Ο Πάγκαλος στις γενιές μας έχει γίνει αγαπητός ως αναρχο-εξουσιαστής, βαθύτερα ελευθεριακός αλλά αρκετοί νέοι ίσως να μην «πιάνουν» ότι έκανε πάντα παρωδία κάθε αυταρχισμό ακόμα και τον δικό του. Στον Πάγκαλο ίσως ισχύει η παραίνεση του νομπελίστα φυσικού Φέινμαν «μη δίνεις σημασία στο τι λέω, πρόσεξε τι εννοώ». Πάντως είναι αξιοθρήνητο ένα πολιτικό και ακαδημαϊκό σκηνικό που τριάντα τρία χρόνια μετά τη χούντα, το 2007 αναδεικνύει σε κεντρικό θέμα το αυτονόητο άσυλο (!) όταν άλλοι λαοί τρέχουν να προλάβουν το μέλλον της κοινωνίας της γνώσης. Η καθημερινή θεματολογία αποκαλύπτει μια εξάντληση και μια παρακμή σε πρακτικές ιδέες και φρέσκα πρόσωπα.
Τελικά υπάρχει κλιμακτήριος στο πολιτικό σύστημα. Αυτή δεν αφορά μόνο την κατάρρευση των «ορμονικών» συστημάτων λόγω ηλικίας αλλά τη γενικευμένη αδυναμία πραγματικής «διέγερσης», συγκέντρωσης και επίτευξης τελικών αποτελεσμάτων. Σε μας την επιδεινώνει η διάχυτη νεύρωση της υπουργίτιδας δίχως υπουργεία αλλά τη βλέπεις μ’ άλλη μορφή και στα μικρά κόμματα της Αριστεράς και στη Νέα Δημοκρατία, η οποία παρά το Βιάγκρα της εξουσίας δείχνει μια εντυπωσιακή στειρότητα. Το στάτους κβο να’ ναι καλά…
Από την άλλη ο Αλογοσκούφης μπλοφάρει ενώ δεν έχει χαρτί. Όπου έκανε κάτι τα έκανε θάλασσα, όπου δεν έκανε δημιούργησε τεράστιο κόστος αναβλητικότητας όπως στο ασφαλιστικό ή στον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και γενικότερα στις διαρθρωτικές αλλαγές.
Θα μου πείτε "μα εμφανίζει νούμερα!"
Υπάρχει μία παγκόσμια πλημμυρίδα χρήματος αυτή την περίοδο που δημιουργεί αυταπάτες ότι θα σηκώσει όλες τις βάρκες ενώ ανεβάζει μόνο τα γιωτ. Σε παρακαλούν να πάρεις λεφτά. Ασύλληπτη Ρευστότητα. Όταν στις χρηματαγορές έρθει η άμπωτης θα φανούν οι ξέρες, θα ξεβραστούν «πτώματα», θα φανεί ποιοι τελικά έδωσαν ανταγωνιστικό βάθος στις οικονομίες και στις επιχειρήσεις τους, ποιοι απλώς ξεπουλήθηκαν και ποιοι θαλασσοπνίγονται. Η κυβέρνηση έχασε την ευκαιρία σ’ αυτό το κλίμα να στηρίξει νέα επενδυτικά σχέδια και να αναβαθμίσει την ελληνική επιχειρηματικότητα, η οποία σε πολλούς τομείς αποχωρεί αμαχητί.
Συσσωρεύεται πολύ χρήμα δίχως να υπάρχουν ανάλογες ευκαιρίες για αποδοτικές και ασφαλείς επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Σκεφτείτε: μόνο το κινέζικο χρήμα σε αμερικανικούς τίτλους θα ξεπεράσει σε λίγο το 1,5 τρις δολάρια. Τα πετροδολάρια. Τα τεράστια κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων. Τα μεγάλα κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών σε περίοδο μείωσης των φόρων. Την ανάκαμψη της Ευρώπης ειδικά της Γερμανίας αλλά και της Ιαπωνίας. Το χρήμα των παραδοσιακών παικτών του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως είναι οι τράπεζες και κυρίως των «εναλλακτικών επενδυτών» όπως τα hedge funds και οι «επιχειρηματικές συμμετοχές» (private equity). Επίσης τα νέα χρηματοοικονομικά προϊόντα διαχείρισης ρίσκου.
Ζούμε ένα βαθύ μετασχηματισμό του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος. Πράγματι θεωρητικά οι κίνδυνοι θρυμματίζονται, γίνονται μικροσκοπικά σωματίδια, εμπορευματοποιούνται, πουλιούνται και διασκορπίζονται αλλά δεν ξέρουμε πού και πότε τελικά θα συγκεντρωθούν σε μία κρίσιμη μάζα και θα αρχίσουν να σκάνε κανόνια. Υπάρχει λοιπόν στο «βάθος κήπος» μια Ημέρα Κρίσεως η οποία με τη μέθοδο της «δημιουργικής καταστροφής» θα ωριμάσει το νέο τοπίο. Θα δούμε τι «φωτιά θα ανάψει στα μπατζάκια» των «εναλλακτικών επενδυτών» όταν το κόστος του δανεισμού τους θα ξεπεράσει ενδεχόμενα τις αποδόσεις τους.
