Ανθρωποκυνηγητό, συλλήψεις, βασανιστήρια. Δεν βρισκόμαστε στα Ιεροσόλυμα με τους Ρωμαίους και τους Φαρισαίους αλλά στη χουντοκρατούμενη Αθήνα ένα μήνα μετά το Πολυτεχνείο. «Προσεχώς» στον κινηματογράφο Απόλλων η ροκ όπερα Jesus Christ SuperStar που συγκλόνισε τους teenagers όλου του κόσμου. Εμείς όμως είχαμε τότε το δικό μας Γολγοθά. Είμαι κόκκινο πανί, περνώ με παραλλαγή έξω από το Απόλλων, ρίχνω μια ματιά στα διαφημιστικά αλλά την επομένη η Χούντα με απαίτηση της Ιεράς Συνόδου απαγορεύει την προβολή της ταινίας.
Εκείνο το παγωμένο βράδυ του Δεκέμβρη του 1973 έκανα τη σκέψη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα ατέλειωτο βιβλίο. Κάθε άνθρωπος μπορεί να προσθέσει τη δική του σελίδα. Αυτό έκανε, σκέφθηκα, ο Νόρμαν Τζούισον με τη ροκ όπερά του. Καθένας αναζητεί το δικό του δρόμο προς το Χριστό. Ο δικός μου ο Χριστός πραγμάτωνε την ελευθερία, την αγάπη, τη δικαιοσύνη και κατοικούσε τότε στα κολαστήρια και τα ξερονήσια της Χούντας και όχι στην αίθουσα της Ιεράς Συνόδου.
Κάθε ένας μπορεί να δώσει διαφορετικές ερμηνείες και να εμπνευστεί άπειρες ιστορίες και μύθους για τα κατεξοχήν θρυλικά πρόσωπα του Ιούδα και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Δεν ήξερα, ούτε έμαθα ποτέ, ποια εσωτερική απελπισία οδήγησε τον Ιούδα να γίνει προδότης στην ροκ όπερα του Νόρμαν Τζούισον. Όμως τότε πρώτη φορά έκανα τη βλάσφημη φαντασίωση ότι η θυσία στις θρησκείες, στις ιδεολογίες, τον έρωτα και την πολιτική αποκτά νόημα μόνο όταν υπάρχει ένας προδότης και ίσως ο Ιούδας να ήταν ο πιο γενναίος μαθητής του Ιησού που δέχτηκε εθελοντικά να φορτωθεί τον ατιμωτικό ρόλο του προδότη προς «δόξαν Ιησού». Εκεί μου πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό ένα άλλο κινηματογραφικό σενάριο με πιθανό τίτλο Η θυσία του Ιούδα που θα τα είχε όλα όσα οδήγησαν στο σταυραναστάσιμο μήνυμα και στο διαχρονικό οικουμενικό θρίαμβο του Ναζωραίου: τον Ιούδα πιστό μαθητή, τα τριάκοντα αργύρια, το φιλί του Ιούδα, τη φράση του Ιησού «ό,τι έχεις να κάνεις κάντο γρήγορα», το πέταμα των αργυρίων στο ναό καθώς και την αυτοκτονία του Ιούδα.
Ποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν το 1973 και το 2007 οι σύγχρονοι Χριστοί και σύγχρονοι Ιούδες; Κάντε σιωπηρά ο καθένας τη δική του λίστα. Όμως τελικά το άρωμα της προδοσίας είναι παντού στη ζωή μας. Κάθε προδομένος είναι ανεπανόρθωτα δεμένος με τον προδότη του. Ο «Ιούδας» μπορεί να είναι το δικό μας αρνητικό είδωλο που ίσως να υποκινήσει μια διαδικασία αυτο-μεταμόρφωσής μας. Ο «Ιησούς» και ο «Ιούδας» είναι οι πρωταγωνιστές στην εσωτερική μας σκηνή. Μέσα μας ο «Ιησούς» ευλογεί τον «Ιούδα», τον απενοχοποιεί και μας υπενθυμίζει με τη γλώσσα του Αποστόλου Παύλου ότι: η αγάπη όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Μπορείς να ταυτιστείς με το Χριστό σε όποια θρησκεία και ιδεολογία και αν πιστεύεις μόνο αν γίνεις γήινη αγάπη.
Τον Απρίλη του ’74 η Χούντα του Ιωαννίδη επέτρεψε τη ροκ όπερα στο σινεμά αλλά εμείς περνούσαμε δραματικές μέρες και μόνο σε ταινίες δεν μπορούσαμε να έχουμε το νου μας. Θυμάμαι όμως μια φράση ενός συντηρητικού πνευματικού ανθρώπου, του Δημήτρη Μυράτ: «Ποτέ δεν έφυγα πιο Χριστιανός από ένα έργο». Το είχα τάμα όλα αυτά τα χρόνια να δω τη ροκ όπερα Jesus Christ Superstar. Θα το κάνω φέτος τριάντα τρία χρόνια μετά στο θέατρο Badminton και ίσως προσκαλέσω και μερικούς άγιους πατέρες μας μπας και φύγουν πιο χριστιανοί από το έργο.
