Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Το άρωμα της προδοσίας

Μπορεί ένα κείμενο που γράφτηκε πριν 18 χρόνια να είναι επίκαιρο; 
Το άρωμα της προδοσίας σε εποχές μεγάλων ανακατατάξεων εξαπλώνεται σαν επιδημία. 




Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ξεχάσαμε την άλφα - βήτα!


Όλοι προσποιούμαστε στα κανάλια τους παντογνώστες, υπερβέβαιοι για τον εαυτό μας, το κόμμα μας και τις απόψεις μας, πανεπιστήμονες, μεταπτυχιακοί, διδακτορικοί μόνο που ξεχάσαμε τα στοιχειώδη μαθήματα της πρωτοβάθμιας πολιτικής εκπαίδευσης.

Η άλφα-βήτα ορίζει: πολιτική είναι η επιστήμη και η τέχνη διαχείρισης της αβεβαιότητας. Δεν ξέρουμε πότε, πού, πώς και αν θα σταθεροποιηθεί η κινούμενη άμμος στην Ευρωζώνη. Πριν λίγες μέρες δώσανε μπόλικο σχοινί στην Ισπανία να κρεμαστεί μόνη της. Αύριο ίσως χτυπήσει η “διάσωση” την πόρτα της Κύπρου ή της Ιταλίας. Μπλα-μπλα στην Ευρωζώνη για ευρωομόλογο, πανευρωπαϊκή ασφάλιση καταθέσεων, bank union, δημοσιονομική ένωση, πολιτική ένωση δίχως να ξέρουν πότε, πόσο, πώς και ποιος θα πληρώσει. Εμείς όμως είμαστε 100% σίγουροι ότι τα ταμεία είναι στεγνά, ότι η κλεψύδρα τελειώνει κι αν από μια στραβή κοπεί η δανειοδότηση της χώρας θα ζήσουμε το Μαύρο Καλοκαίρι του 2012, το ολικό κραχ και θα κόψουμε χαρτούρα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Όταν δεν έχεις τουλάχιστον το 70% των αναγκαίων γνώσεων και αξιολογήσεων, όταν έχεις υψηλό βαθμό αβεβαιότητας δεν παίζεις κορώνα γράμματα την τύχη της χώρας σου, προχωρείς θαρρετά αλλά επιφυλακτικά, ζυγίζεις, καιροφυλαχτείς να αδράξεις τις νέες ευκαιρίες, πατάς υποχρεωτικά και γερά σ’ ένα ισχυρό εσωτερικό εθνικό λαϊκό μέτωπο.


Η άλφα-βήτα υπογραμμίζει: πολιτική είναι η επιστήμη και η τέχνη των δυνητικών εναλλακτικών λύσεων σε συγκεκριμένη κατάσταση, σε συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων. Χρειάζεσαι μέσα στην καταιγίδα μια κυβέρνηση ισχυρή με τόλμη και φρόνηση, με όπλο την εθνική λαϊκή ενότητα η οποία θα μπορεί να διακρίνει ανά πάσα στιγμή το θέλω και μπορώ από το θέλω αλλά δεν μπορώ ενώ θα αγωνίζεται μέσα κι έξω από τη χώρα να διευρύνει τα όρια των επιλογών της δίχως να δένει προκαταβολικά τα χέρια της. Όταν είσαι στην τραγική θέση να έχεις ένα και μόνο δανειστή έσχατης ανάγκης με 17 πρόσωπα, όταν ξέρεις πως αν σε αποσυνδέσει έχεις αιφνίδιο θάνατο, ζυγίζεις, διερευνάς, τραβάς το σχοινί μέχρι τα ακρότατα διαπραγματευτικά όρια αλλά δεν το σπάζεις.


Η άλφα-βήτα επισημαίνει: πολιτική είναι η επιστήμη και τέχνη των συμμαχιών. Αν δεν έχεις συμμάχους στη χώρα σου ούτε σε καμία κυβέρνηση της Ευρωζώνης πας χαμένος και οδηγείς τη χώρα σου στο μοιραίο και ανεπανόρθωτο. Αν ζητήσεις αναθεώρηση των συνθηκών και χρήμα για ανάπτυξη έχεις μαζί σου τον Ολάντ, τους σοσιαλδημοκράτες, τους πράσινους και πάνω από δέκα κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Αν πας σε μονομερή τυφλή ρήξη με λαϊκίστικους ψευτοτσαμπουκάδες οδηγείς σε εθνική καταστροφή είτε είσαι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.


Η άλφα-βήτα κατηγορηματικά υπενθυμίζει: πολιτική είναι η επιστήμη και η τέχνη της αξιολόγησης και διαχείρισης κινδύνων. Εκεί απέτυχε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, εκεί το Ευρωσύστημα, εκεί και το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας σ’ όλο το φάσμα του που δεν ήθελε ν’ ακούσει ότι στον πρώτο διεθνή “σεισμό” η ελληνική αντεστραμμένη πυραμίδα με τη στενή, σαθρή και γερασμένη παραγωγική βάση θα τρανταζόταν συθέμελα. “Κινδυνολογία!” φωνάζουν πάντα οι ευκολόπιστοι. Η διακυβέρνηση της Ελλάδας μετά τις 18 Ιουνίου θα είναι ακροβασία πάνω από την άβυσσο. Αν σε συνθήκες ασταθούς ισορροπίας τραντάζουν το σχοινί του ακροβάτη αυτός θα πέσει και μαζί του η χώρα. Αρκεί και ένα μικρό σπρώξιμο. Χρειάζεται να κρατήσει το σχοινί το σίγουρο και υποστηρικτικό χέρι της εθνικής λαϊκής ενότητας, της εθνικής συνευθύνης τουλάχιστον μέχρι να διαβούμε το γκρεμό υψηλού κινδύνου.


Η άλφα-βήτα της πολιτικής σε εποχές μεγάλων κρίσεων θέτει το θεμελιώδες ερώτημα: υπάρχει κανείς που μέσα στη σύγχυση, τον πανικό, την απόγνωση έχει τα κότσια να κρατήσει δυνατά το τιμόνι, να εμπνεύσει σιγουριά, εμπιστοσύνη, βάσιμη ελπίδα; Η ιστορία δεν δίνει πάντα θετική απάντηση. Αν δεν έχεις ένα Ρούσβελτ, ένα Αντενάουερ, ένα Ντε Γκωλ ή ένα Ελευθέριο Βενιζέλο -και δεν τον έχεις- τότε σε κατάσταση ισοδύναμη “πολέμου” προχωρείς αναγκαστικά σε κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης. Βάζουν όλοι πλάτη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά αλλά είμαι βέβαιος ότι ο τρίτος πόλος, το υπό ανασυγκρότηση ΠΑΣΟΚ, στο όνομα μιας Νέας Κεντροαριστεράς, θα γίνει καταλύτης μιας εθνικής συνεννόησης για τα ελάχιστα αναγκαία και τα μέγιστα εφικτά ώστε να επανατοποθετήσουμε με ασφάλεια και τόλμη το “ελληνικό ζήτημα” στην Ευρωζώνη.


Αν δεν ξαναμάθουμε εν θερμώ την άλφα-βήτα οι επιλογές μας μετά την 18η Ιουνίου θα είναι παραλλαγές ανάμεσα στο μαύρο και το γκρι.

VimaFM | 14/6/12

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Από την αρνητική κυνική αμοιβαιότητα στη θετική


 Θα το αφήσουμε να μπατάρει ή θα πλοηγήσουμε κόντρα στον καιρό;
(πηγή φώτο: FT)
 
“Κουτσαίνεις εσύ, κουτσαίνω κι εγώ!” Είναι η αρνητική αμοιβαιότητα, η κακοήθης συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής. Δεν πληρώνεις εσύ, δεν πληρώνω ούτε εγώ. Είσαι τσαμπατζής, κοπανατζής, είμαι κι εγώ. Λες στον καθένα ό,τι γουστάρει ν’ ακούσει, το ίδιο κι εγώ. Τώρα, η αρνητική η κακοήθης αμοιβαιότητα επεκτείνεται στο επίπεδο της διακυβέρνησης σε συνθήκες ασταθούς ισορροπίας υψηλού κινδύνου και το μοιραίο είναι πολύ κοντά. Θέλεις να φορτωθώ τις ευθύνες της διακυβέρνησης πάνω στο τεντωμένο σχοινί, προκαλείς και ποντάρεις στην ελεύθερη πτώση μου και συνεπώς στην ολική χρεωκοπία της χώρας ώστε να μου φορτώσεις το μουντζούρη και να κάνεις μετά εκλογικό ταμείο “εκ του ασφαλούς” επί των ερειπίων; Ε, το ίδιο κι εγώ! Μιμητικός ανταγωνισμός ανευθυνότητας με διακύβευμα σε τίνος τα χέρια θα σκάσει η χώρα. Άτυπη συμπαιγνία μιας εφήμερης καρικατούρας δικομματισμού. Αυτή είναι η αρνητική αμοιβαιότητα των δύο πόλων, του δεξιού και του “αριστερού”, σε συνθήκες τυφλής πόλωσης που αυξάνει γεωμετρικά τις πιθανότητες του ανεπανόρθωτου και κάνει όλους τους παράγοντες της εσωτερικής και διεθνούς σκηνής μπροστά στο αστάθμητο των εξελίξεων στην Ελλάδα να προεξοφλούν το εγγύς μέλλον με βάση το χειρότερο σενάριο. Πριν το ολικό κραχ άρχισε η επιστροφή της Ελλάδας στα Βαλκάνια και το ελληνικό ευρώ σταθμίζεται απ’ όλους τους διεθνείς παίκτες σαν υποτιμημένη ευρωδραχμή. Όταν ο ένας πόλος ποντάρει τυφλά στη χρεωκοπία του άλλου αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο για να πέσει ο σχοινοβάτης, δεξιός ή “αριστερός”. Στην πιθανή μετεκλογική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων μόνη λύση, με δυο τρεις παραλλαγές, είναι ένα υψηλότερο επίπεδο συνυπευθυνότητας με ένα κοινό πρόγραμμα έκτακτης εθνικής ανάγκης. Πέρασμα από την κυνική, την αρνητική στη θετική αμοιβαιότητα, από την κακοήθη στην καλοήθη συσχέτιση. Ένας ισχυρός τρίτος πόλος θα αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό προς μια κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με τόλμη και φρόνηση τουλάχιστον για την περίοδο που θα συνεχίζονται οι σεισμικές δονήσεις στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη.

Δέχομαι ορισμένα χλωμά αντεπιχειρήματα όπως:

Τα λες επειδή τώρα το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτος πόλος. Τα έλεγα και όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν πρώτος πόλος με 45%! Τότε, πριν η Ελλάδα πεταχτεί εκτός αγορών, πριν τις εκλογές του 2009 φώναζα για κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης, για εθνικό συναγερμό που θα έβαζε γρήγορα ζώνη ασφαλείας στη χώρα. Δυστυχώς δεν υπήρξε, τρία χρόνια τώρα, ένα ισχυρό εθνικό λαϊκό μέτωπο με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη και γλιστράμε από το κακό στο χειρότερο.

Καλά δεν θα υπάρχουν διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές; Ασφαλώς, αλλά σε μια κατάσταση ισοδύναμη πολέμου η κυβέρνηση δεν διαμορφώνεται ιδεολογικά αλλά πρώτα με κριτήρια έκτακτης εθνικής ανάγκης. Ο αριστερός Άτλυ και ο Τσόρτσιλ συνεργάστηκαν στον πόλεμο και μετά τον πόλεμο ο πρώτος νίκησε τον δεύτερο και θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος στη Βρετανία. Σε μας ούτε στα κουκιά ούτε στο πρόγραμμα δε βγαίνουν οι “ιδεολογικές” κυβερνήσεις. Όμως, ακόμα και μια κυβέρνηση με έντονο ιδεολογικό άρωμα πρέπει να λειτουργεί σ’ ένα πλαίσιο εθνικής συνεννόησης με τα ελάχιστα και τα μέγιστα εφικτά στην επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη.

Μα δεν θα υπάρξουν εφεδρείες; Ορισμένοι επιθυμούν ή προεξοφλούν την χρεωκοπία και θέλουν να κρατήσουν πολιτικές εφεδρείες μετά το Κραχ και τη δραχμή! Ωραία εφεδρεία! Όπως πριν, όταν η ανεκδιήγητη μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας συμβούλευε τον Σαμαρά να το παίζει εφεδρεία και φούσκωνε με κανάλια της το τυφλό λαϊκιστικό κύμα που τώρα ξέφυγε από κάθε έλεγχο και κοντεύει να πνίξει τη χώρα αλλά όχι και τα χοντρά πορτοφόλια που την “έκαναν” για αλλού και θα επιστρέψουν να την αγοράσουν τσάμπα. Η πολιτική ασφαλώς είναι και τέχνη των εφεδρειών. Όμως όταν έλθει η κρίσιμη μάχη που θα κρίνει την τελική έκβαση του “πολέμου” απαιτείται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, η μόνη που μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, θάρρος, αντοχή και βάσιμη ελπίδα σε μια εξαντλημένη κοινωνία. Εκεί την πάτησε και η Ευρωζώνη και κινδυνεύει να διαλυθεί. Αντί για μπαζούκας ροκάνισε το χρόνο με νεροπίστολα. Αντί για eurobonds θα μείνουν μόνο eurobones, αντί για ευρωομόλογα ευρωκόκαλα αν δεν κάνει σύντομα ένα καταλυτικό βήμα προς τα μπρος.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Ο “ΚΑΝΕΝΑΣ” και τα ΟΚΤΩ ΚΡΑΧ ΣΕ ΕΝΑ


Η νέα κατάσταση με την Ελλάδα στο κόκκινο λόγω πολιτικής αβεβαιότητας και την Ισπανία και την Κύπρο σε κρίσιμο όριο ασφαλώς χρειάζεται νέα στάθμιση των πιθανών σεναρίων, νέα αξιολόγηση των δυνητικών εναλλακτικών λύσεων και των ενδεχόμενων κινδύνων. Ωστόσο μερικοί αναγνώστες οι οποίοι χαρακτήρισαν μετεκλογική κινδυνολογία την αξιολόγηση των νέων κινδύνων με υποχρεώνουν να αναλύσω τη νέα κατάσταση αποκλειστικά με αναφορές και προειδοποιήσεις μιας ολόκληρης δεκαετίας.

   Η Ημέρα Κρίσεως έχει θρησκευτική προέλευση αλλά το νόημά της, οι δυνάμεις αυτοκαταστροφής και καταστροφής είναι ριζωμένες στην ανθρώπινη φύση και ιστορία. Θυμηθείτε τις εκλογές του 1920. Το “δάγκωμα της μαϊμούς”, δηλαδή αρκεί σε μια φάση ασταθούς ισορροπίας μια μικρή μεταβολή για να ενεργοποιηθεί η αλυσιδωτή αντίδραση της καταστροφής(1)

    
“Γρηγορείτε!” λέγαμε σε ευαγγελικό τόνο πριν τις εκλογές του 2009 “επίκειται Ημέρα Κρίσεως”, την επόμενη περίοδο δηλαδή ο καταραμένος συγχρονισμός όλων των δαιμόνων της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, όλων των καταρρεύσεων, όλων των κραχ(2): Κραχ δημοσίου με στάση πληρωμών. Κραχ τραπεζών. Κραχ πραγματικής οικονομίας. Κραχ συντάξεων. Κραχ δημόσιας υγείας. Κραχ ενέργειας με γενικευμένο black-out(3). Κραχ πολιτικο-κοινωνικό. Και τώρα θα συμπληρώναμε κίνδυνος νομισματικού - συναλλαγματικού κραχ με αλυσιδωτή αντίδραση εξόδου από το ευρώ σε δυο τρεις παραλλαγές. Οκτώ κραχ σε ένα! Στη σημερινή φάση, καλοκαίρι του 2012, ο καταραμένος συγχρονισμός, το ολικό κραχ, μπορεί να πυροδοτηθεί από διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας από τους εταίρους είτε από τυφλή μονομερή ρήξη με την Ευρωζώνη εν μέσω πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας είτε από γνωστούς ή άγνωστους παράγοντες στην εξέλιξη της κρίσης στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το παν στη διαχείριση μιας συστημικής κρίσης είναι να αποτρέψεις τον συγχρονισμό των δαιμόνων της, να κερδίσεις χρόνο, να ετεροχρονίσεις, να αντισταθμίσεις. Δηλαδή αν, από πολιτικό τυχοδιωκτισμό, έχεις μερικό ή ολικό κρατικό default το καλοκαίρι πρέπει να κρατήσεις τουλάχιστον τις τράπεζές σου στο ευρωσύστημα πληρωμών ώστε να έχεις στο 100% εγγύηση των καταθέσεων σε ευρώ και να αποφύγεις τον μοιραίο και ανεξέλεγκτο πανικό. Να μεταθέσεις χρονικά τη χειρότερη στιγμή του συνταξιοδοτικού και την πλήρη ανατροπή της δημογραφικής ισορροπίας σε μια φάση που θα σταθεροποιείται η οικονομία και θα έχει ξεκινήσει μια βιώσιμη ανάκαμψη με νέο αναπτυξιακό πρότυπο. Τώρα προστίθεται ο πολιτικός κίνδυνος και κορυφώνονται οι πιθανότητες που, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν στα θεμελιώδη δεδομένα της ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης για το μοιραίο.

Ο αναγνώστης που αυθόρμητα ανάγει τις αναλύσεις αυτές σε προεκλογικές σκοπιμότητες θα θυμάται ότι το 2004, χρονιά της ευφορίας, προειδοποιούσαμε ότι έρχεται η στιγμή Βαμπίρ και Κανίβαλοι το αργότερο μέχρι το 2015 από το συγχρονισμό του συνταξιοδοτικού - δημογραφικού κραχ με την κρίση του δημοσίου χρέους και την επικείμενη ακολουθία των τεκτονικών δονήσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού(4). Το 2006 αναλύσαμε Το απίθανο πιθανό: η νέα δραχμή(5) και φωνάζαμε σ’ όλους του τόνους ότι τα ομόλογα του δημοσίου δεν είναι risk free.  Το 2008 αναλύσαμε το επικείμενο παγκόσμιο κραχ και προειδοποιήσαμε για την ελληνική χρεοκοπία με την υπενθύμιση ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της βρισκόταν σε καθεστώς υπερχρέωσης - χρεωκοπίας(6)

        Η ελληνική κρίση έχει μπει στη φάση ο Κανένας δηλαδή ουσιαστικά της ακυβερνησίας όπως υπολογίσαμε με πιθανότητες 75% ένα χρόνο πριν(7). Η επόμενη κυβέρνηση, αν υπάρξει, θα είναι πράγματι σαν τον ακροβάτη πάνω από την άβυσσο όπως στο εξώφυλλο του Ε, Πρόεδρε!. Αν έχει την πρωτιά η ΝΔ και γίνει κυρίαρχος ο δεξιός πόλος ο “αριστερός” με χαρακτηριστικά πολιτικής φούσκας θα τραντάζει το σχοινί, θα κάνει ανέφικτη ακόμα και μια βελτιωμένη δανειακή συμφωνία και η ελεύθερη πτώση του σε συνθήκες αστάθειας θα συμπαρασύρει πολύ σύντομα και τη χώρα. Αν κυρίαρχος πόλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με αδύναμη Κεντροαριστερά υπάρχουν δύο εκδοχές σε αρκετές παραλλαγές. Αν αιφνίδια αναπροσαρμόσει την πολιτική του και αναθεωρήσει τις πιο τυχοδιωκτικές πλευρές των εξαγγελιών του κινδυνεύει να εκραγούν οι αντιθέσεις του και να σκάσει η χώρα στα χέρια του. Αν υλοποιήσει τις μονομερείς του ενέργειες και διακοπεί η χρηματοδότηση της χώρας τότε ή προχωρεί σε δραματική λιτότητα για να έχει άμεσα πρωτογενή πλεονάσματα ή εκδίδει παράλληλο “νόμισμα” εσωτερικής κυκλοφορίας για να πληρώσει μισθούς - συντάξεις. Πρόκειται ουσιαστικά για προθάλαμο εθνικού νομίσματος. Σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικής αποσταθεροποίησης και πανικού θα αντεπιτεθεί με επιθετικά και τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά μια νέα Δεξιά, υπερδεξιά και ακροδεξιά. Ο ένας πόλος σε συνθήκες τυφλής πόλωσης θα ποντάρει στη χρεωκοπία του άλλου με τίμημα την κατάρρευση της χώρας. Αν μάλιστα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κρίνει ότι δεν καλύπτεται σύμφωνα με το καταστατικό της από “επαρκή ασφάλεια” στις πιστοδοτικές της πράξεις, τότε αποσυνδέει τις τράπεζές μας από το Ευρωσύστημα και ανοίγει ο δρόμος προς την κόλαση. Η εκλογική ενίσχυση ενός ΠΑΣΟΚ υπό ριζικό μετασχηματισμό, στο όνομα μιας Νέας Κεντροαριστεράς, θα αποτρέψει τους κινδύνους μιας ακραίας πόλωσης, θα εγγυηθεί ένα ισχυρό εθνικό μέτωπο, θα συμβάλει στην έγκαιρη εκλογίκευση της “άλλης” αριστεράς και τη συμμετοχή της σε κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης η οποία θα εξαντλήσει τα ακραία διαπραγματευτικά όρια για την αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων, την επανατοποθέτηση του “ελληνικού ζητήματος” και την επαναχάραξη του χάρτη της Ευρωζώνης. Ισχυρίζονται ορισμένοι με κομπορρημοσύνη ότι υιοθετήσαμε την ιδέα της “αναθεώρησης“ μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη. Όμως αυτόματα από το Μάη του 2010 φέραμε στη δημόσια συζήτηση: την αναδιάρθρωση του χρέους, τα αντισταθμιστικά αναπτυξιακά μέτρα, την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης και ιδιαίτερα του χρονοδιαγράμματος της εξωπραγματικής δημοσιονομικής προσαρμογής, την αποκατάσταση των οικονομικά ασθενέστερων, την αποδέσμευση από την εκ σύνεγγυς εποπτεία των εκπροσώπων της τρόικας(8).

    Εξαπατούν τον εαυτό τους και την κοινωνία όσοι προβάλλουν ένα εύκολο, ειδυλλιακό success story στην ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Δεν υπάρχει βασιλική οδός. Η αναθεώρηση των δανειακών συνθηκών εφόσον συνοδευτεί από νέο πακέτο χρηματοδότησης θα συναντήσει σοβαρές δυσκολίες στην ψήφισή του σε επτά ίσως και οχτώ κοινοβούλια. Η όποια τυχοδιωκτική μονομερής ενέργεια από την πλευρά της Ελλάδας θα καταστήσει απολύτως ανέφικτη οποιαδήποτε αναθεώρηση. Η πανευρωπαϊκή ασφάλιση καταθέσεων των χωρών της περιφέρειας αναφέρεται σ’ ένα μέγεθος καταθέσεων 3 τρις ευρώ και φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Η πολιτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα επιδεινώνει όλες τις προβλέψεις για το άμεσο μέλλον της, ωθεί σε ντε φάκτο υποβάθμιση του ευρώ με την ελληνική κουκουβάγια, σε ανάδυση νέων ορατών και αόρατων εθνικών φρακτών και σε τάση επανεθνικοποίησης στη διαχείριση κινδύνων του, κατά τα αλλά, κοινού νομίσματος. Εδώ κρύβεται το μυστικό των επόμενων εξελίξεων στην κινούμενη άμμο της Ευρωζώνης.

Παραπομπές

1. Έτσι κάνουν όλες, σελ. 30
2. Ε, Πρόεδρε!, σελ. 185
3. Ε, Πρόεδρε!, σελ. 118
4. Βαμπίρ και Κανίβαλοι, σελ. 11
5. Θηλυκό Πόκερ, σελ. 337
6. Λευκό κοτσύφι, blue tree, μαύρο καράβι, σελ. 216
7. Έτσι κάνουν όλες, σελ. 211
8. Έβδομη αίσθηση, σελ. 300-302