Έχω διαπιστώσει πως όταν κολυμπώ μεγάλες αποστάσεις σε σχετικά έρημες αλλά γνώριμες θάλασσες αποδεσμεύεται αυτό που λέμε δημιουργική φαντασία, ανακαλώ και ανασυνθέτω με ταχύτητα γνώσεις, μνήμες και εμπειρίες. Το ίδιο σε διαδρομές στα περιαστικά βουνά. Είναι απολύτως φυσικό η επαφή με τη φύση να διεγείρει τους νευρώνες της “βαθιάς μνήμης” του μακρινού μας προγόνου που μας κληροδότησε, μέσα από την εξέλιξη και την προσαρμογή, τον εγκέφαλό του. Εδώ και πολλά χρόνια εργάζομαι, όπως μπορείτε να δείτε στο “Θηλυκό Πόκερ”, στη διασύνδεση της μαθηματικής ευφυίας με τη νευροβιολογία, τη δομή και τη “χημεία” του εγκεφάλου και τις οπτικοχωρικές δεξιότητες του προγόνου μας που απομακρύνονταν από την εστία σε απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων στην άγρια φύση για να κυνηγήσει και έβρισκε τρόπο να επιστρέφει δίχως χάρτες και πυξίδες. Εδώ θα βρούμε και διαφοροποιημένες δεξιότητες ανάμεσα στα φύλα. Άνθρωποι της πόλης μην ξεχνάτε ποτέ το θείο Δαρβίνο. ---
Το παραπάνω δημοσιεύθηκε χθες στα "ΝΕΑ", κομμάτι ενός μεγαλύτερου άρθρου με τίτλο "Αντίδοτα στη ζάλη της πόλης". Το άρθρο αυτό αναφέρεται και σε μελέτη του Πανεπιστημίου του Michigan. Μπορείτε να διαβάσετε λοιπόν τη σχετική δημοσίευση της Boston Globe όπως και την αρχική μελέτη The cognitive benefits of interacting with nature.
Τέλος, ακολουθεί η συζήτησή μου με το Γιώργο Μαντέλα του Capital.gr:
