«Το μήνυμα είμαι εγώ», λοιπόν είναι το κύριο νόημα στη ρητορική του Ομπάμα.
Το «ποιος τα λέει» κυριαρχεί, το «τι λέει» έρχεται δεύτερο. Γι' αυτό δεν θα βρεις φράσεις που μένουν για πάντα, όπως τα υψιπετή σχήματα που αντλούσε ο λογογράφος του Κένεντι, ο Τεντ Σόρενσεν, από την Παλαιά Διαθήκη, τον Θουκυδίδη ή τον Σέξπιρ.
Είναι η οριακή στιγμή που τα έθνη φθάνουν στην παρακμή, χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και επιστρατεύουν έναν «ξένο», φορτωμένο με μυστικά νοήματα, για να διεγείρει το φαντασιακό τους και να τα «σώσει». Εναν Εβραίο η Βρετανική Αυτοκρατορία, έναν Κορσικανό η Γαλλία, έναν Κρητικό η Ελλάδα, έναν «Θεσσαλονικιό» η Τουρκία, έναν Γεωργιανό η Ρωσία, έναν μαύρο και Χουσέιν η παραπαίουσα αμερικανική ηγεμονία.
Ο λογογράφος πρέπει να ράψει το «κοστούμι» στα μέτρα του ηγέτη, να μπορεί να το φορέσει με δικές του τροποποιήσεις, ώστε να το νιώσει δικό του. Αν δεν το βιώνει πνευματικά, ψυχικά, σωματικά, αν δεν βγαίνει από μέσα του, όσο τέλειο κι αν είναι, θα του γίνει βάρος, θα πέσει πάνω του σαν βράχος και θα τον βουλιάξει. Ο Ρούσβελτ ήξερε ότι δεν είναι μπαλκονάτος και επέλεξε το κουβεντολόι στο τζάκι που έφερνε το ραδιόφωνο σε όλα τα σπίτια. Ο μέτριος Ρίγκαν είχε αυτογνωσία, δεν είχε κόμπλεξ να φαίνεται πιο έξυπνος και μορφωμένος απ' ό,τι ήταν. Το χειρότερο είναι να σου ράβει άλλος «ράφτης» το σακάκι, άλλος το παντελόνι, άλλος το γιλέκο.
Το παραπάνω κείμενο είναι μέρος ενός αφιερώματος του Γιάννη Μπογιόπουλου και δημοσιεύθηκε στο σημερινό "Ε".
