγάλης κλίμακας, που περιγράφονται στις «70+1» θέσεις (pdf) για την επανίδρυση του, στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε απαντώντας ταυτόχρονα στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της χώρας που είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο της δεκαετίας του ’90.
Αν δεν υπάρχει ατομικός «Σουμάχερ», η πολιτική γενετική μας πρέπει να συνθέσει ένα συλλογικό.
Περισσότερα στον "Επισκέπτη της Παρασκευής" που ακολουθεί και στη συνέντευξη που έδωσα στην "Ελευθεροτυπία".
