Ο χρόνος Χ αντιστροφής του εκβιασμού

Ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα (11/2) - Σημεία

“Μέγιστοι εν τοις μικροίς
Ελάχιστοι εν τοις μεγάλοις”

ειπώθηκε για τους φαύλους δημαγωγούς που οδήγησαν στη χρεωκοπία και τον τυχοδιωκτισμό του μαύρου ‘97. Αυτή τη φράση μου φέρνει στο νου η συμπεριφορά ορισμένων αξιωματούχων που θυμίζει τον καπετάνιο του Concordia.

“Όταν αποκαεί το σπίτι όλοι φέρνουν νερό”, σας έχω ξαναπεί. Το δυναμικό όμως της καταστροφής σιγοβράζει μια δεκαετία και βάλε. Θυμηθείτε την πρόβλεψη του “Βαμπίρ και Κανίβαλοι”. Όταν ο Παπανδρέου μου ζήτησε να επιστρέψω στην πολιτική πριν 8 χρόνια του είπα “θα ’ρθω μόνο για να χτυπήσω την καμπάνα για την επικείμενη Ημέρα Κρίσεως”. Το έκανα κάθε χρόνο με ένα βιβλίο, με ομιλίες, εκπομπές, μαθήματα, παραινέσεις και δημόσιο και κατ’ ιδίαν consulting. Αντιμετώπιζα τα συγκαταβατικά χαμόγελα ή ακόμη και τη χλεύη από μερικούς μεγαλοσχήμονες που σε απίστευτη μέθη και ευφορία βιάζονταν πάση θυσία να χωθούν στο κάδρο της εξουσίας. Έφτασα στο σημείο προεκλογικά να προκαλέσω δημόσια τον Πρόεδρο παρά την αγάπη που του έχω, με το Ε,Πρόεδρε! όπου τον παρουσίαζα σχοινοβάτη στο χείλος της αβύσσου πράγμα που δικαιολογημένα στεναχώρησε την ανυποψίαστη εκλογική μας βάση.

Τα θεμελιώδη δεδομένα της σημερινής κρίσης ήταν παρόντα και πριν πέντε χρόνια. Καθένας εκ των υστέρων μπορεί να επιλέξει όποιον θεωρεί πιο κρίσιμο κρίκο στην αλυσίδα της ελληνικής χρεωκοπίας: Την αποβιομηχάνιση και εξάντληση του παραγωγικού ιστού από την εποχή της δραχμής, παρά τις υποτιμήσεις; Τη σεισμική μετατόπιση των τεκτονικών πλακών του παγκόσμιου καπιταλισμού που έφερε μια τριπλή ακολουθία κρίσεων η οποία έκανε την υπερχρεωμένη, μη ανταγωνιστική Ελλάδα αδύναμο κρίκο; Τις γενετικές ατέλειες της Ευρωζώνης που μας έκαναν επτά χρόνια Γερμανούς και αιφνίδια τρία χρόνια Αργεντίνους; Την κύρια φούσκα και τις παράγωγες φούσκες που ονομάστηκαν Σύγκλιση σ’ ένα αμόκ συλλογικής ψευδαίσθησης; Τη συσσώρευση μελλοντικών κοινωνικών υποχρεώσεων σε βάρος των νέων γενεών που δεν καλύπτονται από το παραγωγικό και δημογραφικό προφίλ της χώρας; Τον ασύλληπτο και ανεύθυνο δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009 από την κυβέρνηση της ΝΔ με τις “μεγαλοφυΐες” της δικής μας και της άλλης “αριστερής” αντιπολίτευσης να ζητάνε τότε ακόμη μεγαλύτερο εκτροχιασμό στο όνομα ενός αφελούς, σχολικού επιπέδου “Κεϋνσιανισμού” τον οποίο ο μεγαλοφυής Βρετανός αποκάλεσε αλχημείες; “Είναι αλχημείες Πρόεδρε!”, φώναζα. “Γρήγορα ζώνη ασφαλείας στη χώρα!” Προετοιμασία για να σωθούμε ακόμα και με “Λάθος Χάρτη” λόγω της αναμενόμενης απρόθυμης και ιδεοληπτικής Γερμανίας, προειδοποιούσαμε στο Ε, Πρόεδρε!

Κι όταν πετάχτηκε η χώρα εκτός αγορών κι ήρθε το Μνημόνιο εδώ σ’ αυτήν την αίθουσα σας είπα ότι οι εταίροι μάς βάζουν αντικειμενικά το τραγικό δίλημμα: Ή να επιλέξουμε εδώ και τώρα μια εθνικά “υπερήφανη” προληπτική “λυτρωτική” αυτοκτονία, έναν αιφνίδιο θάνατο δηλαδή άμεση χρεωκοπία και αναγκαστικά καταστροφική έξοδο από το ευρώ με ανυπολόγιστες οικονομικές και εθνικο-γεωπολιτικές συνέπειες στην ευαίσθητη περιοχή μας. Ή μια Μεγάλη Ύφεση που κάτω από ορισμένες συνθήκες έχεις πιθανότητες να χτυπήσεις πάτο και να αρχίσεις να ανεβαίνεις ενώ κάτω από άλλες μπορεί στο τέλος της διαδρομής να ξανανταμώσεις την αφετηρία δηλαδή μια συντεταγμένη ή και τυφλή χρεωκοπία. Τρεις προϋποθέσεις είχα βάλει τότε: Γρήγορο σχετικά “αναπρογραμματισμό” του χρέους που θα το έφερνε κάτω από το 100% του ΑΕΠ δίχως “πιστωτικό γεγονός”. Γρήγορο και έξυπνο κλάδεμα των μη ανταποδοτικών στον πολίτη, μη παραγωγικών, παρασιτικών υπηρεσιών του δημοσίου. Αντισταθμιστικό επενδυτικό μπουμ σε τομείς υψηλής απόδοσης μέσα από το λεγόμενο ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ.

Τώρα επιτέλους είμαστε κοντά για πρώτη φορά στην ολοκλήρωση ενός μεγάλου στόχου: στο δραματικό κούρεμα του χρέους στους ιδιώτες κατά 47% του ΑΕΠ, που μπορεί στην πορεία να συμπληρωθεί με το κούρεμα και του “επίσημου” χρέους. Επιτέλους κάτι χειροπιαστό, μια ελάφρυνση του βάρους στις νέες γενιές και ξαναθέτω το παλιό ερώτημα που είχα υποβάλει: Πότε είναι ο κατάλληλος χρόνος Χ για να πούμε στους εταίρους “θα πάρω το πακέτο αυτό μόνο αν δεχθείτε να στηρίξετε χρηματοδοτικά αυτό το Εθνικό μας Μνημόνιο Ανάπτυξης, το μίνι Μάρσαλ;” Αυτό το δικό μας Εθνικό Μνημόνιο Ανάπτυξης και Ευημερίας πρέπει με ειδικό Ψήφισμα να εγκρίνει η Βουλή των Ελλήνων. Πότε όμως είναι ο κατάλληλος χρόνος Χ για να αντιστρέψεις τον εκβιασμό των εταίρων; Θα στοιχηματίσεις με μια ζαριά όταν οι πιθανότητες να καταστραφείς ξεπερνούν το 70%, όταν δεν έχεις έτοιμη διαθέσιμη εφεδρική λύση, Plan Β, για την ενδεχόμενη αποτυχία, όταν δεν έχεις προετοιμάσει το λαό σου, όταν είσαι απομονωμένος δίχως συμμαχίες, όταν η κοινή γνώμη των εταίρων είναι εχθρική, όταν το κόστος γι’ αυτούς δεν είναι αυτή τη στιγμή απαγορευτικό, όταν ανά πάσα στιγμή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να ηρεμήσει τις αγορές με μια απλή δήλωση ότι εγγυάται για ένα χρόνο όλα τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης πλην Ελλάδας που έχουν πρόβλημα αναχρηματοδότησης; Διδάσκω συχνά στο Risk Management τον “κανόνα του 70%” (βλέπε Θηλυκό Πόκερ). Ποτέ δεν παίρνεις απόφαση αν δεν γνωρίζεις τουλάχιστον το 70% των δεδομένων, αν δεν έχεις τουλάχιστον 70% μετρήσιμη πιθανότητα επιτυχίας. Διαφορετικά δεν είσαι ηγέτης αλλά τζογαδόρος ή απλά μαυραγορίτης του πόνου των ανθρώπων με τη βεβαιότητα ότι κάποιοι άλλοι θα κάνουν το σωστό και θα αποτρέψουν την καταστροφή. Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή Χ; Όταν έρθει και το PSI της Πορτογαλίας; Όταν θα γίνει η αξιολόγηση του Ιουνίου; Όταν θα έρθει για έγκριση η νέα Δημοσιονομική Συνθήκη για την οικονομική διακυβέρνηση οπότε θα τεθεί σαν όρος η μεταβίβαση αναπτυξιακών πόρων τύπου Μάρσαλ; Όταν σύντομα θα φανούν τα αδιέξοδα της γερμανικής λύσης στην Ευρωζώνη; Εξαρτάται. Κατοχύρωσε το PSI, το κούρεμα που θα έχει ακόμα ένα σωρό δυσκολίες, τσιγάρισε τους κερδοσκόπους των hedge funds και των CDS που σόρταραν ελληνικό χρέος και προετοίμασε προσεκτικά το “κτύπημά” σου, την κατάλληλη κίνησή σου στον χρόνο Χ με ισχυρές πιθανότητες επιτυχίας και εξασφαλισμένες συμμαχίες. Απόφυγε το αμετάκλητο, τον αιφνίδιο θάνατο, κέρδισε χρόνο και βρες τρόπο στην πορεία να αποκαταστήσεις τις αδικίες.

Η Ηγεσία σήμερα, αν υπάρχει, πρέπει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αυτό που ζει είναι ισοδύναμο πολέμου και πρέπει να αντέξουμε με επανορθώσιμες θυσίες, για να βρεθούμε στο “μεταπολεμικό” τραπέζι των επιζησάντων που θα επαναχαράξει τον ευρωπαϊκό χάρτη και θα επανατοποθετήσει ριζικά το ελληνικό ζήτημα. Πρέπει να αντέξουμε, να είμαστε εκεί όταν θα ανατρέπεται η γενικευμένη πολιτική λιτότητας, όταν αναγκαστικά θα εκδοθεί ευρωομόλογο έστω αναπτυξιακού περιορισμένου σκοπού ή όταν η ΕΚΤ θα εξασφαλίσει τις γραμμές ρευστότητας όπως αρχίζει να κάνει. Δεν πρέπει να σπάσουμε πρώτοι. Να είμαστε εκεί ακόμα και στο χειρότερο σενάριο της συντεταγμένης διάλυσης της Eυρωζώνης.

Ηγεσία σήμερα σημαίνει να πείσεις τον ελληνικό λαό ότι το επίπεδο ζωής του και οι υποχρεώσεις του κράτους στους απόμαχους της ζωής και στις νέες γενιές μπορεί να είναι βιώσιμα μόνο αν αναπτυχθεί η παραγωγική εξαγωγική βάση της χώρας. Διαφορετικά με ή χωρίς Μνημόνιο, με ευρώ ή με δραχμή θα φτάσουμε στη στιγμή “Βαμπίρ και Κανίβαλοι”. Είμαστε κοντά. Το ζήτημα δεν είναι να αποφύγουμε την άτακτη χρεωκοπία και κατάρρευση για να πάμε σε μια slow motion χρεωκοπία. Ο υπερδανεισμός για να συντηρούμε μια ζήτηση εισαγόμενων αγαθών δεν είναι πλέον εφικτός. Ή θα φτωχύνουμε υπερβολικά για να μην αγοράζουμε πια ξένα προϊόντα ή θα αυξήσουμε την παραγωγική μας βάση και σ’ αυτό πρέπει να συμβάλει και το ζητούμενο επενδυτικό μπουμ όταν βγούμε από το λυκόφως της αβεβαιότητας του “χρεωκοπούμε” - ”δεν χρεωκοπούμε”.

Κι εμείς κι όλοι οι Έλληνες βιώνουμε μια κατάσταση παγίδας. Να μείνουμε φαίνεται δυσβάσταχτο, να φύγουμε καταστροφικό. Εδώ ισχύει το μαθηματικό “δίλημμα των φυλακισμένων”. Αν ένας “καρφώσει” για να σώσει το τομάρι του, θα “καρφώσει” και ο άλλος. Συντεταγμένα πρέπει να απορρίψουμε τον ορθολογισμό του “καρφώματος”.

Και στην πολιτική υπάρχουν οι free riders. Οι τσαμπατζήδες. Αφού φουσκώσουν το λογαριασμό την κοπανούν και αφήνουν την πληρωμή σε άλλους. Θέλουν να ταξιδεύουμε στο ευρωπαϊκό τραίνο αλλά άλλοι να πληρώσουν. Κι ενώ αυτό είναι κάπως ανεκτό με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς είναι απαράδεκτο να σημειώνεται τώρα σε μας από τους πρωταγωνιστές της προεκλογικής αμεριμνησίας και της πρώτης μετεκλογικής χαλαρότητας που είχε κι αυτή ένα σχετικό μερίδιο ευθύνης στο γλίστρημα της χώρας εκτός αγορών και στο Μνημόνιο. Είναι απαράδεκτο να σημειώνεται από αυτούς που εμπιστεύθηκε ο Πρόεδρος, ο οποίος δεν είναι οικονομολόγος και του εισηγήθηκαν το οικονομικό πρόγραμμα που άφησε, παρά τις προειδοποιήσεις, απροετοίμαστη τη χώρα ενώπιον της επερχόμενης χρεωκοπίας. Είναι απαράδεκτο να εγκαλούν άλλους για απουσία εθνικού σχεδίου ανάπτυξης στη διαπραγμάτευση η αδιάβαστη πρώην Υπουργός Ανάπτυξης, οι υπεύθυνοι Οικονομικών και Ανάπτυξης πριν τις εκλογές, όπως και η αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη του συνολικού προεκλογικού προγράμματος και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας σ’ όλα τα Μνημόνια, η οποία μέχρι χτες εκθείαζε τα επιτεύγματα των διαπραγματεύσεων! Είναι πρωτοφανές οι Υπουργοί των Μνημονίων, οι έμπιστοι συνομιλητές του Προέδρου να τον “αδειάζουν” στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία της μεταπολίτευσης από την οποία ενδεχόμενα να προκύψει τραγικό ατύχημα. “Φτώχυνε το μοναστήρι σκόρπισαν οι καλογήροι”. Τι να πούμε τότε εμείς που προειδοποιήσαμε έγκαιρα, εδώ και χρόνια, που αρνηθήκαμε δις τον υπουργικό θώκο γιατί είχαμε θεμελιώδη αντίρρηση με τη διαχείριση της κρίσης, όπως ξέρει ο Πρόεδρος, που χαρακτηρίσαμε από την πρώτη μέρα τις προβλέψεις του Μνημονίου “σύστημα αμοιβαίων προσποιήσεων”, που αποκληθήκαμε “εγκληματίες” όταν πολύ προσεκτικά συνιστούσαμε την έγκαιρη “αναδιάρθρωση” του χρέους; Τι να κάνουμε όταν βλέπουμε να αυτομολούν ορισμένοι πρωταγωνιστές της διακυβέρνησης που βιάζονται να αλλάξουν ράσο για την επόμενη μέρα; Σε μια κρίσιμη μάχη πρέπει να μείνεις συντεταγμένος γιατί διαφορετικά, έτσι κι αλλιώς, θα τη χάσεις με σωστό ή με λάθος χάρτη. Και στο ναι και στο ενδεχόμενο όχι, όταν θα χρειαστεί, πρέπει να πας συντεταγμένα με ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Αν αυτομολούν οι αξιωματικοί η αποδιάρθρωση θα είναι μεταδοτική και η μάχη χαμένη.

Είμαι ένας ελευθεριακός κομμουνιστής και δεν ξεχνώ ότι στην κορύφωση της Οκτωβριανής Επανάστασης οι Λένιν - Τρότσκι επιχείρησαν τη συμφωνία Μπρεστ - Λιτόφσκ με την εμπόλεμη Γερμανία για να πάρουν μια ανάσα και να αποφύγουν την καταστροφή. Στην επιστήμη και τέχνη της πολιτικής υπάρχουν οι αναγκαίοι, επώδυνοι αλλά προωθητικοί συμβιβασμοί όταν το επιβάλει ο συσχετισμός των δυνάμεων και η αξιολόγηση των κινδύνων. Αν αυτό το υποστηρίζουν οι επαναστάτες σε επαναστατική κατάσταση αποτελεί ιερό δόγμα για τους σοσιαλδημοκράτες και μάλιστα όταν οι δανειστές σου είναι κράτη - εταίροι σε μια νομισματική ένωση. “Προσκύνα και το διάολο μέχρι να περάσεις το γιοφύρι” λέμε στο χωριό μου και επέλεξε το κατάλληλο σημείο ανασύνταξης και αντεπίθεσης.

Η εθνική περηφάνια απαιτεί να πεις “φτου, κι από την αρχή” για να κτίσεις μια βιώσιμη παραγωγική βάση κι όχι να συμπεριφέρεσαι σαν τα παιδιά των φαναριών. Τη μείωση του χρέους μας την οφείλουμε στα παιδιά μας κι όχι στη Μέρκελ. Εθνική προδοσία αποτελεί να σπρώξουμε μόνοι μας την Ελλάδα σε χαοτική χρεωκοπία όπως οι δημαγωγοί ψευτοπατριώτες του ‘97 και του ‘20 - ‘22. Πρώτιστη εθνική ευθύνη είναι να αποφύγουμε το αμετάκλητο, τον αιφνίδιο θάνατο και βλέπουμε...