Τα όνειρα φυγής από την εφιαλτική πραγματικότητα του χρέους θα ήταν θεραπευτικά αν δεν είχαν μικρή διάρκεια. Το όνειρο των «€50 δις» ή καλύτερα ένα πιο πεζό αλλά καλοδουλεμένο σχέδιο €10 – 15 δις μπορεί να είναι συμπληρωματικό κι όχι υποκατάστατο στην επείγουσα ανάγκη δραστικού περιορισμού του δημοσίου χρέους, το ταχύτερο δυνατό, μέσω συντεταγμένης συναινετικής «αναδιάρθρωσης» του, σε μία από τις πρόσφορες μορφές, με εγγύηση του «Ταμείου Διάσωσης».
Το ερώτημα που θέτω επίμονα είναι αν υπάρχει σχετικό επεξεργασμένο ελληνικό σχέδιο και ισχυρή ελληνική διαπραγματευτική τακτική και αν, πότε και πως θα υπάρξει ελληνικό αίτημα για την συγκέντρωση και τον αναπρογραμματισμό του δημοσίου χρέους. Στο κάτω – κάτω το «Μνημόνιο» δε μας έχει αφαιρέσει το σχετικό δικαίωμα ούτε την προτεραιότητα του ελληνικού νόμου στο διακανονισμό του χρέους. Οι εξωπραγματικές προβλέψεις του «επίσημου σεναρίου» δε διορθώνονται με νέες εξωπραγματικές προβλέψεις. Αλλοίμονο αν χαθεί η ευκαιρία να επανατοποθετηθεί άμεσα το Ελληνικό Ζήτημα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» το οποίο αναφέρεται στα «μετά την κρίση» ενώ εμείς βυθιζόμαστε στην κρίση και την «Παγίδα Χρέους» και η κλεψύδρα του χρόνου μας φτάνει σε οριακό σημείο.
Σε κάθε περίπτωση η μορφή επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας πρέπει να συνυπολογίζει τη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών την οποία, έτσι κι αλλιώς, η άσωτη Ελλάδα την έχει τσαλαπατήσει ανενδοίαστα.
