Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Η μεγάλη αντίφαση του Μάη του ‘68

Μία κουβέντα μου με το Βασίλη Σκουρή για την "Ημερησία". Περισσότερα για το ίδιο θέμα και στον "Επισκέπτη της Παρασκευής".


O Επισκέπτης της 2 Μαΐου 2008


Ο Μάης του «68» ασφαλώς δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.

Δεν έπεσε από τον ουρανό αλλά ξεκίνησε και εξελίχθηκε δίχως κανένα στρατηγικό σχέδιο. Ήταν ο τελευταίος επαναστατικός σπασμός στην παλιά Ευρώπη και βέβαια η κορυφαία ίσως στιγμή της χρονιάς που θεωρείται ότι άλλαξαν όλα, του μυθικού «68». Της χρονιάς που αντιπροσωπεύει καλύτερα από κάθε άλλη τα Sixties. Αλλά υπήρξαν πολλά «68» ή και αντί – «68». Εμείς κολλάμε μόνο σ’ ότι γοήτευε τη δική μας νεότητα.

Υπήρξαν και συντηρητικά «68»;

Μη ξεχνάτε ότι μετά το Μάη νίκησε ο Ντε Γκωλ στη Γαλλία και ο Νίξον στην Αμερική. Οι ράντικαλς του αντιπολεμικού κινήματος δεν πήγαν καν να ψηφίσουν και ευνόησαν τελικά τη νίκη της πιο σκληρής δεξιάς στην Αμερική. Θυμηθείτε μόνο τη μεγάλη πορεία της «σιωπηλής πλειοψηφίας υπέρ του ντε Γκωλ στις 27 Μαΐου στην Αψίδα του Θριάμβου. «68» είναι επίσης η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντυ. Δεν είναι μόνο η ροκ αντικουλτούρα, το ποπ ήθος, οι χίπις, ο Τζον Λένον, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζο Κόκερ, ο Κον Μπε Ντιτ, η Σορβόνη, η Εκόλ Νορμάλ και το Χάρβαρντ αλλά και η λεγόμενη αντί-αντικουλτούρα, τα λεγόμενα Other Sixties που δημιούργησαν το έδαφος για τη συντηρητική αντεπανάσταση της επόμενης δεκαετίας.

Προπαντός ’68 είναι το Βιετνάμ.

Ναι φώναζαν για το Βιετνάμ αλλά απρόσωπα. Ο δυτικός τύπος και η TV ίσως και οι celebrities του κινήματος ένιωθαν πολύ λίγη ταύτιση με τους φτωχούς, άσχημους, κιτρινιάρηδες εφήβους Βιετκόνγκ στο Δέλτα του Τονκίν και στα υπόγεια τούνελ Cu Chi που πολιορκούσαν τη Σαϊγκόν. Αυτοί δεν ήταν οι σταρ του ’68. Αργότερα πολύ συνειδητοποίησα ότι η χρυσή νεολαία του Χάρβαρντ και του Γέιλ σπάνια γνώριζε κάποιον που είχε πάει φαντάρος στο Βιετνάμ. Ήταν άλλοι κόσμοι. Κι όμως μόνο το ’68 σκοτώθηκαν 15.000 Αμερικάνοι.

Το «68» συνεπώς είναι γεμάτο αντιθέσεις.

Είναι το Παρίσι αλλά είναι και η Πράγα. Είναι ο Νίξον αλλά είναι και ο Μπρέζνιεφ. Είναι η νεολαία που διαδηλώνει και τρέχει στις συναυλίες αλλά και η νεολαία που την ίδια ώρα στα ίδια πανεπιστήμια προετοιμάζει στα εργαστήρια το επόμενο κύμα της νέας τεχνολογικής επανάστασης, το Internet και το PC.

Ποια θεωρείς κορυφαία αντίθεση του Μάη του ’68;

Αυτό που είχαν ή νόμιζαν ότι είχαν στο μυαλό τους οι πρωταγωνιστές της φοιτητικής εξέγερσης στο Παρίσι - οι Κον Μπε Ντιτ, Κριβίν, Βεμπέρ, Μπουργκώ, Κουσνέρ, δεν είχε καμιά σχέση με τις πραγματικές συνέπειες μακροπρόθεσμα των επαναστατικών πράξεών τους. Φαντασιώνονταν και μάλιστα με ένα αρχαϊκό, ουτοπικό τρόπο ότι ανατρέπουν τον καπιταλισμό ενώ στην πραγματικότητα τον ανανέωναν ριζικά, τον μετασχημάτιζαν και πετύχαιναν, δίχως να το γνωρίζουν, τον εκδημοκρατισμό του, την πολιτιστική και κοινωνική του διεύρυνση, τη μακροζωία του. Ήταν κάτι που δε μπόρεσαν ούτε να το υποθέσουν όταν στις 24 Μαΐου παρέδιδαν στις φλόγες το Χρηματιστήριο του Παρισιού. Τίποτα πια δε θα ήταν το ίδιο στις δυτικές κοινωνίες.

Μα υπήρχε ακραία επαναστατικότητα.

Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τον πολιτικό σουρεαλισμό του Μάη. Θυμηθείτε το κλασσικό «Η ανθρωπότητα δε θα είναι πραγματικά ευτυχισμένη παρά μόνο την ημέρα που ο τελευταίος γραφειοκράτης θα έχει κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή». Οι νέες ανάγκες που έφερναν στην επιφάνεια οι εξεγέρσεις των Sixties, ο αντιαυταρχισμός, η γενικευμένη ανυπακοή, η επίθεση στο κατεστημένο και τον πουριτανισμό, ο σουρεαλισμός στην καθημερινότητα, το ατημέλητο ντύσιμο, ο χαμός, το ροκ, το χάπι μετέβαλλαν σε βάθος τις κοινωνίες, τα ηθικά και πολιτιστικά πρότυπα, τις καταναλωτικές τάσεις, το marketing και το management, τα μπαρόκ συστήματα της παλιάς εκπαίδευσης και της παλιάς βιομηχανίας, δημιούργησαν μια νέα βιομηχανία ψυχαγωγίας μόδας και επικοινωνίας, διεύρυναν ασύλληπτα την καπιταλιστική αγορά. Ο κόσμος έγινε πιο ανοιχτός, λιγότερο επιφυλακτικός, τα στερεότυπα φυλής και φύλου υποχώρησαν.

Και αυτό δίχως να το γνωρίζουν δούλεψε για τον ερχομό ενός νέου καπιταλισμού.

Ειδικά για την παγκοσμιοποίηση. Πολύ πριν τον Μπίλι Γκέιτς τη δουλειά της ενοποίησης των αγορών την έκανε καλύτερα ο Τζον Λένον και ο Μικ Τζάγκερ, το παγκόσμιο φιλειρηνικό κίνημα συναδέλφωσης των λαών, ο αντιρατσισμός, η φαντασμαγορική γιορτή του «68».

Γιατί πιστεύεις ότι αυτή η συγκεκριμένη γενιά γίνεται ο καταλύτης αυτού του γενικότερου μετασχηματισμού;

Είναι η πρώτη γενιά της ειρήνης και της ευημερίας, η πρώτη που έχει χαρτζιλίκι, δικό της δωμάτιο, ζει μαζικά στις πόλεις, η πρώτη που συνδέεται με τη μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την επέκταση των μεσαίων τάξεων. Ήταν η πιο κατάλληλη να εκφράσει τις νέες ανάγκες που αναδύονταν στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, ανάγκες πολύ διαφορετικές από αυτές της γενιάς του πολέμου.

Υπάρχει αισθάνομαι κάτι που σας στεναχωρεί με τις επετείους.

Μας υπενθυμίζουν ότι ο χρόνος φεύγει πολύ γρήγορα. Είναι φυσικό να στρεφόμαστε στις αναμνήσεις των καλύτερών μας χρόνων για να αντλήσουμε έμπνευση και κουράγιο. Αλλά το παρελθόν δεν είναι τόπος δίχως κινδύνους. Φοβάμαι λοιπόν μια ρετρό, πουρό ατμόσφαιρα που βιομηχανοποιεί τη νοσταλγία, μετατρέπει την αμφισβήτηση τύπου ’60-’70 σε εξαρτημένο αντανακλαστικό, σε κομφορμισμό, σε ιδεολογία βαμπιρισμού και κατασκευάζει στο όνομα των Sixties ένα μυθολογικό υπόβαθρο που καπελώνει τις νέες γενιές και επιβάλει ένα κοινωνικό, πολιτικό και ηλικιακό status quo, συχνά με ψευδο-αριστερίστικη ρητορεία. Αυτό το καπέλο το φορούν πιο άνετα οι νέοι γιατί έχει το φωτοστέφανο των sixties. Δεν είναι ασυνήθιστο τα «θύματα» να τρέχουν πρόθυμα πίσω από τους «θύτες» τους. Να ακόμα μια αντίθεση του κόκκινου Μάη.

Ο Μάης του ’68 πώς επέδρασε στο δικό μας κίνημα;

Εκ των υστέρων, αναδρομικά είναι φυσικό οι άνθρωποι να επινοούν μια ενιαία μυθολογική αφήγηση του «68» όπου όλα συνδέονται με αυτοματισμό. Δεν είναι όμως έτσι. Εδώ ήταν πολύ σκληρό το «68». Το «Η φαντασία στην εξουσία» του Μάη του ’68 είχε άρωμα φουτουριστικό, εξωτικό. Η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ-ΕΣΑ, τα ξερονήσια απείχαν έτη φωτός από το «επαναστατικό» πανηγύρι της Σορβόνης και της Ναντέρ σε συνθήκες άγνωστης σε μας ελευθερίας. Εμείς επιστρέφαμε στο «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και στη «Ρωμιοσύνη» και ας ξέραμε ότι η Τζάνις Τζόπλιν, ο Ντύλαν και οι Μπητλς αντιπροσωπεύουν μια μουσική και πολιτιστική επανάσταση. Εμείς δε μπορούσαμε να έχουμε συνθήματά μας το «μην εμπιστεύεστε κανένα πάνω από τα 30». Ήμασταν στις ίδιες φυλακές Ο Μάης μας άγγιξε έντονα αλλά μέσα από πολλαπλές διαθλάσεις.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Στο Intercity του Ανδρέα

Κάναμε το προηγούμενο Σάββατο μία εκπομπή με τον Ανδρέα Ρουμελιώτη στον City 99,5. Ακολουθεί παρακάτω σε δύο μέρη.



Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Νεά ερώτηση στο wikipolitics & "Ο επισκέπτης"

Στο wikipolitics.gr ανέβηκε καινούργια ερώτηση που δημιουργήθηκε από τα σχόλια και τις παρατηρήσεις που καταθέσατε εκεί την τελευταία εβδομάδα.

Το θέμα της είναι η διαφάνεια στις προσλήψεις του Δημόσιου τομέα.

Ακολουθεί και ο πιο πρόσφατος "Επισκέπτης της Παρασκευής".


Ο Επισκέπτης της 18ης Απριλίου 2008

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Το Παράδοξο του ΟΤΕ και το «21», η ταινία της βδομάδας

Ένας απροσδόκητος διάλογός μου με βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στο εντευκτήριο της Βουλής

Θα το έχετε ακουστά. Οι πιο παραγωγικές συζητήσεις στη Βουλή γίνονται συχνά στο εντευκτήριο, στο καφενείο ή στους διαδρόμους. Η καθιερωμένη κοινοβουλευτική διαδικασία στη χώρα μας δεν αφήνει περιθώρια για πιο προσωπικές ανοιχτές συζητήσεις ούτε βέβαια για νομοθετικές πρωτοβουλίες μεταξύ βουλευτών συμπολίτευσης – αντιπολίτευσης. Έτσι, πριν λίγες μέρες ήρθε καρφωτός προς εμένα με όρεξη για συζήτηση και διερεύνηση ένας συνάδελφος της Ν.Δ. του οποίου τιμώ τη γνώση, ακεραιότητα και εργατικότητα ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και προγραμματικές μας διαφορές. Αισθάνομαι, λοιπόν, την ανάγκη να κοινοποιήσω τη συζήτησή μας όσο γίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια:

- Εντάξει, είναι κατανοητό η αντιπολίτευση να λέει όχι σ’ ένα deal αυτού του μεγέθους. Τα ίδια ίσως και χειρότερα θα λέγαμε και μεις αν ήμασταν στην αντιπολίτευση αλλά τουλάχιστον πρέπει να παραδεχθείτε ότι μια επιχείρηση με το κύρος της Deutsche Telecom (DT) είναι εγγύηση για τη διαύγεια και καθαρότητα της συναλλαγής .

Προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη στις αγορές είναι η «θεσμοθετημένη δυσπιστία». Αυτή την περίοδο τα μεγαλύτερα ονόματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας όπως η EADS με γαλλο-γερμανικό management που παράγει τα Airbus και οι γερμανικοί πολυεθνικοί κολοσσοί VW, Siemens και Deutsche Telecom συγκλονίζονται από τεράστια σκάνδαλα. Αυτή τη στιγμή εκδικάζεται η αγωγή 16.000 μετόχων κατά της Deutsche Telecom για εξαπάτησή τους σε μετοχοποιήσεις. Η DT, το σύμβολο του «λαϊκού καπιταλισμού» της Γερμανίας έχασε πρόσφατα τουλάχιστον το ένα τρίτο των «μετοχών του λαού».

- Αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι υποθέσεις που μπορεί να κάνεις αλλά ότι το συνολικό deal γίνεται με τους κανόνες της αγοράς.

Είναι ή όχι θεμελιώδης κανόνας της αγοράς η ίση μεταχείριση των μετόχων της ίδιας κατηγορίας;

- Ναι! Είναι βασική αρχή προστασίας των επενδυτών ειδικά των μικρομέτοχων.

Εδώ όμως ο ένας μέτοχος πουλά με 26 € ενώ όλοι οι άλλοι μέτοχοι της ίδιας κατηγορίας (ασφαλιστικά ταμεία, θεσμικοί επενδυτές, ιδιώτες, μικρομέτοχοι) δεν έχουν την ίδια δυνατότητα. Υπάρχει δηλαδή προνομιακή μεταχείριση ενός μετόχου ανεξάρτητα αν υπήρξε ή όχι συμπαιγνία της MIG με την κυβέρνηση για την παραχώρηση του ελέγχου του ΟΤΕ στην DT.

- Είναι δικαίωμα της DT να αγοράζει μετοχές απ’ όποιον ιδιώτη επιθυμεί μέχρι το όριο των 20% που έχει θέσει η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος συναλλαγής…

Α! όχι η Deutsche Telecom θα έπρεπε σε μια διαυγή συναλλαγή να κάνει δημόσια πρόταση σ’ όλους τους μετόχους του ΟΤΕ, πλην δημοσίου, μέχρι το 20%. Αμφιβάλεις ότι στην τιμή των 26€ θα έτρεχαν όλοι να πουλήσουν αναλογικά, συμπεριλαμβανομένης και της MIG; Αυτό δε θα ήταν μια ίση μεταχείριση των επενδυτών που δε θα άφηνε κανένα περιθώριο για «κακόβουλες ερμηνείες»; Από κει και πέρα είναι άλλο θέμα ποια συμφωνία θα έκλεινε, αν έκλεινε, η DT με την κυβέρνηση.

- Έχεις δίκιο αλλά εδώ δεν πρόκειται για μια συνήθη ιδιωτικοποίηση αφού μοιράζονται οι ρόλοι δημοσίου και DT.


Εδώ βρίσκεται το μυστικό. Εάν δεν υπήρχε η μεταμφίεση της παραχώρησης του ελέγχου του ΟΤΕ στη DT με το σχήμα «συνδιοίκηση», ως νέος ελέγχων θα ήταν υποχρεωμένη να υποβάλει, σύμφωνα με το νόμο, δημόσια πρόταση εξαγοράς των λοιπών μετοχών στην ίδια τιμή. Θα έπρεπε δηλαδή να δώσει τη δυνατότητα στους μετόχους να αποχωρήσουν από την επένδυσή τους αφού είχαν επενδύσει μ’ άλλο καθεστώς ελέγχου, σε διαφορετικές συνθήκες εμπιστοσύνης. Η λεγόμενη «συνδιοίκηση» προσφέρει τη δυνατότητα στη DT να πάρει αυτό που θέλει δίχως να καταβάλει το σύνολο της υπεραξίας που αντιπροσωπεύει το management μιας εταιρίας όπως ο ΟΤΕ με τα ακίνητα, τις προμήθειες, την κυριαρχία του στην εσωτερική αγορά και τις ισχυρές διεθνείς θέσεις του. Ένα μόνο μικρό μέρος αυτής της υπεραξίας το καρπώνεται ο προνομιούχος πωλητής και το εύλογο ερώτημα είναι αν το υπόλοιπο, το μεγαλύτερο, το δωρίζουμε στους Γερμανούς, ή το σφετερίζονται αδιαφανώς κάποιοι τρίτοι. Τα προσχήματα της κυβέρνησης οδηγούν σε τεράστια απώλεια εσόδων του δημοσίου και διερωτάται κανείς αν πρόκειται για αφέλεια ή απιστία.

- Δεν ξέρω τι είναι αλλά πρέπει να καταλάβεις το άγχος της κυβέρνησης να προλάβει τα χειρότερα για τον ΟΤΕ. Τουλάχιστον η DT, επιμένω, είναι μια εγγύηση.


Δηλαδή σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με τη «σεμνή» κυβέρνησή σας, θεωρείς ότι ο Έλληνας «οδηγός» είναι μέθυσος, άσωτος, επικίνδυνος οπότε το λιγότερο κακό είναι να δώσουμε το «αμάξι» σ’ ένα «σίγουρο» γερμανό οδηγό τουλάχιστον να μη το καταστρέψει; Αλλοίμονο αν καταλήξουμε στο δίλημμα της πολιτικής ελεεινότητας: πάση θυσία παραχώρηση του management ενός «εθνικού πρωταθλητή» όπως είναι ο ΟΤΕ ή καταστροφή του;

- Προφανώς και εσείς προτιμάτε τη Deutsche Telecom στο 20% από οποιοδήποτε fund αγνώστου ταυτότητας και ικανότητας.


Δεν είναι αυτό το ζήτημα που πυροδοτεί τη σύγκρουση. Σε λίγο θα μου βάλεις το δίλλημα: Deutsche Telecom ή το ΟΥΑΚ, το fund του ασφαλιστικού ταμείου των Τούρκων αξιωματικών! Άσε τα διλλήματα και έλα να υπογράψουμε μαζί μια ερώτηση στην οποία ο κ. Αλογοσκούφης πρέπει να απαντήσει στα κρίσιμα προβλήματα της γκρίζας συναλλαγής και βέβαια να παρουσιάσει το business plan του ΟΤΕ για να δούμε αν υπάρχουν ή όχι κέρδη παραγωγικότητας και εξωστρέφειας από τη συνεργασία και ποιος τα καρπώνεται, αν οι συγκρούσεις συμφέροντος DT – OTE στα Βαλκάνια οδηγούν σε εγκατάλειψη εδάφους του «Έλληνα πρωταθλητή» και ποιος ωφελείται τελικά από τις όποιες συνέργιες

- Ξέρεις ότι δε μπορώ να υπογράψω αλλά εσύ το πας στα γενικά ιδεολογικά: ιδιωτικοποιήσεις ή όχι; Το θέμα όμως εδώ είναι πολύ διαφορετικό.

Ποια ιδιωτικοποίηση; Η Deutsche Τelecom βρίσκεται υπό τον άμεσο και έμμεσο έλεγχο του γερμανικού δημοσίου και μάλιστα η γερμανική κυβέρνηση με τη γνωστή γαλλογερμανική υποκρισία παίρνει αυστηρά μέτρα για να περιορίσει την είσοδο στο μετοχικό της κεφάλαιο των ξένων κρατικών funds (SWFs).

- Μην παραβλέπεις ότι οι εξαγορές αυτού του μεγέθους σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας είναι πολιτικές, Με τους Γερμανούς, όπως καταλαβαίνεις, έχουμε σαν χώρα πολύ ισχυρότερα συμφέροντα απ’ ότι για παράδειγμα με τους Ισπανούς και τη Telefonica.

Έστω ότι ανταποκρίθηκε ο Καραμανλής σ’ ένα αίτημα της Μέρκελ. Αυτό όμως δε νομίζω ότι συνοδεύτηκε και από την απαίτηση να καταβληθεί ένα κλάσμα της αξίας που αντιπροσωπεύει το management.

- Διάβασε στις γιορτές ένα αστυνομικό μυθιστόρημα να ικανοποιήσεις τη διάθεσή σου για μυστήριο.


Και εσύ πήγαινε να δεις στο σινεμά το «21». Περιμένω να μου πεις αν αναγνωρίζεις ποιος στην περίπτωση μας είναι ο καθηγητής Μίκι.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Πολίτες & Πολιτικοί συνεργάζονται

wikipolitics!

Συζητούμε το τελευταίο διάστημα για τα προβλήματα της νεολαίας, της "γενιάς των 700 ευρώ " ιδιαίτερα σε σχέση με την εύρεση εργασίας.

Να σας ευχαριστήσω για τις πρώτες εξαιρετικά χρήσιμες παρεμβάσεις σας στο ιστολόγιο. Στην ίδια λογική θα καταθέσω μία ερώτηση με θέμα «Πολιτικές στήριξης των νέων κατά την είσοδό τους στην αγορά εργασίας» στον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αλογοσκούφη αλλά με μία διαφορά:

μπορείτε να βοηθήσετε με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας στην συνδιαμόρφωση του κειμένου της ερώτησης μέσα από την πλατφόρμα συνεργατικής πολιτικής wikipolitics.gr.

Η κύρια δουλειά για την πλατφόρμα έγινε από το ηλεκτρονικό περιοδικό re-public.gr και το Τμήμα Διαδικτύου του ΠΑΣΟΚ. Από Δευτέρα (ελπίζουμε) το in.gr και ΤΑ ΝΕΑ να αναλάβουν να το προβάλλουν και ευρύτερα.

Η προσπάθεια αυτή ξεκινά σαν πείραμα. Έχω ήδη αναρτήσει ένα σχέδιο ερώτησης το οποίο θα είναι ανοιχτό στις παρατηρήσεις σας για περίπου μία εβδομάδα. Όταν τελειώσει αυτό το διάστημα θα μελετήσω τα σχόλια και θα προσπαθήσω να ενσωματώσω τις τυχόν βελτιώσεις. Αν υπάρχει αρκετό υλικό μπορεί να καταθέσω μία δεύτερη ερώτηση για παράδειγμα. Καλό θα ήταν να μην μείνετε στο "τεχνικό" κομμάτι αλλά να χρησιμοποιήσουμε την κάθε ερώτηση για να ανοίξουμε έναν ευρύτερο διάλογο πάνω στο κάθε θέμα.

Μέσω της ίδιας πλατφόρμας μπορείτε να προτείνετε οι ίδιοι θέματα για τα οποία θεωρείτε πως οι βουλευτές θα έπρεπε να ασκήσουν κάποιας μορφής κοινοβουλευτικό ελέγχο. Καλό θα ήταν να διαβάσετε και τα σχετικά άρθρα του κανονισμού της Βουλής (άρ. 124 - 138).

Για να δούμε πώς θα πάει...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Πως έγινε κλισέ η "Γενιά των 700€"

«Δεξιό» κλύσμα, «αριστερό» μελό, τηλεοπτική σαπουνόπερα και αυτογκόλ της νέας γενιάς

Το βιβλίο μου «Βαμπίρ και Κανίβαλοι – το ρίσκο μιας νέας σύγκρουσης των γενεών» επιχείρησε να φέρει με ένταση στη δημόσια συζήτηση τη διάσταση της ανισότητας των γενεών. Προκάλεσε ιδιαίτερα τη γενιά μου που ήρθε στο προσκήνιο σ’ όλο τον κόσμο με μια πολιτική και πολιτιστική επανάσταση, αψήφησε τα ταμπού και τις προκαταλήψεις κι όμως κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ναρκισσιστική ανικανότητα να κατανοήσει τις ανάγκες της νέας γενιάς, το βιωματικό και νοηματικό της κόσμο και τα ριζικά διαφορετικά σχήματα περάσματός της στην ενηλικίωση. Μια γενιά που είναι η πιο πολυάριθμη, η πιο μακρόβια που έκανε όμως τα λιγότερα παιδιά και η μαζική συνταξιοδότησή της τα επόμενα δέκα χρόνια μπορεί, αν δεν πάρουμε έγκαιρα τα μέτρα μας, να οδηγήσει στην πλέον προβλέψιμη οικονομική και κοινωνική κρίση του 21ου αιώνα. Ήταν μια παρότρυνση για βασικούς μετασχηματισμούς σ’ όλες τις πλευρές της ζωής και όχι αποδοχή τετελεσμένων για μια γενιά losers. Κάτι που θεωρώ ανιστόρητο. Στην Ευρώπη εμφανίστηκαν blogs για τη «γενιά των 1000€», στην Ελλάδα των «700€» κι όλα αυτά είχαν καταρχήν θετικό προσανατολισμό.

Και όμως, να, που καθιερωμένοι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων και κατεστημένα ΜΜΕ άρχισαν να μετατρέπουν σε κλισέ, σε κοινοτοπία «τη γενιά των 700€». Πρώτα θάβουν τη νέα γενιά και μετά το παίζουν συνοφρυωμένοι κοσμοσωτήρες. Άσπρισαν τα μαλλιά μου και ακόμα αδυνατώ να απαντήσω ποια βλακεία και ποια υποκρισία είναι πιο επικίνδυνη για τη νέα γενιά: η «δεξιά» ή η «αριστερή»; Οι ακούσιες συνέπειες μιας κουτής «αριστερής» πολιτικής μπορεί να είναι ολέθριες. Η συντήρηση ενοχοποιεί τη νέα γενιά. Η «αριστερά» ακολουθεί το διόλου αθώο μοτίβο της θυματοποίησης. Παιδιά την έχετε βάψει, κατεβάστε τον πήχη των προσδοκιών και των φιλοδοξιών σας! Ο συντηρητισμός του status quo, του να μην «αλλάξεις τίποτα» μπορεί να έχει «δεξιό» ή «αριστερό» πρόσημο. Σας υιοθετούμε, σας καπελώνουμε, σας κολακεύουμε ακόμα και σας θρηνούμε. Η νεολατρεία είναι το τελευταίο καταφύγιο των «βαμπίρ» για να ευνουχίσουν τους μελλοντικούς «κανίβαλους». Η ψευδεπίγραφη ανανέωση το ίδιο. Ο Μπερλουσκόνι γελοιοποιεί το αίτημα για νέα πρόσωπα βάζοντας στους συνδυασμούς του showgirls. Συνδικάτα και «αριστερά» έχουν ως κεντρικό υποκείμενο στα αιτήματα και στους αγώνες τους τον άνδρα, πενήντα και κάτι, με σταθερή απασχόληση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ωραία «αριστερά», σκέφτομαι, που με το κλισέ της «γενιάς των 700€» αποκρύβει τις βαθιές ανισότητες, τις κοινωνικο – ταξικές διαφοροποιήσεις, τις διαφοροποιημένες προσδοκίες, ελπίδες, αφετηρίες, ευκαιρίες, δυνατότητες και επιλογές που σημαδεύουν αυτή τη γενιά. Ωραία «αριστερά» που υιοθετεί τη συντηρητική «κουλτούρα του φόβου» και κάνει ιδεολογικό εμπόριο φοβίας. Είναι ο φόβος των επιλογών. Ο φόβος της αυτονομίας και ελευθερίας. Ο φόβος του μέλλοντος. Ο φόβος του νέου. Ο φόβος του εύλογου ρίσκου των ανθρώπων που αναλαμβάνουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και κάνουν πράγματα. Ο φόβος της αξιολόγησης. Ο φόβος των ανοιχτών συνόρων. Ο φόβος, ο φόβος…

Μια πιο ειλικρινής και αισιόδοξη αριστερά θα μπορούσε να σας πει: παιδιά είστε μια γενιά που γνώρισε τα υψηλότερα επίπεδα ειρήνης, ευημερίας, δημοκρατίας, πληροφόρησης και κατανάλωσης, η πρώτη στην ιστορία που υπερέχει τεχνολογικά της προηγούμενης, η πρώτη σε οικογενειακή στήριξη και ανεκτικότητα, γίνετε αγωνιστές στη ζωή, μπορείτε να τα καταφέρετε πολύ καλύτερα από εμάς, αναλάβετε την ευθύνη του εαυτού σας στις σπουδές, την εργασία, τη δια βίου μάθηση, την καινοτομία, την αυτοδημιούργητη επιχειρηματικότητα, την κοινωνική και δημοκρατική συμμετοχή και θα βρείτε το υποστηρικτικό χέρι μιας πιο δίκαιης κοινωνίας στους βασικούς σταθμούς του βίου σας. Μην κολακεύετε, φωνάζω, τον κάθε «μαμάκια» των μεσαίων και άνω στρωμάτων που θέλει μόνο για βενζίνη και καφέδες 700€, ξυπνά δύο το μεσημέρι, τα θέλει όλα έτοιμα και φαντασιώνεται ότι μια μέρα θα υποκαταστήσει την οικογενειακή υπερπροστασία με μια απροσδιόριστη κρατική.

Το πρόταγμά μας ότι η σημερινή νέα γενιά και κάθε ερχόμενη θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη θα μείνει ξεκρέμαστο στον αέρα όσο δε δίνουμε άμεση πρακτική απάντηση σε μια ελάχιστη δέσμη ερωτημάτων αντί να περιοριζόμαστε στα «αριστερο-δεξιά» κλαψουρίσματα για τη «γενιά των 700€».

Πιο γρήγορα στην εργασία

Τα μοντέλα νεότητας στο νότο της Ευρώπης σε αντίθεση με του βορρά σημαδεύονται με το «όλα πιο αργά». Αργά αποφοιτούμε, αργά μπαίνουμε στην αγορά εργασίας, αργά φεύγουμε από το σπίτι των γονιών, αργά κάνουμε το πρώτο παιδί. Έχουν τα συν και τα πλην τους αυτά τα μοντέλα παρατεινόμενης εφηβείας, δεν αλλάζουν εύκολα αλλά ωστόσο μπορούμε να διευκολύνουμε την πιο γρήγορη είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας και να υπερβούμε μια εύλογη απροθυμία τους να δουλέψουν στο ξεκίνημά τους με χαμηλές αμοιβές. Εδώ, λοιπόν, υπάρχουν δύο κρίσιμα ερωτήματα για όσους μιλούν στο όνομα της γενιάς των 700€:

Πρώτο: θα στηρίξετε το αίτημα για αρνητικό φόρο εισοδήματος (πίστωση φόρου) που συμπληρώνει αυτόματα με επιστροφή φόρου το εισόδημα των εργαζομένων, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, μέχρι να φτάσει ένα κλιμακούμενο εγγυημένο επίπεδο που καλύπτει τις ανάγκες τους; Φίλη, φίλε της νέας γενιάς για κάθε ευρώ που παίρνεις αμοιβή θα σε επιχορηγώ π.χ. με 20-30 λεπτά μέχρι να φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο εγγυημένου μισθού. Δε σου προσφέρω χρήμα για να κάθεσαι, ενισχύω τα κίνητρά σου για εργασία. Ορισμένοι επιπόλαια μιλούν για 1200-1500€ κατώτερο μεροκάματο. Είναι μια σίγουρη συνταγή για να μη προσλαμβάνονται νέοι και να αυξάνει η ανεργία τους. Η μικρομεσαία επιχείρηση δε θα αντέξει από το μίνιμουμ για τους νεοεισερχόμενους.

Δεύτερο: θα στηρίξετε το αίτημα για τετραετή κρατική χρηματοδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων με προϋπόθεση τη μη απόλυση παλαιότερων εργαζομένων;

Μια αρχιτεκτονική του ασφαλιστικού συστήματος για τους νέους

Ωραίο ασφαλιστικό δίλημμα για τη νέα γενιά: Η Νέα Δημοκρατία, μέσα από τη λογική των αλλαγών που προτείνει, έχει σαν προοπτική τη σύγκλιση των συντάξεων όλων των γενεών στο χαμηλότερο επίπεδο της κατώτερης εγγυημένης, δηλαδή της λεγόμενης εθνικής σύνταξης. Η συντήρηση του υπαρκτού status quo στις συντάξεις ακόμα και με την ανταπόκριση του κράτους στις προβλεπόμενες νομοθετικά υποχρεώσεις του οδηγεί στη δραματική κρίση του συστήματος σε προβλέψιμο χρόνο με κίνδυνο πάλι το κράτος τελικά να εγγυηθεί μόνο την κατώτερη σύνταξη προνοιακού επιπέδου. Η αποκλειστική στήριξη του ασφαλιστικού στον κρατικό προϋπολογισμό, που ορισμένοι θεωρούν αριστερή επιλογή, το οριστικό σπάσιμο της σχέσης «εισφορών-παροχών», η γενίκευση των αντικινήτρων στις εισφορές με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην εξίσωση προς τα κάτω των συντάξεων ειδικά των νέων γενεών. Δηλαδή είτε από τα «δεξιά» συνειδητά είτε ασύνειδα από τα «αριστερά» μπορεί τελικά να οδηγηθούμε με μικρή διαφορά χρόνου στο ίδιο αποτέλεσμα: τη σύγκλιση των συντάξεων προς τα κάτω σε βάρος των νέων. Το συμφέρον της νέας γενιάς βρίσκεται σε μια νέα, βιώσιμη, μακρόπνοη, αρχιτεκτονική του ασφαλιστικού συστήματος με ορίζοντα το 2030. Η σύνταξη στην περίπτωση αυτή θα αποτελείται από το μη ανταποδοτικό μέρος που καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός και θα προσδιορίζεται πάγια και αντικειμενικά και από το ανταποδοτικό μέρος της, το οποίο θα υπολογίζεται με ένα αντικειμενικό πολλαπλασιαστή «νοητής» κεφαλαιοποίησης, ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των αγορών. Το κόστος της μετάβασης σ’ αυτή τη νέα αρχιτεκτονική το εξασφαλίζει το κράτος ώστε να μην υπάρξει μια γενιά που θα πληρώσει και τις δικές της και τις δικές μας συντάξεις. Εδώ παίζει ένα συμπληρωματικό αλλά κρίσιμο ρόλο το Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών όπως το έχουμε προτείνει στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και το έχει υιοθετήσει συρρικνωμένο και στρεβλωμένο η Νέα Δημοκρατία.

Ο «κουμπαράς» της νεότητας

Είναι δυνατό να εμφανιζόμαστε σαν υπερασπιστές της γενιάς των 700€ και να αρνούμαστε τη δημιουργία ενός νέου αποθεματικού για λογαριασμό της, ενός νέου επενδυτικού «κουμπαρά», του Εθνικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης των Γενεών (ΕΚΑ); Γιατί δεν απαιτούμε όλα τα έσοδα από την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου όπως άμεσα Τουριστικά Ακίνητα, Ολυμπιακές εγκαταστάσεις κ.α. να χρηματοδοτούν το ΕΚΑ; Γιατί να δίνουμε μερικά δις ευρώ κάθε χρόνο τα επόμενα χρόνια για να αγοράζουμε άδειες εκπομπής CO2 από τρίτες χώρες αντί να επιβληθεί φόρος στις σημαντικές πηγές εκπομπής CO2 πάνω από τα επιτρεπτά όρια ώστε να δημιουργηθούν ισχυρά κίνητρα για καθαρές τεχνολογίες και τα έσοδα του πράσινου φόρου να πηγαίνουν προς όφελος κυρίως της νέας γενιάς στο Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών όπως αναλυτικά προτείνουμε στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ: Μόνο για την ηλεκτροπαραγωγή θα πρέπει να πληρώνουμε τα επόμενα χρόνια για «άδειες» σε τρίτες χώρες 2δις € το χρόνο. Άλλα τόσα για τα τσιμέντα, τα λιπάσματα, τα πετροχημικά και στη συνέχεια για τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα!

Ένα προσωπικό «κεφάλαιο» ξεκινήματος για κάθε νέο και νέα

Θέλουμε κάθε νέος και νέα να ξεκινά την είσοδό του στην ενήλικη ζωή, στα 18 του χρόνια, με ένα προσωπικό αποταμιευτικό – επενδυτικό «κεφάλαιο». Η πολιτεία αυτόματα με τη γέννηση κάθε παιδιού θα κάνει μια αρχική κατάθεση σ’ έναν προσωπικό προθεσμιακό λογαριασμό στον οποίο μπορεί με ισχυρά φορολογικά κίνητρα να καταθέτει επίσης χρήμα η οικογένειά του ή ο εργοδότης των γονιών ή ο τοπικός δήμος. Και μ’ αυτόν τον τρόπο ο νέος αποκτά από πολύ νωρίς αποταμιευτική – επενδυτική κουλτούρα, εξοικειώνεται με τα χρηματοπιστωτικά και ωθείται να σχεδιάσει το προσωπικό του εκπαιδευτικό και επαγγελματικό σενάριο. Στα 18 μπορεί με ελεύθερη επιλογή είτε να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του, είτε την έναρξη επαγγέλματος, είτε να μεταμορφώσει το λογαριασμό του σε προσωπικό ασφαλιστικό – επενδυτικό βιβλιάριο… είτε να πάει στη Χαβάη.

Κρατικίστικο Greek Dream;

Η δημόσια απασχόληση απορρόφησε στη δεκαετία του ’80 το 70% των πτυχιούχων και αποτέλεσε θεμελιώδη μηχανισμό κοινωνικής ανέλιξης. Αυτό δεν είναι εφικτό στον ίδιο βαθμό σήμερα. Πρώτο, λόγω της υπερμαζικοποίησης των Πανεπιστημίων – ΤΕΙ και δεύτερο, γιατί υπάρχουν εύλογα όρια στην επέκταση της δημόσιας απασχόλησης πέρα από τα οποία μπορεί να γίνει αρνητική για το συνολικό επίπεδο απασχόλησης. Άλλωστε, ακόμα και ο Λένιν πρόλαβε να πει ότι η χειρότερη μορφή κρυφής ανεργίας είναι οι υπεράριθμοι του κράτους. Θα αναγκαστούμε να υπερφορολογούμε και να καταπνίγουμε κάθε παραγωγική δραστηριότητα με μοιραία αποτελέσματα ιδιαιτέρα για την ανερχόμενη μεσαία καινοτομική επιχειρηματικότητα, για την ανάπτυξη, την παραγωγή νέου κοινωνικού πλούτου και την αύξηση της απασχόλησης για να συντηρήσουμε ένα διαρκώς αυξανόμενο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων σε τομείς εξαιρετικά χαμηλής παραγωγικότητας και απόδοσης με ολέθριες συνέπειες για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Εξαπατούμε τη νέα γενιά όταν προβάλλουμε ως Greek Dream μια πάση θυσία θέση στο δημόσιο ακόμα και αν αυτή δεν είναι κοινωνικά αναγκαία και αποδοτική.
Το δημόσιο μπορεί να μη μας δώσει πρόσθετες καλές θέσεις απασχόλησης στο βαθμό που μέσα από τις αναγκαίες αλλαγές αυξάνουμε την απόδοση της δημόσιας δαπάνης ιδιαίτερα σε τομείς υψηλής κοινωνικής ευθύνης, στο βαθμό που κάνουμε το δημόσιο τομέα μοχλό της ανανέωσης του παραγωγικού ιστού, των δικτύων και των υποδομών μιας νέας οικονομίας της γνώσης και των υπηρεσιών. Προσλήψεις ναι, αλλά ενταγμένες στη λογική του μετασχηματισμού του δημοσίου τομέα και του κοινωνικού κράτους, ώστε από το κάθε ευρώ του φορολογούμενου να παίρνουμε τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αξία.

Οι καμπύλες της αβεβαιότητας

Η ειλικρίνεια του πολιτικού συστήματος, η ειλικρίνειά μας προς τη νέα γενιά απαιτεί να απαντήσουμε ρεαλιστικά, όχι με φαμφάρες, σε τέσσερις ανοδικές καμπύλες χρέους και μάκρο-αβεβαιότητας που πλήττουν ιδιαίτερα τη νέα γενιά: δημόσιο χρέος, ακάλυπτο ασφαλιστικό «χρέος», περιβαλλοντικό «χρέος», ανεξέλεγκτο κόστος υγείας. Όσο δεν το κάνουμε οι κορώνες για τη γενιά των 700€ είναι κάλπικες. Πολλοί μάλιστα θεωρούν προοδευτικό να δανειζόμαστε ουσιαστικά από τη νέα γενιά αυξάνοντας αλόγιστα τα δημόσια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.

Η παραγωγικότητα

Έχουμε υπολογίσει ότι για να παράγουμε κοινωνικό πλούτο που θα φτάσει για όλες τις γενιές θα χρειαστεί, με βάση μια εύλογη αύξηση στο ποσοστό απασχόλησης, μια μέση αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ανά ώρα τα επόμενα 20 χρόνια της τάξης του 2,5% - 3%. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Δηλαδή, το βαθύτερο μυστικό του ασφαλιστικού βρίσκεται πέρα από το στενό πυρήνα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Βρίσκεται στην εκπαίδευση και κατάρτιση, την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα, την εξωστρέφεια της οικονομίας, τη σύγχρονη αγορά εργασίας. Όταν αδιαφορούμε γι’ αυτούς τους παράγοντες υπονομεύουμε τις προοπτικές της νέας γενιάς.

Καλύτερες θέσεις εργασίας

Περισσότερες, καλύτερες, βιώσιμες θέσεις εργασίας στους νέους μπορεί να εξασφαλίσει το σταδιακό πέρασμα σε μια νέα δυναμική οικονομία της γνώσης και των υπηρεσιών. Είναι όμως αυτό δυνατό να συμβεί αν δε δημιουργούμε ένα οικονομικό παραλληλόγραμμο της καινοτομίας που στις τέσσερις κορυφές του θα βρίσκονται τα Πανεπιστήμια – ΤΕΙ και τα ερευνητικά ιδρύματα, το κράτος και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι ανερχόμενες μικρές και μεσαίες; Είναι δυνατό να συμβεί αυτό με νοοτροπίες που θεωρούνται αριστερές ενώ είναι αντιδραστικές και οπισθοδρομικές και ενοχοποιούν τη σύνδεση της εφαρμοσμένης έρευνας με την πραγματική οικονομία και την εμπορική αξιοποίηση των όποιων αποτελεσμάτων της έρευνας; Είναι δυνατό να προχωρήσουμε σε μια δυναμική οικονομία που δίνει καλές θέσεις εργασίας αν δεν υλοποιήσουμε σχετικά γρήγορα όλα τα αναγκαία μέτρα για να φέρουμε την Ελλάδα στην πρώτη κατηγορία χωρών για ίδρυση και πρώτη ανάπτυξη επιχείρησης ιδιαίτερα μικρομεσαίας που δίνει το μεγαλύτερο ποσοστό νέας απασχόλησης; Είναι δυνατό να συμβεί αυτό με συστηματική απαξίωση της νέας επιχειρηματικότητας αντί να δημιουργήσουμε ένα νέο ζωτικό χώρο γι' αυτήν ανοίγοντας τον ανταγωνισμό, σπάζοντας τις κλειστές και καρτελοποιημένες καταστάσεις στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, δημιουργώντας ρήγματα στο κρατικο-ολιγαρχικό σύμπλεγμα που τα θέλει όλα δικά του και δημιουργεί ασφυξία στους νεοεισερχόμενους στους κλάδους της οικονομίας; Σίγουρα επίσης δε μπορούμε να το καταφέρουμε αν δεν εξαλείψουμε τις γκρίζες ζώνες στην αγορά εργασίας σε βάρος των νέων, αν δεν υπερβούμε τα άκαμπτα ιεραρχικά, ηλικιακά κριτήρια αμοιβής και ανάδειξης στις θέσεις ευθύνης.

Μια διπλή αποτυχία

Η γρήγορη υπερμαζικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης σαν ανταπόκριση στις προσδοκίες της κοινωνίας αλλά με υποχρηματοδότηση και μέτριο έως χαμηλό επίπεδο διδασκαλίας συν τη μαζική εξαγωγή φοιτητών δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ταυτόχρονα και στην προσφορά και στη ζήτηση πτυχιούχων. Η υποτιθέμενη ελεύθερη πρόσβαση και εξισορρόπηση του συστήματος στον χαμηλότερο παρανομαστή θα χαλαρώσει περεταίρω τον ήδη χαλαρό δεσμό εκπαίδευσης και επαγγελμάτων. Ταυτόχρονα αντιμετωπίζουμε μια διπλή αποτυχία. Και των θεσμών της κατάρτισης και της οικονομίας ειδικά της εργοδοσίας να αξιοποιήσει τις γνώσεις και τις φιλοδοξίες των νέων. Δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει αυτόματη σύνδεση των τυπικών εκπαιδευτικών προσόντων με την καλά αμειβόμενη εργασία. Ασφαλώς δε θα πάμε σ' έναν υπερπρογραμματισμό σοβιετικού τύπου αλλά αντί για κροκοδείλια δάκρυα για τη γενιά των 700 ευρώ πρέπει να προγνώσουμε ρεαλιστικά ποιες γνώσεις και ικανότητες θα δίνουν μεσομακροπρόθεσμα περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίες στις νέες γενιές.

Χρήμα συν αλλαγές στην εκπαίδευση

Είναι υποκρισία να κλαψουρίζουμε για τη γενιά των 700 ευρώ και να μην παίρνουμε θέση στο διπλό ζήτημα: «χρήμα συν αλλαγές στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια – ΤΕΙ» και να συμβιβαζόμαστε με εκπαιδευτικά ιδρύματα κάτω από τα αναγκαία στάνταρντ ποιότητας πράγμα που οξύνει τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανισότητες; Είναι υποκρισία να κλείνουμε τα μάτια στις μεγάλες εκπαιδευτικές ανισότητες, τα άνισα επίπεδα σχολικής επίδοσης από περιοχή σε περιοχή, από συνοικία σε συνοικία της ίδιας πόλης, από σχολείο σε σχολείο ακόμα και για τα ίδια επίπεδα δημόσιας δαπάνης (neighbourhood effect). Το χρήμα είναι σημαντικό αλλά μόνο του δε δουλεύει. Είμαστε ψεύτικοι φίλοι της νεολαίας και θλιβεροί υπερασπιστές του status quo και της στασιμότητας όταν, με διάφορα προσχήματα, αρνούμαστε την εξακρίβωση της προστιθέμενης γνώσης που παρέχουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, της ποιότητας της διδασκαλίας και έρευνας, του κύρους τους στη διεθνή κατάταξη, των επιστημονικών και επαγγελματικών προοπτικών των αποφοίτων τους, καθώς και της κοινωνικής ανέλιξης των νέων πτυχιούχων από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.

***

Εδώ σταματώ προς το παρόν. Ήθελα ακόμα να μιλήσω για τις ηλικιακές διαστάσεις της ακρίβειας και του πληθωρισμού, για μια πιο φιλική προς τους νέους αγορά ακινήτων, για τη μείωση της στρατιωτικής θητείας πρώτα στους 10 μήνες και μετά στους 8 μέσα από μια ριζική ανασυγκρότηση των ενόπλων δυνάμεων...για...για... Ας αρχίσουμε όμως τη συζήτηση και προπαντός τις πρακτικές απαντήσεις και μετά βλέπουμε...

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Το πριμ και ο χρόνος αντιστροφής της τύχης του Κώστα Καραμανλή

Ο Καραμανλής αυτή την περίοδο εξασφαλίζει ορισμένα πριμ από την θέση του. Το πριμ των δημοσκοπήσεων που λειτουργούν και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το πριμ της εξουσίας που σε συνθήκες κρίσης εκπροσώπησης γίνεται αρνητικό για το κόμμα εξουσίας δίχως εξουσία. Το πριμ «διαιτησίας» αφού έχει το μαχαίρι και το πεπόνι στην κατανομή της πίτας και εξασφαλίζει την εύνοια του κρατικο-ολιγαρχικού συμπλέγματος που επιδιώκει λογικά τη σταθερότητα και συνέχεια των συμβολαίων και των mega-deals. Το πριμ της απόστασης αφού πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι… ο Πολύδωρας, ο Βουλγαράκης, η Φάνη. Το πριμ της επικάλυψης μίας αποτυχίας με μία άλλη μεγαλύτερη αποτυχία, ενός σκανδάλου με ένα ακόμη μεγαλύτερο σκάνδαλο. Το πριμ της αμφιθυμίας του κοινού προς τους «πρίγκιπες». Δηλαδή πέρασε την αρχική φάση της υποτίμησης και της περιφρόνησης, τη φάση του ενοχοποιημένου σωσία και τώρα εισπράττει από την ανάγκη του κοινού για εξιδανικεύσεις και για επενδύσεις σε πρόσωπα – νικητές. Το πριμ ακόμα της μίμησης των βασικών ανταγωνιστών του αφού και μπορεί να δανείζεται απ΄ αυτούς λέξεις, ιδέες και προγραμματικές προτάσεις και να τις εντάσσει σ’ ένα διαφορετικό νοηματικό και πολιτικό πλαίσιο ώστε να θολώνει τις διαχωριστικές γραμμές. Το πριμ αναγκαστικά της εθνικής ενότητας, όπως αυτές τις ημέρες με το βέτο στο Σκοπιανό. Το πριμ ηθοποιίας αφού έχει εξασκηθεί να παίζει σχετικά ικανοποιητικά το ρόλο του πρωθυπουργού.

Έπαιρνε ακόμα και το πριμ του να μην κάνεις τίποτα, το πριμ αδράνειας και τις κεκτημένης ταχύτητας. Κι όμως τώρα, για πρώτη φορά, έκανε κάτι σκληρό για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους με τον ασφαλιστικό νόμο. Επιδιώκει να πάρει και το πριμ του πολιτικού που σπάζει αυγά, το πριμ μαζοχισμού των ψηφοφόρων του. Αν δεν μπορείς να είσαι καυτός, γίνε μπούζι. Είναι μάλλον χλιαρός και το Θατσερικό του δεν θα λειτουργήσει.

Αυτά τα πριμ και ορισμένα άλλα είναι σημαντικά αλλά υπάρχει πολύ κοντά το σημείο Χ του χρόνου όπου η ζωή βάζει μπροστά ένα σημείο πλην και η φορά των πραγμάτων αντιστρέφεται, τίποτε δεν δουλεύει όπως πριν και τα προνόμια της πρώτης θέσης μετατρέπονται σε μία απρόσμενη «παγίδα επιτυχίας». Αρκεί τότε ακόμη και μία σχετικά μικρή μεταβολή στις δεδομένες συνθήκες για να έχουμε πολλαπλάσια αποτελέσματα και μια αρνητική αλυσιδωτή αντίδραση σε βάρος του. Υπάρχουν δύο – τρία πιθανά κρίσιμα σημεία αντιστροφής της τύχης του Καραμανλή και προσωπικά εύχομαι το καθοριστικό να είναι το comeback του ΠΑΣΟΚ, η ανανέωση, η ενότητα και η δυναμική επιστροφή του με πειστική και ελκυστική εναλλακτική λύση.