Οι πολιτικοί, αν θέλουν να είναι συνεπείς με τον εαυτό τους, για την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου και τη δίκαιη διανομή του, πρέπει να ξεκινούν από τη δική τους ‘επιχείρηση’, δηλαδή το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από βαρίδι και τροχοπέδη να τον μετατρέψουν σε ενεργό παράγοντα για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων του έθνους και της κοινωνίας.
Αυτές τις ημέρες στη Βουλή συζητήθηκε πόσα και πού θα ξοδέψει το κράτος το 2007. Ποτέ δεν συζητείται ποια είναι τα αποτελέσματα αυτών των δαπανών, πόσο πιάνουν τόπο τα χρήματα των φορολογουμένων σε ποιότητα και ποσότητα υπηρεσιών προς των πολίτη.
Σε μια χώρα όπου το κράτος απορροφά το μισό περίπου του ΑΕΠ εθνική προτεραιότητα γίνεται η αύξηση της απόδοσης της δημόσιας δαπάνης. Κάθε ευρώ του φορολογούμενου πρέπει να προσφέρει τη μέγιστη δυνατή προστιθέμενη δημόσια και κοινωνική αξία. “Πρώτα οι πολίτες – φορολογούμενοι, Πρώτα οι πολίτες – καταναλωτές των δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών”, αυτή η απλή αλλά δύσκολη στην εφαρμογή της αρχή θα διαπερνά όλες τις αλλαγές στον δημόσιο τομέα, τη Νέα Δημόσια Διαχείριση και πρέπει να γίνει βίωμα στα πολιτικά πρόσωπα, τους δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους, σε όλους όσοι αμείβονται με το χρήμα των φορολογούμενων.
Στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής πρέπει να μπει το Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ που εισάγει νέα κριτήρια και διαδικασίες στον δημόσιο τομέα τα οποία οδηγούν σε μια Νέα Δημόσια Διαχείριση: τις χρηματοδοτήσεις με βάση τα αποτελέσματα σε ποσότητα και ποιότητα υπηρεσιών. Την ανάλυση κόστους οφέλους σε κάθε δημόσια δαπάνη. Την άριστη τοποθέτηση των κεφαλαίων και των δαπανών. Την καθιέρωση στάνταρτ ποιότητας και τη μέτρηση της απόδοσης με ευέλικτους δείκτες καταρχήν σε τομείς προτεραιότητας όπως υγεία, εκπαίδευση και ασφάλεια των πολιτών. Τη διαχείριση ρίσκου κατά την επεξεργασία και υλοποίηση της πολιτικής. Τη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών για τον πολίτη – καταναλωτή. Τη διαχείριση του σχετικού ρίσκου κάθε απόφασης, την εξοικονόμηση πόρων με διπλό όφελος για τον φορολογούμενο – καταναλωτή και τον εργαζόμενο στον δημόσιο τομέα. Την επιβράβευση με πρόσθετες πληρωμές, μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και δημόσια αναγνώριση των ιδρυμάτων, διοικητικών μονάδων, ομάδων εργασίας και προσώπων που επιτυγχάνουν επίπεδα αριστείας ή ξεπερνούν τα προβλεπόμενα στάνταρτ ποιότητας. Την εξάλειψη των αντικινήτρων στην καλή και αποδοτική εργασία.
Σε αυτά τα πλαίσια ο προϋπολογισμός του κράτους μετασχηματίζεται για να αναδειχθεί σε κύριο μοχλό των αλλαγών στη διακυβέρνηση και στην αναβάθμιση του δημόσιου τομέα. Γίνεται «Προγραμματικός Προϋπολογισμός», «Προϋπολογισμός Απόδοσης» και μεταβάλλονται ανάλογα οι διαδικασίες κατάρτισης, το περιεχόμενο, η υλοποίηση και ο έλεγχος των τελικών αποτελεσμάτων του.
Αυτές τις ημέρες στη Βουλή συζητήθηκε πόσα και πού θα ξοδέψει το κράτος το 2007. Ποτέ δεν συζητείται ποια είναι τα αποτελέσματα αυτών των δαπανών, πόσο πιάνουν τόπο τα χρήματα των φορολογουμένων σε ποιότητα και ποσότητα υπηρεσιών προς των πολίτη.
Σε μια χώρα όπου το κράτος απορροφά το μισό περίπου του ΑΕΠ εθνική προτεραιότητα γίνεται η αύξηση της απόδοσης της δημόσιας δαπάνης. Κάθε ευρώ του φορολογούμενου πρέπει να προσφέρει τη μέγιστη δυνατή προστιθέμενη δημόσια και κοινωνική αξία. “Πρώτα οι πολίτες – φορολογούμενοι, Πρώτα οι πολίτες – καταναλωτές των δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών”, αυτή η απλή αλλά δύσκολη στην εφαρμογή της αρχή θα διαπερνά όλες τις αλλαγές στον δημόσιο τομέα, τη Νέα Δημόσια Διαχείριση και πρέπει να γίνει βίωμα στα πολιτικά πρόσωπα, τους δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους, σε όλους όσοι αμείβονται με το χρήμα των φορολογούμενων.
Στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής πρέπει να μπει το Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ που εισάγει νέα κριτήρια και διαδικασίες στον δημόσιο τομέα τα οποία οδηγούν σε μια Νέα Δημόσια Διαχείριση: τις χρηματοδοτήσεις με βάση τα αποτελέσματα σε ποσότητα και ποιότητα υπηρεσιών. Την ανάλυση κόστους οφέλους σε κάθε δημόσια δαπάνη. Την άριστη τοποθέτηση των κεφαλαίων και των δαπανών. Την καθιέρωση στάνταρτ ποιότητας και τη μέτρηση της απόδοσης με ευέλικτους δείκτες καταρχήν σε τομείς προτεραιότητας όπως υγεία, εκπαίδευση και ασφάλεια των πολιτών. Τη διαχείριση ρίσκου κατά την επεξεργασία και υλοποίηση της πολιτικής. Τη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών για τον πολίτη – καταναλωτή. Τη διαχείριση του σχετικού ρίσκου κάθε απόφασης, την εξοικονόμηση πόρων με διπλό όφελος για τον φορολογούμενο – καταναλωτή και τον εργαζόμενο στον δημόσιο τομέα. Την επιβράβευση με πρόσθετες πληρωμές, μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και δημόσια αναγνώριση των ιδρυμάτων, διοικητικών μονάδων, ομάδων εργασίας και προσώπων που επιτυγχάνουν επίπεδα αριστείας ή ξεπερνούν τα προβλεπόμενα στάνταρτ ποιότητας. Την εξάλειψη των αντικινήτρων στην καλή και αποδοτική εργασία.
Σε αυτά τα πλαίσια ο προϋπολογισμός του κράτους μετασχηματίζεται για να αναδειχθεί σε κύριο μοχλό των αλλαγών στη διακυβέρνηση και στην αναβάθμιση του δημόσιου τομέα. Γίνεται «Προγραμματικός Προϋπολογισμός», «Προϋπολογισμός Απόδοσης» και μεταβάλλονται ανάλογα οι διαδικασίες κατάρτισης, το περιεχόμενο, η υλοποίηση και ο έλεγχος των τελικών αποτελεσμάτων του.
