Η νίκη του Ολάντ σε συγχρονισμό με την αναζωπύρωση της τριπλής κρίσης της ευρωζώνης -τραπεζικής, χρέους, ανάπτυξης- μπορεί να φέρει μια μετατόπιση της πολιτικής της προς ένα νέο ιστορικό συμβιβασμό του πλεονασματικού Βορρά και του ελλειμματικού Νότου: εμείς κλιμακωτά θα περιορίσουμε με αναπτυξιακό τρόπο τα ελλείμματα μας ενώ ο Βορράς θα αυξήσει τα εισοδήματα, τη ζήτηση και τον πληθωρισμό του και θα ανακυκλώσει παραγωγικά τα πλεονάσματά του στο Νότο. Κλειδί ένα Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Ανάπτυξη και Συνοχή που θα χρειαστεί αρκετά τρις και έκδοση ειδικού σκοπού αναπτυξιακού ευρωομολόγου. Μη φανταστούμε όμως ένα Ολάντ σταυροφόρο του Νότου εναντίον της Γερμανίας.
Ο γαλλογερμανικός άξονας βασίζεται σε μια αμοιβαία προσποίηση: η Γαλλία καμώνεται ότι είναι δυνατή σαν τη Γερμανία και η Γερμανία ότι είναι ισοδύναμη με τη Γαλλία. Ο Ολάντ γνωρίζει τα όρια των επιλογών του. Θυμάται ότι ο μέντορας του, ο Μιττεράν υποχρεώθηκε υπό την πίεση των αγορών να αναδιπλωθεί από το πρόγραμμα της ενωμένης αριστεράς και δέκα χρόνια μετά υπό το φόβο του μάρκου μιας ενιαίας Γερμανίας να αποδεχθεί ένα ευρώ με άρωμα γερμανικού μάρκου. Τώρα φοβάται μήπως το ισπανικό εμβατήριο της κρίσης ακουστεί σύντομα και στο Παρίσι.
Τελικός κριτής ο συσχετισμός των κεντρομόλων και φυγόκεντρων δυνάμεων της ευρωζώνης.