[ανανεώθηκε 26/09: έκανα μία προσθήκη στα κριτήρια]
Καταρχήν σύντροφοι και φίλοι ψυχραιμία: δεν έχω τοποθετηθεί ακόμη στο θέμα της ηγεσίας.
Επέστρεψα στην πολιτική για τον ίδιο λόγο που υποχρεώθηκα να αποχωρήσω: για ένα ΜΕΤΑ στην πολιτική ζωή με τη σφραγίδα ενός ΠΑΣΟΚ και μίας ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς και κεντροαριστεράς με το άρωμα του 21ου αιώνα. Ανέντακτος πολίτης της αριστεράς όπως λέω στο προεκλογικό φυλλάδιό μου, στήριξα εκλογικά τον Ανδρέα, τον Σημίτη και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Γιώργου το 2004 με στόχο την αυτοανανέωση του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής Αριστεράς και όχι για τη στήριξη ενός ξεπερασμένου status quo που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε νέα εκλογική ήττα.
Δυστυχώς η ηγεσία του κόμματος συνολικά και όχι μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου εγκλωβίστηκε για μία σειρά λόγους που εξηγώ στο παρόν ιστολόγιο σ’ αυτό το status quo ενώ ξέραμε ότι το ΠΑΣΟΚ κερδίζει όταν εκφράζει τη φρεσκάδα στις ιδέες, τις λύσεις και τα πρόσωπα. Ένα status quo που αδυνάτιζε την ανανεωτική δυναμική του Γιώργου, τον απαξίωνε, τον οδήγησε σε αναδίπλωση και μείωσε την ελκυστικότητά του σε ευρύτερα στρώματα. Όπως έχω τονίσει δεν «έχασε ο Γιώργος» αλλά μία «κατάσταση πραγμάτων» στο κόμμα, παλαιότερη και νεότερη, την οποία όμως η ηγεσία δυστυχώς δεν επιχείρησε να μεταβάλλει.
Τώρα ετέθη θέμα ηγεσίας, όχι βέβαια από μένα, αλλά από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο και πρέπει να τοποθετηθούμε ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο που άνοιξε αυτό το ζήτημα τη δύσκολη βραδιά των εκλογών. Να τοποθετηθούμε με σεβασμό απέναντι στα δύο ηγετικά πρόσωπα του κόμματος ανεξάρτητα από συμπάθειες ή αντιπάθειες, από συμφωνίες ή διαφωνίες.
Είμαι μόνος, δεσμεύομαι αποκλειστικά από τη βάση του κόμματος, δεν ανήκω σε κανένα «σύστημα» κομματικό ή εξωθεσμικό, δεν ανήκω στους ευνοημένους των «ισχυρών ερεισμάτων» στον Τύπο, έχω ανεξάρτητη σκέψη και ιστορία και δεν επέστρεψα στην πολιτική ζωή για να αποδέχομαι τελεσίγραφα, να υποτάσσομαι στην στρατοπεδική λογική, στη σύγκρουση μηχανισμών και χαρακωμάτων. Η ουδετερότητα των καιροσκόπων Πόντιων Πιλάτων επίσης δεν μου ταιριάζει. Υιοθετώ σ’ αυτή την πρώτη φάση μία αυτόνομη γραμμή θετικής ενεργητικής παρέμβασης υποβάλλοντας στα ηγετικά πρόσωπα του κόμματος που θα διεκδικήσουν το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ τα εξής κρίσιμα ερωτήματα – προϋποθέσεις:
Πρώτο: επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ και ανασυγκρότησή του – ιδεολογική, προγραμματική, κινηματική, οργανωτική, ηθική.
Δεύτερο: εκλεξιμότητα, δηλαδή ποιος μπορεί να πολεμήσει τη Δεξιά πιο αποτελεσματικά, να κερδίσει και να κυβερνήσει διαφορετικά.
Τρίτο: ανανέωση της κοινωνικής εκπροσώπησης και προγραμματικής πολυσυλλεκτικότητας του ΠΑΣΟΚ.
Τέταρτο: διαφύλαξη της ενότητας του κόμματος σε μία νικηφόρα προοπτική.
Πέμπτο: υπέρβαση παθολογιών του πολιτικού συστήματος στις οποίες σ’ ένα βαθμό εμπλεκόμαστε κι εμείς.
'Εκτο: απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και συντεταγμένη ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού.
Δηλαδή ήρεμα, συντροφικά, ενωτικά πρέπει να ανοίξουν την πολιτική και ιδεολογική τους ατζέντα όπως γίνεται σ’ όλα τα σοβαρά σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα της Ευρώπης.
Καθένας μας, βουλευτής, μέλος και φίλος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ακούσει τις απαντήσεις των υποψηφίων Προέδρων, να τις αξιολογήσει, να συνεκτιμήσει τα «συν» και τα «πλην» και να αποφασίσει ελεύθερα δίχως εξωθεσμικές παρεμβάσεις ή πιέσεις οργανωμένων μηχανισμών που μπορεί να καταστρέψουν την προοπτική του κόμματος.
Αυτό θα κάνω και γω στην ώρα του. Κανείς προκαταβολικά να μη θεωρεί δεδομένη τη θέση μου.
Καταρχήν σύντροφοι και φίλοι ψυχραιμία: δεν έχω τοποθετηθεί ακόμη στο θέμα της ηγεσίας.
Επέστρεψα στην πολιτική για τον ίδιο λόγο που υποχρεώθηκα να αποχωρήσω: για ένα ΜΕΤΑ στην πολιτική ζωή με τη σφραγίδα ενός ΠΑΣΟΚ και μίας ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς και κεντροαριστεράς με το άρωμα του 21ου αιώνα. Ανέντακτος πολίτης της αριστεράς όπως λέω στο προεκλογικό φυλλάδιό μου, στήριξα εκλογικά τον Ανδρέα, τον Σημίτη και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Γιώργου το 2004 με στόχο την αυτοανανέωση του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής Αριστεράς και όχι για τη στήριξη ενός ξεπερασμένου status quo που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε νέα εκλογική ήττα.
Δυστυχώς η ηγεσία του κόμματος συνολικά και όχι μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου εγκλωβίστηκε για μία σειρά λόγους που εξηγώ στο παρόν ιστολόγιο σ’ αυτό το status quo ενώ ξέραμε ότι το ΠΑΣΟΚ κερδίζει όταν εκφράζει τη φρεσκάδα στις ιδέες, τις λύσεις και τα πρόσωπα. Ένα status quo που αδυνάτιζε την ανανεωτική δυναμική του Γιώργου, τον απαξίωνε, τον οδήγησε σε αναδίπλωση και μείωσε την ελκυστικότητά του σε ευρύτερα στρώματα. Όπως έχω τονίσει δεν «έχασε ο Γιώργος» αλλά μία «κατάσταση πραγμάτων» στο κόμμα, παλαιότερη και νεότερη, την οποία όμως η ηγεσία δυστυχώς δεν επιχείρησε να μεταβάλλει.
Τώρα ετέθη θέμα ηγεσίας, όχι βέβαια από μένα, αλλά από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο και πρέπει να τοποθετηθούμε ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο που άνοιξε αυτό το ζήτημα τη δύσκολη βραδιά των εκλογών. Να τοποθετηθούμε με σεβασμό απέναντι στα δύο ηγετικά πρόσωπα του κόμματος ανεξάρτητα από συμπάθειες ή αντιπάθειες, από συμφωνίες ή διαφωνίες.
Είμαι μόνος, δεσμεύομαι αποκλειστικά από τη βάση του κόμματος, δεν ανήκω σε κανένα «σύστημα» κομματικό ή εξωθεσμικό, δεν ανήκω στους ευνοημένους των «ισχυρών ερεισμάτων» στον Τύπο, έχω ανεξάρτητη σκέψη και ιστορία και δεν επέστρεψα στην πολιτική ζωή για να αποδέχομαι τελεσίγραφα, να υποτάσσομαι στην στρατοπεδική λογική, στη σύγκρουση μηχανισμών και χαρακωμάτων. Η ουδετερότητα των καιροσκόπων Πόντιων Πιλάτων επίσης δεν μου ταιριάζει. Υιοθετώ σ’ αυτή την πρώτη φάση μία αυτόνομη γραμμή θετικής ενεργητικής παρέμβασης υποβάλλοντας στα ηγετικά πρόσωπα του κόμματος που θα διεκδικήσουν το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ τα εξής κρίσιμα ερωτήματα – προϋποθέσεις:
Πρώτο: επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ και ανασυγκρότησή του – ιδεολογική, προγραμματική, κινηματική, οργανωτική, ηθική.
Δεύτερο: εκλεξιμότητα, δηλαδή ποιος μπορεί να πολεμήσει τη Δεξιά πιο αποτελεσματικά, να κερδίσει και να κυβερνήσει διαφορετικά.
Τρίτο: ανανέωση της κοινωνικής εκπροσώπησης και προγραμματικής πολυσυλλεκτικότητας του ΠΑΣΟΚ.
Τέταρτο: διαφύλαξη της ενότητας του κόμματος σε μία νικηφόρα προοπτική.
Πέμπτο: υπέρβαση παθολογιών του πολιτικού συστήματος στις οποίες σ’ ένα βαθμό εμπλεκόμαστε κι εμείς.
'Εκτο: απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και συντεταγμένη ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού.
Δηλαδή ήρεμα, συντροφικά, ενωτικά πρέπει να ανοίξουν την πολιτική και ιδεολογική τους ατζέντα όπως γίνεται σ’ όλα τα σοβαρά σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα της Ευρώπης.
Καθένας μας, βουλευτής, μέλος και φίλος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ακούσει τις απαντήσεις των υποψηφίων Προέδρων, να τις αξιολογήσει, να συνεκτιμήσει τα «συν» και τα «πλην» και να αποφασίσει ελεύθερα δίχως εξωθεσμικές παρεμβάσεις ή πιέσεις οργανωμένων μηχανισμών που μπορεί να καταστρέψουν την προοπτική του κόμματος.
Αυτό θα κάνω και γω στην ώρα του. Κανείς προκαταβολικά να μη θεωρεί δεδομένη τη θέση μου.
